Kledingadvies voor het thuiskantoor

Wat trek je aan voor je webcam? Géén korte mouwen en géén stropdas, zo hoorde Japke-d. Bouma van lezers.

Een paar maanden geleden was het écht heel raar geweest als iemand je had gevraagd ‘wat trek jij aan voor de webcam?’ Maar in de tijd van het thuiskantoor is het volstrekt normaal en heeft het écht niks te maken met strippen of oneerbare voorstellen.

Sterker nog, het wordt me de laatste tijd steeds vaker gevraagd: „wat is de dresscode” als je thuis zit tijdens zoomvergaderingen, webinars en, zoals iemand afgelopen week vroeg: tijdens een presentatie voor een belangrijke klant? „Mag ik dan gewoon in m’n T-shirtje omdat het vanuit huis is, of moet ik me nu in pak hijsen, wat ook raar zou zijn?” Daar vond iedereen wat anders van, zo bleek, toen ik er op Twitter naar vroeg.

Zo was er bijvoorbeeld de collega die zich altijd het prettigst voelt in „onderbroek, Tshirt met vlekken en veel soep in de baard”, maar was er ook, aan het andere uiterste van het spectrum, een lezer die vond dat je altijd een ‘Jules Deelder’ moest doen: strak in het pak tot in de kist.

Toch waren er ook wel wat gemene delers. Mannen mogen beslist geen korte mouwen bijvoorbeeld, zo vonden lezers. Als je met collega’s zat te vergaderen maakte dat natuurlijk niet uit. Maar had je een zakelijker afspraak, dan waren „lange mouwen en een net overhemd” toch wel het minste. Wist ik niet, maar mannen in een overhemd met korte mouwen worden uitgelachen.

Sommige lezers vonden een jasje (ook) verplicht. Anderen vonden het juist weer raar, thuis een jasje, „zeker als je zit”. Een lezer had daarvoor een slimme oplossing bedacht, vond ik. Volgens hem moest je jezelf de vraag stellen wat je zou aantrekken als je thuis bij een klant zou vergaderen. Dan ging je toch ook niet met soep in je baard. Of rokend! „Ik had laatst mijn eerste roker tijdens een vergadering”, schreef iemand. Daar moest ik erg om lachen: dat kan écht niet jongens!

Maar er was wel een verschil tussen sectoren. Zo was een jasje verplicht in de bankensector, vonden lezers, maar kon je in de media of in de reclame het prima wat losser aanpakken. Journalisten mochten sowieso altijd in spijkerbroek, schreef iemand, en voor IT’ers is een poloshirt prima – daar zijn die blote armen dus blijkbaar weer géén probleem.

Voor vrouwen werden amper dwingende regels genoemd. Of dat komt doordat vrouwen het meestal uit zichzelf wel goed doen of dat niemand het iets kan schelen wat ze aan hebben, daar ben ik nog niet over uit.

Maar het opvallendst vond ik toch wel dat vrijwel niemand de stropdas (meer) noemde! Toch zo’n beetje hét symbool van zakelijk Nederland, in ieder geval tot een paar maanden geleden. Ik vrees dat de coronacrisis het einde zal betekenen van de stropdas. Volkomen potsierlijk om die thuis nog om te knopen, was de mening.

Ik zou dat zelf heel jammer vinden. Ik hou van een goede das. Maar hee, ik ben ook iemand die een windjack over een colbert niet vindt kunnen, dus let maar niet op mij, en als ik een man – en wát voor man! – in een goed pak wil zien kijk ik de Bondfilm Skyfall nog wel een keer.

Dan, tot slot. Het kan natuurlijk dat de lezer gelijk krijgt die hoopte dat door deze crisis oude tijden zullen herleven en kooplieden net als in de zeventiende en achttiende eeuw elkaar weer in uitbundige, luxe, zijden kamerjassen zullen gaan ontvangen.

Of de lezer die hoopte dat er door de crisis een vacuüm zou ontstaan waarin allerlei kleurige en nieuwe kantoorkledingstijlen ontstaan, „laat de innerlijke fashionista in je los”, schreef ze enthousiast. Maar ik denk niet dat dat gaat gebeuren.

Ik denk dat áls we ooit weer naar kantoor gaan, we zo blij zijn om elkaar weer te zien dat al het decorum wegvalt en dat het in het thuiskantoor bij een zakelijke afspraak de half-half optie wordt: de kledingstijl waarbij je van boven, in het zicht van de webcam, ‘netjes’ bent, en het daaronder lekker laat waaien. Is ook stiekem mijn eigen favoriet.

Dus van boven „een goed overhemd, misschien een jasje, en geen das” en aan de onderkant „uiteraard geen pantalon, gewoon omdat het kan”, schreef een mij zeer dierbare lezer.

En dan maar hopen dat je toch even moet opstaan tijdens de vergadering. „Omdat er ergens in huis iets omvalt, omdat de deurbel blijft gaan, omdat de katten elkaar afmaken of omdat je geliefde de sleutel vergeten is”, schreef een lezer. Zij vond het daarom VERPLICHT om altijd een broek aan te trekken tijdens een videobijeenkomst, maar ik zou zeggen: nee joh, juist niet. Heerlijk juist, om even een glimp van de imperfectie op te vangen. Ik vind dat hartverwarmend.

Omdat het laat zien dat het bijzondere tijden zijn, dat we ons in allerlei bochten wringen om het elkaar naar de zin te maken en dat ons kantoorleven sowieso een masker is.

Zo mooi ook dat we elkaar tijdens deze crisis symbolisch kunnen laten zien wat écht belangrijk is: dat iedereen z’n uiterste best doet, maar dat we altijd mensen blijven.