For 40 år sidan spelte ho elitehandball på asfalten for Os. No er Brit Eirin (70) nominert til Årets eldsjel.
– Å gi meg heilt, det trur eg ikkje at eg klarer.
Det seier handballtrenar og eldsjelnominerte Brit Eirin Tungeland.
– Høgst fortent! Nyheita er så fersk at slett ikkje alle har rukke å gratulera. Det vankar klemmar og handtrykk og skulderklapp i
Os idrettshall på andre veka.
På idrettens festkveld, Idrettsgallaen 4. januar neste år, kan det vere at ho må opp på scena. Brit Eirin Tungeland er ein av dei nominerte til «årets eldsjel».
– Jau, eg er sjølvsagt spent, vedgår Brit Eirin Tungeland.
– Men eg tek det nett som det kjem. For meg er det ei ære berre å vera nominert.
Ho har ikkje rekna på det, men truleg er ho minst like mykje her i hallen som ho er heime.
– Vi kjøpte oss hytte på Kvamskogen for ti år sidan. Eg har alltid hatt lyst på hytte. Men ho er ikkje vorte like mykje brukt som eg hadde tenkt meg. Eg tok visst ikkje høgde for at barnebarna skulle byrja med handball, ler 70-åringen.
Handballen er lidenskapen og hjartebarnet hennar. Like sidan ho kom heim att frå skule i Kristiansand midt på 70-talet, har ho vore ei drivande kraft i bygdas handballmiljø. Som spelar, trenar, kurshaldar og styremedlem. No er det barnebarna og kompisane deira som nyt godt av hennar kunnskap og uslitelege entusiasme.
I arv
Oppvaksen på Lepsøy, gift med ein osing, buande sentralt på Osøyro.
Den eldsjelnominerte veit ikkje kven det var som foreslo henne for komiteen som skal finsikta kandidatane. Ryktet
fortel at det kan ha vore fleire som, uavhengig av kvarandre, sende nominasjon.
– Kva synest du sjølv om å vera nominert? Er det fortent?
– Det kan det ikkje vera opp til meg å meina noko om. Det eg kan seia, er at eg ikkje har teke del i dette for å få prisar og anerkjenning. Eg synest det er kjekt å bidra og har sjølv fått mykje att for å vera med.
Men for tre år sidan måtte ho ta ein pause. På ferietur til Gran Canaria datt ho og knuste hofta. Ho hamna på spansk sjukehus og fekk protese. Ikkje av siste, oppdaterte sort, men god nok til at ho fungerer til kvardags.
Ulike evner og behov
Brit Eirin Tungelands handballkarriere mangla nokre år på å falla saman i tid med oppsvinget til norsk damehandball. Ho vart aldri nokon nasjonal publikumsfavoritt eller kjæledegge. Trickskudd og andre finessar høyrde ikkje til hennar repertoar. Ho gjorde nytte for seg på anna vis.
– Eg var bra i forsvar og flink til å få med meg folk. Eg var den eldste på laget, fortel pensjonisten, som spelte saman med mellom andre Anne Lyssand, som også var på landslaget.
Framleis er ho flink til å få med seg folk. Og ho er gammal nok til å forstå at alle har ulike behov.
– Men ikkje berre ulike behov. Dei har ulike evner også. Difor prøver eg å variera treningane. Allsidigheit er viktig. Vi turnar, spring og hoppar og syter for å få brukt ulike ferdigheiter. Då kan dei som kanskje ikkje er så gode med ball, også opplever meistring.
– Det tek dei med seg, og plutseleg blømer dei på andre arenaer også. Dei veks s om menneske, seier Tungeland.
Med beksaumstøvlar
Ho har vore trenar for alle aldersgrupper. I nesten 20 år var ho dessutan trenar for eit lag med psykisk utviklingshemma på Os.
– Det var ei ny verd som opna seg for meg der. Å sjå kor viktig det er for dei å koma seg på trening, den idrettsgleda dei opplever, men også den evna dei har til å ta til seg kunnskap, det gav meg veldig mykje. Det tek tid og tolmod å læra dei nye ting, men heilt fantastisk var det å sjå korleis dei òg utfyller kvarandre og gjer kvarandre gode.
Mykje har skjedd på dei rundt 40 åra Brit Eirin har vore aktiv i idrettsrørsla på Os.
No har handballen tre fulle baner å fordela aktiviteten sin på, berre på Kuventræ. Rammevilkåra er gode. Brit må humra når ho fortel om asfaltbana på Osøyro som i hennar tidlege karriere, var den einaste dei hadde. Dei sydde sine eigne vestar til å ha sand i, slik at dei kunne auka treningseffekten. På føtene stilte dei gjerne med beksaumstøvlar. Også det for å styrkja muskulaturen. Nesten alt dei var med på, betalte dei av eiga lomme.
Viste veg
På det viset klarte Os-damene det kunstykket å kvalifisera seg for elitedivisjonen. I til saman fire sesongar (79/80 og 80/81 og 83/84 og 84/85) målte dei krefter med Glassverket og Skogn og Skjeberg, før dei stille forsvann frå det nasjonale handballkartet.
Os var det første elitelaget frå Hordaland, og det går an å argumentera for at det var gulskjortene frå Kuventræ som viste veg for dei som har kome etter. Tertnes, Bjørnar, Fyllingen og Fana.
For Brit Eirin Tungeland er det litt sårt å måtta konstatera at Os er blitt hengjande etter. Men ho føler at straumen er i ferd med å snu, og håpar at andre kan lata seg inspirera av det gode arbeidet som blir lagt ned. Nye frivillige har idretten alltid bruk for.
Spennande veker
Ho seier at trenartilværet er litt enklare no etter at ho har vore så heldig å få hjelp av to assistenttrenarar. På den måten er det lagt til rette for at ho med godt samvit kan trappa ned og kanskje kan bruka meir tid på turar og hagearbeid.
– Men å gi meg heilt, det trur eg ikkje at eg klarer.
No ventar spennande veker når dei 17 krinskandidatane skal krympast til fem finalistar.
Kven dei fem blir, er det Årets eldsjel-jury (Kjetil André Aamodt, Aida Dahlen, Are Strandli, Marit Bjørgen, Olaf Tufte, Ragnhild Gulbrandsen, Berit Kjøll og Astrid Uhrenholdt Jacobsen) som bestemmer.
Frå 14. desember og fram til nyttårsaftan skal folket stemma på den kandidaten dei meiner fortener å få sjølve heiderstittelen. Juryens vurdering og folkets stemmer tel like mykje.
På Idrettsgallaen på Hamar 4. januar blir vinnaren offentleggjort.