Vlekkeloos uitgevoerd mysterie

oms kan je een film nauwelijks bespreken zonder spoilers: te veel verrassingen. I See You is er zo één. Ik wil de pret niet bederven, dus laten we de beginsituatie maar gewoon schetsen.

Een drone-camera volgt dreigend het tienjarige jochie Justin die op z’n BMX door het bos peddelt. De camera mist hem rakelings, cirkelt net op tijd terug om te laten zien hoe Justin in een ‘freeze frame’ uit zijn zadel wordt gelicht. Daarna zijn we bij inspecteur Greg (Jon Tenney), die de verdwijning van Justin onderzoekt. Hij slaapt op de bank omdat zijn echtgenote Jackie (Helen Hunt) onlangs overspel pleegde – ook zoon Connor (Judah Lewis) neemt dat haar hoogst kwalijk. Het spookt ook anderszins in hun huis. Een deur valt zomaar op slot, een pick-up gaat op eigen houtje spelen, het zilvergoed bonkt plots in de wasmachine en vader ontpopt zich tot eigen verbazing als bedplasser.

Paranormaal kwaad of inbrekers? Hoe dan ook valt I See You onder het kopje ‘home invasion’: de griezel onder je bed. Het gros van de horror en thrillers gaat daarover: de privésfeer geschonden waarna al dan niet verborgen breuklijnen binnen het gezin zich openbaren. Dat gebeurt zelden zo sluw als hier.

Na drie kwartier mysterie begint I See You namelijk antwoorden te geven: dit is zo’n film die om zijn eigen as draait in plaats van lineair door de tijd te bewegen. Alles begint opnieuw, nu vanuit een ander oogpunt en met gevorderd inzicht. Waarna we de finale ingaan met gekantelde sympathieën.

Het is een mechaniek dat – mits vlekkeloos geschreven, uitgevoerd en gemonteerd – uitermate bevredigend is. Je bekijkt de puzzelstukjes van alle kanten tot ze op hun plek vallen. En na afloop wil je de film nog eens zien, om te kijken welke hints je onderweg hebt gemist.