Diner in Madrid
Mosselen bij La Levantera
ives en Madrid, eres de Madrid.
woon je in Madrid, dan kom je uit Madrid. Vrijwel nergens ter wereld worden de bewoners van buitenaf zo gastvrij welkom geheten als hier. Het kostte me dan ook weinig moeite om me snel een Madrileen te voelen. Al was het maar vanwege mijn liefde voor de Spaanse gastronomie, die nergens zo gevarieerd is als in Madrid.
De ruim achttienduizend restaurants en barretjes serveren een oneindigheid aan lokale, regionale, nationale en internationale gerechten. Maar bovenal dienen ze voor velen als een tweede huiskamer waar ’s ochtends met een klein hapje wordt ontbeten, in de middag de lunch van drie gangen wordt geserveerd en in de avonduren na het aperitief het diner plaatsvindt. Het is gebruikelijk om één of twee keer per week je gezicht in je favoriete tent te laten zien. Anders gaan je buurtgenoten zich zorgen om je maken.
De klap in mijn wijk Salamanca was dan ook enorm toen op 14 maart de alarmfase aan al dit moois een einde maakte. Tot nader order gesloten vanwege het coronavirus. Van de ene op de andere dag veranderde het bruisende Madrid in een stad waar de dood rondwaarde. Angst en onzekerheid maakten zich zo meester van de miljoenen Madrilenen dat eten en drinken voor even niet hét gespreksonderwerp van de dag was. Dat was op maandag 25 mei eindelijk voorbij toen de terrasjes voor het eerst beperkt open mochten.
Om 21.00 uur wordt ons tafeltje aan het terras van La Levantera nauwkeurig schoongepoetst. Het personeel draagt mondkapjes en handschoenen. De kaart moet via een Qr-code wordt geladen op de mobiele telefoon. Zonder reservering waren we kansloos geweest. Talloze buurtgenoten loerden tevergeefs op hun kans. Met jaloerse blikken keken José en Salvador, die elk langs het terras lopen bij hun rondje door de wijk, naar ons tafeltje waarop achtereenvolgens een fles witte Verdejo uit Rueda, een salade van wilde rode tonijn met tomaat en ui uit Cádiz, mosselen uit Galicië, een stukje rundvlees uit Segovia en torrija (wentelteefje) met ijs verschenen. Het was ouderwets goed. En daarna samen met honderden anderen in een zwoele avond over straat naar huis lopen. Ook La Marcha is terug. Voor het eerst sinds maanden voelde ik me weer echt een Madrileen onder de Madrilenen.