«Eg finn ikkje noko klissete eller fastlåst»
«Juleroser» må vera eit fantastisk hefte, om Linda Eide sin tekst skal vera den dårlegaste.
Journalist juletradisjonar med seg i bagasjen.
Vossingen Linda har svensk kone. Når dei to kvinnene reiser til Berlin for å feira jul for seg sjølv i staden for å vera eit «påheng» til familien, vert forholdet sett på prøve.
Linda må til dømes ha juletre, kona meiner det kan klara seg med ei grein. « – Grein!? skreik eg, grein eg. Det er ikkje tull ein gong. Eg grein!»
DET ENDAR MED AT dei får til å samla seg om noko som gjev meining for begge. Julaftan avsluttar dei med midnattskonsert i Gedächtniskyrkja. Det er ei moderne kyrkje som er bygd opp kring restane av den utbomba kyrkja etter andre verdskrigen – til ettertanke.
Til ettertanke er også stykket til Linda Eide om jolatantene. Det nynorske språket – ispedd nokre få setningar på svensk – er levande og friskt. Eide blandar høgt og lågt og sårheit og humor på vestlandsk bygdavis – som ein Jakob Sande eller Ragnar Hovland.
EG FINN IKKJE NOKO klissete etter fastlåst med denne teksten. Dette er ikkje nasjonalromantikk, men heller eit skråblikk på og ein dialog med det nasjonalromantiske.
«Juleroser» må vera eit fantastisk hefte, om dette skal vera det dårlegaste stykket. Eg trur eg må spandera eitt på meg sjølv òg, i tillegg til det eg skal gje i gåve.