Ex-Bellingcat

Christiaan Triebert (1991) maakt sinds maart 2019 onderdeel uit van het Visual Investigations Team van The New York Times. Daarvoor was hij ruim drie jaar actief voor onderzoekscollectief Bellingcat.

Hij studeerde van 2010 tot 2015 aan de Rijksuniversiteit Groningen, waar hij de bachelor International Relations & International Organizations, een verkorte bachelor Filosofie en diverse vakken bij Midden-Oosten Studies volgde.

Na zijn studie reisde hij als verslaggever voor onder meer de Universiteitskrant

af naar conflictgebieden, waar hij al snel leerde dat hij online vaak veel sneller informatie vond dan op de grond zelf. Dat bracht hem uiteindelijk op de radar van onderzoeksplatformen als AirWars en Bellingcat.

voor zijn berichtgeving voor Bellingcat over de couppoging in Turkije (2016), die hij reconstrueerde aan de hand van WhatsAppberichten.

Triebert heeft sinds vorig jaar een appartement in New York, maar verblijft omwille van de coronacrisis momenteel bij zijn ouders in Leeuwarden. bombardementen te onderzoeken. Als het heftige filmpjes zijn, kijk ik die bijvoorbeeld de tweede keer nooit met geluid, omdat dat vaak nog net wat erger is dan de beelden die je ziet. Het is wel belangrijk in acht te nemen wat voor invloed het op je kan hebben. Onderling zijn we daar ook erg mee bezig, want er zijn genoeg mensen geweest voor wie het teveel werd. Daarom hebben we ook training gehad om ermee om te kunnen gaan en het een plek te geven. Maar het blijft natuurlijk heftig.”

Ik kan me voorstellen dat het een tol gaat eisen als u dit werk jaren doet.

„Natuurlijk, zeker omdat je zelf ook gewoon een goed leven leidt. Je bent vaak alleen maar leed aan het onderzoeken en bekijken, en dan voelt je eigen positie enorm bevoorrecht. Dat is natuurlijk ook het ding met die prijs: hartstikke mooi natuurlijk, en vanuit journalistiek oogpunt top, maar er is allemaal shit in de wereld die gewoon doorgaat. Daarom kunnen we die Pulitzer maar het best beschouwen als een aanmoediging om nog meer te gaan onderzoeken en te zorgen dat er aandacht blijft voor zaken die anders uit beeld dreigen te raken, zoals dus bijvoorbeeld de burgeroorlog in Syrië.”

Uiteindelijk is de impact van uw werk dus belangrijker dan uw journalistieke ego?

„Het is natuurlijk wel een enorme aanmoediging: ik ben nu 29, en zodra oudere topjournalisten bij The New York Times je feliciteren, denk je wel even: het is natuurlijk heel vet dat ze respect hebben voor ons werk. Maar uiteindelijk komt het er vooral op neer dat ik nog veel meer van dit soort onderzoeken wil blijven doen. Als ik nog even door kan gaan met zo’n team en zo’n aanstelling, ben ik een zeer gelukkig man.”