De moeite van het wachten waard

Het virus lijkt te smelten in de middagzon en op te lossen in de zoemende zomeravonden. Alle relevante grafieken vleien zich zuchtend neer op de nullijn, zoals wij op de terrassen. Het virus begint zelfs te verdwijnen van de voorpagina’s.

We mogen niet te vroeg juichen, ik weet het. Met een incubatietijd van twee weken plukken we vandaag nog steeds de vruchten van de vroegere sluiting. Pas volgende week kunnen we meten of de heropening en onze opluchting prematuur waren. Maar nu mogen we de illusie koesteren dat we hebben gewonnen.

Vanaf volgende week wordt het weer mogelijk om buiten de eigen regio te reizen. Dat leidt nu al tot polemieken, want niemand wil Milanezen over de vloer, sowieso al niet en zeker niet nu. Milaan is de hoofdstad van de regio Lombardije, waar meer virusslachtoffers zijn geweest dan in heel China. De gouverneur van Sardinië wil tot woede van de burgemeester van Milaan een virustest verplicht stellen voor Milanezen die naar zijn eiland willen komen. Onze eigen gouverneur Giovanni Toti van Ligurië belooft dat hij zelf pesto zal maken voor Milanese toeristen. Het is onduidelijk of hij hen daarmee poogt te lokken dan wel af wil schrikken.

Gisteren waren de eerste twee toeristen in Pompeii, Marvin en Colleen Hewson uit Clinton Township

in de buurt van Detroit. Op 5 maart van dit jaar begon hun vakantie van drie weken in Italië waarmee ze zijn vijfenzeventigste verjaardag en hun dertigjarig trouwfeest wilden vieren. Door de lockdown werden alle vluchten gecanceld. De drie weken werden drie maanden. Al die tijd zaten ze vast in hun bed and breakfast in de buurt van Napels en toen Pompeii gisteren weer openging, waren zij de eerste bezoekers.

„Het was de moeite waard om er zo lang op te wachten”, zei Marvin.

Schrijver woont in Genua. Op deze plek schrijft hij over de impact die het coronavirus heeft op het leven daar.