Met Trumps cheque op zoek naar Amerika
Schrijver Arnon Grunberg verlaat zijn woonplaats New York op zoek naar de VS in coronatijd. Hij reist naar Miami en verkent onderweg enkele steden. Vandaag New York
Toen ik midden mei naar New York terugkeerde, was de stad zo leeg als in april. De stomerij bij mij om de hoek was zoals vier weken daarvoor alleen op maandag een paar uur geopend, hooguit keek de Koreaanse eigenaar bezorgder.
Park Avenue werd na zonsondergang nog altijd voornamelijk bevolkt door daklozen en om 7 uur ’s avonds werd er geklapt, maar minder enthousiast dan voorheen. Er werd niet meer op potten en pannen geslagen, alleen de overbuurman speelde om klokslag 7 uur trompet, zijn muziek was een vermoeide oproep tot gebed geworden.
Op 42nd Street was meer verkeer dan voorheen. Central Park bleef een oase, al waren er veel amateur-ornithologen actief. Men stond onder bomen met verrekijkers naar boven te turen, na God en de mensheid had men nu de hoop op vogels gevestigd.
In het park deelden vrijwilligers mondkapjes – gezichtsmasker blijft een beter woord – uit met een opgewektheid alsof ze een nieuwe, gezonde softdrink aan de man brachten. Mijn krav maga-trainer was begonnen met privéles in het park. Ik vond dat ik hem moest steunen en nam een les. We werden gadegeslagen door een bejaarde dame met strooien hoed, ze keek vol afgrijzen.
Op de hoek van 55th Street en Park Avenue stonden Ferrari’s te blinken in de etalage van de Ferrari-dealer
Park Avenue, alsof er niets aan de hand was. Een overblijfsel van het ancien régime? Of een teken dat de rijken weldra zouden terugkeren naar de stad, de onvervulde belofte?
Waarheen ze waren gevlucht was gedocumenteerd door The New York Times, die een kaartje had afgedrukt met pijlen. In alle windrichtingen waren ze gevlucht, een nieuwe diaspora leek zich te hebben voorgedaan.
Een vriend zei: „Het Amerika waarvan wij hielden bestaat niet meer.”
„Het kan terugkomen”, zei ik. Hij keek sceptisch.
Ik begon me af te vragen of het niet tijd werd te vluchten, niet omdat ik bij de rijken wilde horen, maar omdat die bijzonder kleine kans dat het in Amerika misgaat serieus moet worden genomen. Overigens geldt dan, als het in Amerika misgaat, zal Europa ook ontwricht raken.
En toen kwam de brief van Trump, die ik pas later had verwacht. „We hopen dat dit geld u betekenisvolle hulp verschaft in deze periode”, schreef Trump. De cheque van 1.200 dollar, die aan alle Amerikanen was beloofd, zat in een andere enveloppe.
Ik vatte dit op als een teken en besloot van Trumps geld – nou ja, zijn geld – per trein en bus naar Miami te reizen. Het leek me passend geld van de Amerikaanse overheid te gebruiken voor een klein onderzoek naar het land.
En vluchten is net als krav maga: hoe vaker je traint, hoe beter je erin bent als het er werkelijk op aankomt.
Wordt vervolgd