Zijn wij dan nu de verloren generatie?
Studenten volgen lijdzaam hun individuele online opleiding, maar dat was nooit de bedoeling, betoogt Julia Pel.
Sinds begin maart draait het grootste deel van ons leven nu om Covid-19. Voor mij als 19-jarige studente is het maar raar om te beseffen dat ik in een tijd leef die de geschiedenisboeken in zal gaan. Toch ben ik ook bang voor deze tijd, voor hoe lang die nog duurt en wat de fase hierna is. Als gezonde 19-jarige jonge vrouw zal ik medisch niet snel de dupe worden van het virus maar hoe zit het dan met de rest? Op sociaal vlak, op academisch vlak? Vragen waar ik als eerstejaarsstudente mee zit, en voor mijn gevoel niet worden beantwoord of überhaupt besproken. Hoe zit dit dan aankomend collegejaar?
Het hele idee achter de universiteit lijkt mij een dialoog beginnen, discussiëren, dingen ontdekken en onderzoeken. Er wordt nu in mijn werkgroep niks onderzocht en iedereen lijkt lijdzaam zijn eigen online opleiding te volgen. Maar net zoals dat nodig is in een werkgroep, moet nu ook een dialoog beginnen.
Waarom zijn er nauwelijks gesprekken in de media over hoe dat moet met studenten? Ik schrok enorm toen ik zag dat universiteiten online onderwijs willen doorzetten komend studiejaar. Het hele instituut universiteit vervaagt hierdoor.
Neem mijn studie, International Business in Groningen. Waar voorheen een werkgroep uit een stuk of twaalf studenten bestond van minstens vijf verschillende nationaliteiten is dit nu vervangen door een online tutor die opdrachten bespreekt met studenten half luisterend achter hun laptop thuis. Een werkgroep die sommige internationale studenten nu ’s nachts moeten bijwonen.
Er wordt gesproken over het niet kunnen hebben van een bijbaantje of meer moeten bij lenen, maar totaal niet over de sociale impact die het volledige omgooien van het systeem heeft of gaat hebben. Je studententijd wordt beschreven als de mooiste van je leven. Een tijd waarin grote en meeslepende avonturen worden beleefd die mensen jarenlang blijven herinneren en vertellen. Op dit moment lijkt er geen ruimte voor discussie of zelfs voor een gesprek. Niemand heeft zich natuurlijk kunnen voorbereiden op deze situatie, maar dat betekent niet dat er geen gesprek meer plaats kan vinden of plaats hoeft te vinden. Mijn studie is mijn studie niet als deze online wordt aangeboden, hoe hard iedereen het ook probeert.
Studenten zijn natuurlijk niet de enige groep die hier de dupe van wordt, maar wellicht wel een groep die hier op een specifieke manier wordt gedupeerd. Studenten (zonder medische klachten) hebben weinig kans erg ziek te worden van het virus, maar betalen nu en nog lange
Het hele instituut universiteit vervaagt door online onderwijs
tijd wel voor de schade. Wat is de impact van een jaar op je studententijd versus een jaar terwijl je al werkt?
Misschien is het een vergelijking die niet gemaakt kan worden. Het is lastig om te zien dat veel maatregelen nu zo grootschalig zijn. Ik heb begrip voor de rust die er gecreëerd moet worden op straat en in het openbaar vervoer, maar de meeste Groningse studenten wonen op kamers en gaan op de fiets, dus dat gaat dan niet op. Het is raar om te bedenken dat er straks wel een groep mensen in de bioscoop zit, maar er geen ruimte is voor een werkgroep met een kleinere groep mensen. Hoe kan dan nog kwaliteit van ons onderwijs worden gegarandeerd? Is mijn bachelor nog waard wat ik en duizenden andere studenten hiervoor betalen?
In Nederlandse studentensteden studeren veel internationale studenten, die nu noodgedwongen terug zijn naar hun eigen landen. Om de samenstelling en een groot deel waarvan mijn studie bestaat, namelijk het internationale deel en het culturele deel, te behouden, zou je deze studenten moeten kunnen garanderen dat ze terug zouden mogen komen. Toch zie ik daar geen informatie over. Wel veel over het online onderwijs.
Op het moment dat je aangeeft sowieso door te gaan met online onderwijs, zullen studenten sneller de keus maken niet te verhuizen. Als je internationale studenten nu al zegt dat ze niet hoeven te verhuizen, maak je een keuze voor iedereen zonder het gesprek aan te gaan.
Studenten lijken nu lijdzaam toe te zien hoe hun groots en meeslepende studentenleven niet is zoals zij hadden verwacht. Zullen wij dan de komende jaren geen grote avonturen meemaken om later nog jaren over te praten? Zijn wij nu al de verloren generatie?