Maksgrense løyser ikkje språkproblem
Førsteamanuensis, Universitetet i Bergen
Førsteamanuensis, Høgskulen på Vestlandet barn på ei avdeling med opp mot 100 prosent minoritetsspråklege. Basert på funna vi gjer og på faglitteraturen om fleirspråkleg utvikling hos barn, meiner vi at politikarane ikkje har grunnlag for å bruke omsynet til barnas språkutvikling som argument for å innføra eit maksgrense på andel minoritetsspråklege barn.
BARNA VI HAR undersøkt, utviklar det norske språket sitt i løpet av den tida vi har observert dei. Det er heilt tydeleg at barnehagen blir oppfatta som ein norskspråkleg arena: Vi kan ikkje observere at barna snakkar saman og leikar saman på anna språk enn norsk. Det gjeld til og med barn som har same morsmål, og som veit godt at dei har eit felles språk som ikkje er norsk.
I barnehagen er det altså norsk som gjeld. Slik fungerer barnehagen som ein stad der dei minoritetsspråklege barna får mykje verdifull kontakt med norsk.
SAMSTUNDES VIL ein del av språket dei møter ha innlaerar-trekk ved seg. Barna som ikkje har norsk som sitt morsmål, vil ha trekk i det norske språket sitt som vi vil oppfatte som feil. Det er naturleg å tenkje at det kanskje ikkje er heldig for språkmiljøet. Men hos barna vi observerer, kan vi ikkje finne spor av at det norske språket deira etablerer seg som eit slags pidginspråk, ein slags forenkla variant av norsk. Tvert om veks det fram kompliserte mønster i språket til barna, og hos somme kan vi observere stor framgang på kort tid.
Vi veit jo at majoritetsspråklege barn på småbarnsavdelingar heller ikkje snakkar med same grammatikk og uttale som vaksne norskspråklege. Likevel veks språket fram i all sin kompleksitet. Barn er utstyrte med ein formidabel evne til å laere morsmålet sitt, ja, endå til fleire samstundes. Saka er berre at andrespråksutvikling ikkje går like fort og like rett fram som utviklinga av morsmålet.
VI VIL IKKJE underkommunisere utfordringa med å laere norsk også for barn som startar norskinnlaeringa i barnehagealder. Mange av dei minoritetsspråklege barna vi observerer, ligg litt etter sine majoritetsspråklege jamaldringar, som har hatt meir tid på seg i norsklaeringa. Det skuldast ikkje at leikekameratane deira også laerer norsk som andrespråk, det er ein refleks av at dei er nettopp andrespråksinnlaerarar: Dei treng tid på
Laerar, Bergen å utvikle det norske språket. Det kan ei maksgrense gjere lite med.
Det er heilt avgjerande at barnehagebarna som laerer norsk som andrespråk, får hjelp til å ta att forspranget til jamaldringane som har norsk som morsmål. Aller helst bør dei innhente dette forspranget før skulestart.
Sjølv barn som har same morsmål, snakkar og leikar saman på norsk i barnehagen.
SPRÅKMILJØET barnehagen kan hjelpe til med dette. Faglitteraturen viser oss at språket til dei vaksne er svaert viktig for den språklege utviklinga til barnet. Vaksne som er klare over den viktige jobben dei gjer, som nyttar alle små og store høve til samtalar om det barna er opptatt av, som syng, les høgt og leiker både ute og inne, er heilt sentrale språklege førebilete for alle som skal laere norsk. Barnehagar med over 90 prosent minoritetsspråklege er eit uttrykk for at innvandrarbefolkninga er busett berre
I