Djupdykk i norsk hiphop
Øyvind Holen har skrive ei stor og litt ufokusert bok om hiphoplandet Noreg.
BOKA «NYE HIPHOP-HODER» av D2journalist Øyvind Holen handlar om norsk hiphophistorie etter tusenårsskiftet.
Holen har tidlegare skrive om norsk hiphops spede start på 1980- og 1990-talet i «Hiphop–hoder» og pionerar som Tommy Tee, A-Team og Gatas Parlament.
Den nye hiphopgenerasjonen, med artistar som Karpe Diem, Cezinando og Lars Vaular, har ikkje berre teke ein kultur frå undergrunn til toppen av poplistene, men også endra Noreg på vegen, hevdar Holen i den nye boka.
Dette er ein dryg påstand, som eg skulle ønskt eit meir analytisk blikk på og eit meir konsistent fokus på gjennom bokas nesten 400 sider.
HOLENS STYRKE LIGG I det empiriske arbeidet. Han har kartlagt feltet godt, og får fram stemmene og enkelthistoriene til den nye generasjonen på grundig og til dels morosamt vis.
I klassisk journalistisk stil tar ikkje Holen mykje plass sjølv i boka, han lét artistar og andre (ekspert)kjelder kome med betraktningane og analysane.
Den nøytrale journalistrolla fungerer godt innleiingsvis, når Holen fortel om Holmlia og drapet på Benjamin Hermansen.
Hiphopkulturen blomstra aust i Oslo i kjølvatnet av tragedien. Artistar som Pumba, Nico&Vinz, Arif og Kameleon fortel om drapet som eit vendepunkt og ei oppvakning.
Tankar frå desse kring innvandring, integrering og utanforskap gir kraft og kontekst til forteljingane. Her er boka på sitt beste og lever opp til forteljinga om det «nye» Noreg.
KAPITTELET OM KARPE (DIEM) – som framfor nokon symboliserer spranget frå undergrunn til overflate – startar med gruppas innslag på ein minnekonsert for Arve Beheim Karlsen.
Den indiskfødde 17-åringen drukna i 2004 då han flykta frå ein gjeng som ropte «drep negeren».
Karpes multikulturelle røter fungerer også samlande etter 22. juli, og tesen til Holen om at hiphop har endra Noreg held enn så lenge vatn.
UNDERVEGS I BOKA misser denne forteljinga litt av tråden. Bokas overordna påstand blir til dels rotete kronologisk fortalt. 31 kapittel kjennest overveldande og unødvendig oppstykka.
Holen tar oss med til miljøa i Stavanger, Bergen, Trondheim og Nord-Noreg, innimellom avstikkarar til utlandet og norske artistar som erobrar popmusikkverda.
Ein del av dette kjennest som pløgd mark. Difor skulle eg i større grad sett Holen sjølv ta plass i teksten og meine noko som deltakar og betraktar.
Hans lange fartstid som musikkjournalist skulle gjere han til ein kvalifisert person sjølv, framfor å lene seg på altfor mange andre kjelder. DET ER AUGNEBLINKAR der Holen trer fram som meiningsberar, som når han forklarer appellen og kvalitetane til rap/r&b-artisten Unge Ferrari. Men altfor ofte druknar meiningane i «talking heads».
Eit gjennomgåande formgrep som Holen nyttar, er å lage scener og språklege bilete der rytmen brått vert broten opp av eit sitat. Tidvis får desse sitata eit preg av lanseringsintervju, og seier lite om den overhengande forteljinga.
Eit strammare redigeringsarbeid hadde difor vore på sin plass. Den definitive boka om norsk hiphop er enno ikkje skriven.
Musikkanmelder