Onwetend zapte ze plots langs haar eigen leven
Mia Farrow lag in bed tv te kijken, verstrooid langs shows en films zappend, tot iets onverwachts haar aandacht greep. Zag ze het goed? Daar, op haar beeldscherm: was dat niet háár slaapkamer, met háár bed? En de vrouw die in dat bed lag – was dat niet… zijzelf ? „Zelfs mijn tv was op tv”, herinnerde Farrow zich later. „Ik denk dat ik heb gegild.” In Close up: Mia Farrow (AVROTROS) werd dinsdagavond een portret geschetst van de actrice die in de jaren zestig roem vergaarde met haar rol in de Amerikaanse soapserie Peyton Place, haar kortstondige huwelijk met Frank Sinatra, en haar vertolking van een vrouw die ten prooi valt aan waanzin in de horrorfilm Rosemary’s Baby.
In de filmcarrière die volgde bleek de grens tussen fictie en werkelijkheid dikwijls vloeibaar. Vooral vanaf de jaren tachtig, toen zowel een relatie als een samenwerking opbloeide tussen Farrow en regisseur Woody Allen. Allen schreef films waarin hij zichzelf en zijn partner de rollen van geliefden toebedeelde, en in Hannah and her Sisters – de film waar de actrice jaren later op zou stuiten tijdens haar zapavond – ging hij nog een stapje verder: hij koos Farrows echte huis als decor, en castte Farrows daadwerkelijke kinderen als de kinderen van haar personage.
Acht kinderen had Farrow op dat moment. Dat zouden er in totaal veertien worden: vier biologische en tien geadopteerde kinderen, waaronder Soon-Yi. Die was 22 jaar toen Allen (56) besloot dat zíj de ware was, niet haar moeder. Hij verliet Farrow voor haar dochter. Kort daarna verschenen Farrow en Allen voor de laatste keer samen in een door Allen geschreven film, als koppel dat uit elkaar gaat nadat de man gevoelens krijgt voor een 21-jarige studente.
Farrows dramatisch geëindigde werk- en liefdesrelatie met Allen besloeg twaalf jaar van haar leven, en de eerste twintig minuten van Close up. In het resterende halfuur van de docu viel nog veel meer over haar lange loopbaan te zeggen. De makers wilden met stukjes uit haar verleden en heden – haar door polio gekleurde jeugd, dominante vader, relaties, liefdadigheidswerk – één complete puzzel leggen die Farrows ‘echte’ verhaal weergaf. Daartoe werden voortdurend tijdsprongen gemaakt: als je even niet oplette had Farrow nu weer negen, dan drie, dan weer veertien kinderen. Best lastig bij te houden als je hoofd al tolt van het verhaal van een actrice wier romcom voor de ogen van miljoenen kijkers ontaardde in een drama.
Ondertussen blijven er volop mensen te vinden die graag hun liefdesleven delen met het grote publiek. Die droom kunnen ze bijvoorbeeld uitleven in Married at first sight (RTL). Het recept zal na negen seizoenen bekend zijn: kandidaten worden gekoppeld door „een team experts” en stappen direct in het huwelijksbootje, waarna wordt gefilmd of en hoe de liefde groeit. Hoe zou het zijn om na deelname eens een keer wat doelloos rond te zappen, en ineens te denken: ‘hee, zie ik dat nou goed? Daar, op het tv-scherm: is dat niet mijn bruiloft met een wildvreemde?’
Dinsdagavond kregen twee koppels – het ene dolverliefd, het andere tamelijk teleurgesteld – een voorproefje van die kijkervaring. Met het einde van het liefdesexperiment in zicht kregen ze beelden van hun deelname voorgeschoteld, opgeknipt en samengeplakt tot één behapbaar narratief (met een passend emotioneel muziekje eronder). Gegild werd er niet. Wel gehuild: tranen van geluk en tranen van verdriet. Sprookjes en drama’s, fictie en werkelijkheid: de grens bleef dinsdagavond vloeibaar.