De liegende panter
Gister vroeg mijn vrouw aan mij of ik de hoeren miste. Want de bordelen zijn nu toch alweer een behoorlijk tijdje dicht. De legale bordelen dan. Maar die zijn ronduit truttig. Gereformeerde snollen met vergunning. Daar ging ik toch al nooit heen. Die gaan zich na 1 september ook weer saai aan de regels houden. Dus na afloop niet samen douchen. Mag niet van Rutte en Van Dissel. Terwijl dat regendouchen met een nahijgende snol voor mij de ultieme sensatie van het hoerenlopen is.
Het nieuwe normaal en zijn ingewikkelde regels. Gister las ik waar het publiek, dat maandag naar een première in de Amsterdamse Stadsschouwburg gaat, zich aan moet houden. Ze moeten een half uur voor aanvang aanwezig zijn, worden dan door Ivo van Hove persoonlijk gedesinfecteerd, in het theater is er verder niks te zuipen, alleen in hoge noodgevallen mag je naar het invalidentoilet en het is niet de bedoeling dat je applaudisseert. Instemmend grommen achter je mondkapje. Meer niet. Ik wens die dertig uitverkorenen aanstaande maandag veel plezier.
Hoewel? Misschien proppen ze er wel vijfenveertig mensen in. Dat deden de Haagse politici afgelopen donderdag in Diligentia ook. Waarom ze zich daar niet aan de regels hielden? Geen idee. Dat theatertje ligt hemelsbreed op nog geen driehonderd meter van het Binnenhof, dus dan zou je het toch wel moeten weten. Of was deze bijeenkomst georganiseerd door de Tegenpartij van de Haagse Richard de Mos? Hij en zijn vriendjes Jacobse en Van Es zijn niet zo streng in de leer. De goedlachse Jan van Zanen wordt hun nieuwe burgervader en volgens mij hebben ze aan deze vrolijke VVD’ER een hele goeie. Die is dit weekend wel een vreugdevuurtje waard.
Toen ik de foto van het ‘uitverkochte’ Diligentia zag moest ik wel even slikken. Het is de bedoeling dat ik in diezelfde zaal binnenkort een try-out van mijn oudejaarsconference ga geven. En dat zag er niet gezellig uit. Niet dat je denkt: dat is een warme ambiance waarin we een avond hard gaan lachen met zijn allen. Ik ga met mijn nieuwe regisseur overleggen hoe we dit gaan oplossen.
Hij komt uit een voormalig theatertrio en is een soort helderziende. Hij leest dingen die ik niet geschreven heb. En doordat zijn trio redelijk roemloos eindigde weet hij wat het is om voor lege zalen te spelen.
Hij heeft als eerste door dat ik, sinds ik mijn schaapjes op het droge heb, beter op mijn woorden moet letten. Eigenlijk is hij de intelligente wolf die orde op zaken komt stellen. Het werd tijd. Ik was eraan toe.
En ik hoop maar dat de kritieken goed zijn. Zeker die in de Volkskrant. Die krant nemen wij kunstenaars altijd extra serieus. Moest u ook zo lachen om de literatuurcriticus van dit ochtendblad die een appje stuurde naar een schrijfster wier boek hij ging recenseren? Of ze wou lunchen? Dat moet toch gewoon een grap zijn? Studentenhumor pur sang.
Andersom was nog leuker geweest. Dat de schrijfster de criticus aanbiedt om hem te pijpen zodat hij opgelucht aan zijn recensie kan beginnen.
Begrijp ik nou dat zijn krant op dit moment een onderzoek naar deze meneer Peters instelt? Waarom? Iedereen weet toch al jaren dat deze man een niet onafhankelijke, bijbeunende en vooral rancuneuze schnabbelkont is? Joost Zwagerman heeft ons dat jaren geleden al een keer overduidelijk uitgelegd. Alleen zijn eigen krant had dit nieuws gemist. Ach ja. Wat leven we toch in een lief landje.
Maar ik zet dus alles op mijn nieuwe regisseur en hoop op schitterende recensies. Niet van u, het volk, het gepeupel, maar van de deskundigen. De journalisten en de collega’s. Wat vinden zij? En als zij, de culturele elite, positief zijn dan koop ik voor mijn vrouw een bontjas. Een nerts.
Geen Brabantse, maar een wilde. Een vrije uitloopnerts. Doodgebeten door een wolf.
Maar of mijn vrouw er blij mee is? Ik vrees dat ze zacht fluistert: „Rot op enge populist. Ik ben geen hoer!”