Plotseling ontslag
Het zal je maar overkomen: je kostbare baan kwijtraken omdat je in een vlaag van boosheid of tactloosheid te ver ging. Momenten van onbedachtzaamheid die maken dat je eeuwig schreit. The New York Times meldde, toevallig op een en dezelfde dag, twee van zulke fascinerende gevallen. De krant behandelde ze apart, en terecht, want het zijn twee afzonderlijke gebeurtenissen, maar omdat ik de wrange verhalen kort na elkaar las viel mij de overeenkomst op.
Een jonge vrouw, Amy Cooper, liep op Memorial Day door Central Park met een hond die ze niet had aangelijnd, zoals op die plek was voorgeschreven. Een zwarte Amerikaan, vogelspotter Christian Cooper (nee, geen familie!), vroeg haar de hond aan te lijnen en begon haar te filmen toen ze dat weigerde.
Ze reageerde furieus en liep met de tegenstribbelende hond dreigend op Cooper af. Ze schreeuwde dat hij moest ophouden met filmen, anders zou ze de politie bellen met de mededeling dat een AfroAmerikaan haar en haar hond bedreigde. Dat moest ze vooral doen, adviseerde Cooper, terwijl hij doorging met filmen.
Zij voegde de daad bij haar dreigement, deed haar mondkapje omlaag, belde de politie en gilde enkele malen dat ze door een AfroAmerikaan bedreigd werd. „Dank u”, zei Christian Cooper aan het slot van het filmpje dat hij vervolgens online zette, waar het veertig miljoen views kreeg. Aan het einde van de dag was Amy ontslagen door het bedrijf waar ze als financieel expert werkte.
Christian Cooper vond het een zware straf, maar constateerde wel: „Ze werd racistisch. Er zijn bepaalde duistere maatschappelijke impulsen die zij, als witte vrouw in conflict met een zwarte man, in haar voordeel dacht te kunnen aanwenden.”
Mooi gezegd, al blijf ik wel bezwaar houden tegen dat geklik op Twitter. Hij had dat filmpje toch ook alleen naar de politie kunnen sturen?
Het tweede geval. John F. Russo jr., een rechter van het Hooggerechtshof in New Jersey, is door dit hof uit zijn ambt gezet omdat hij een vrouw tijdens een zitting op ongepaste manier had ondervraagd. De vrouw had een man, vader van haar kind, aangeklaagd wegens seksueel misbruik en doodsbedreiging.
„Weet u hoe je iemand moet afhouden die gemeenschap wil?”, vroeg Russo tijdens de zitting in 2016. „Ja”, zei de vrouw en ze vertelde dat ze hem fysiek zou proberen te beschadigen en ‘nee’ zou zeggen. „Wat nog meer?” vroeg Russo. Ze antwoordde dat ze hem zou vragen op te houden. „Wat nog meer?” vroeg Russo weer. „Wegrennen”, zei ze. „Wegrennen”, zei Russo, „nog iets anders? Lichaamsdelen blokkeren? Uw benen sluiten? De politie bellen? Deed u iets van dit alles?”
Russo verklaarde later dat hij meer informatie van haar had gewild over haar aandeel in de situatie. Zijn collega’s vonden dat hij veel te ver was gegaan, omdat zijn vragen suggereerden dat zij zelf ook schuld droeg. Ook omdat Russo nog enkele andere misstappen had begaan, kreeg hij zijn congé. „Geen getuige of slachtoffer mag op deze manier door een rechtbank behandeld worden”, aldus het hoofd van het hooggerechtshof.
Russo’s vraag over benen die al dan niet gesloten hadden kunnen worden, gaf de doorslag. Twintig, dertig jaar geleden zou hij vermoedelijk ook nog gevraagd hebben of ze misschien al te gewaagd gekleed was.