Han er Årets idrettsnamn i Hordaland
ÅRETS IDRETTSNAMN // Berre ei handfull av alle talent som blir omtalt i norsk presse, oppfyller draumane sine. Då Sjur Røthe oppfylte sine, fekk han endå ein tittel på kjøpet: Årets idrettsnamn i Hordaland.
Fort kunne han gått inn i langrennssoga som han som berre nesten nådde fram, men så fann ekspertisen ut av Sjur Røthe sine plager. I VM i Seefeld sist vinter losna det. Med gull på tremila, gull i stafetten og bronse på femmila vart vossingen sjølve VM-kongen. – Då Sjur Røthe endeleg vann, var det dei andre som grein, skriv Anders Pamer.
Det er Bergens Tidende sin sportsredaksjon som har kåra Sjur Røthe til Årets idrettsnamn.
– Det var vel ikkje det første eg tenkte på etter målpassering i Seefeld, humrar 31-åringen.
– Men eg set verkeleg pris på utmerkinga.
For ein halvtime sidan kom han ut av skodda oppe på skistadion på Sjusjøen. I tre timar hadde han vore ute. På tur i eit spor med mange svingar, men som han visste ville føra han til målet. Til slutt.
Litt slik har karrieren hans også vore. Svingete. Krevjande. Aldri beint fram.
Mange har nok tenkt undervegs at han aldri ville koma fram, og tvilt har han sanneleg gjort sjølv også. Det er ikkje meir enn knapt to år sidan han sat i si eiga stove og såg lagkameratane gjera opp om dei medaljane han sjølv hadde tenkt å vinna. Fort kunne han gått inn i langrennssoga som han som berre nesten nådde fram, for tanken på å legga opp hadde han hatt god tid til å tenkja.
Men så fann ekspertisen ut av Sjur sine plager, og kva som skulle til for å ta kontroll over dei. I VM i Seefeld sist vinter losna det for vossingen. Draumane han hadde bore på sidan gutedagane, vart oppfylte. Med gull på tremila, gull i stafetten og bronse på femmila vart Sjur Røthe sjølve VM-kongen.
Tilrettelagt
Reaksjonane som følgde, særleg etter tremilsgullet, fortel mykje om Sjur Røthe sin posisjon. På laget og i folkedjupet. Gledestårene spratt i målområdet, og i godstolar frå landsende til landsende sat folk og hulka.
Landslagstrenar Eirik Myhr Nossum braut saman i krampegråt. På tribunen stod mor RandiKirsten og far Steinar og såg på kvarandre. Dei, som i 2013 hadde våga å tenkja høgt om at sonen kunne ta individuelt VM-gull, visste ikkje si arme råd. «Kva gjer vi no»?
Dei har sin del i Sjur sin suksess. Sjur sitt private støtteapparat, dei som lærte han skiglede og slik la grunnlaget for ei strålande karriere, er med han på Sjusjøen. For å feira jul, men like mykje for å smørja ski, vaska klede, koka mat og vera selskap.
– Det er nesten som å vera på samling. Alt er tilrettelagt, seier Sjur.
Verdas mest sympatiske langrennsløpar etter at sambygdingen Kristen Skjeldal la opp, hevdar retten til å vera egoistisk. Å bli folkekjær i nasjonalsporten kjem ikkje utan offer.
Sjur var berre 15 år gammal første gongen han figurerte i spaltene i BT. I ei forrykande snøkave vann han Ulvikarennet med eit halvt minutts margin, endå om han måtte brøyta spor i den fire kilometer lange løypa på Drevtjørn. Med ujamne mellomrom har «meisteremnet» dukka opp att sidan.
I KM og NM og junior-VM. Og Hovudlandsrenn.
Den første gongen han slo førebiletet, Kristen Skjeldal.
Ved utdelingar av idrettsstipend. Då han debuterte i verdscupen i 2009.
Då han vann femmila i Kollen i 2015.
I siger og i vonbrot er han blitt omtalt. Heilt til den februarlaurdagen for ti månader sidan, med hans uoppfylte potensial som grunnleggande bakteppe.
Ei meining med vegen
Det har vore ein lang veg fram for Sjur Røthe. Men vegen har ikkje vore ørkeslaus eller monoton eller fortvilande eller frustrerande. Vegen har vore sjølve meininga.
– Det er jobben som blir lagt ned for å få til eit godt skirenn, som gjer at eg framleis synest det er kjekt å gå på ski. Difor var på sett og vis den tremila eg gjekk på Beitostølen andre helga i desember i fjor, minst like skilsetjande som tremila i Seefeld. Alt i mai i 2018 la eg ein plan saman med Eirik Myhr Nossum om at eg skulle gå så fort som eg aldri tidlegare hadde gjort, nettopp i det rennet på Beitostølen. At eg fekk til det vi hadde planlagt, gjorde at eg såg sjansen til å lukkast i VM òg som god, seier Sjur Røthe.
Likar utfordringa
No er han på ny i utfordrarposisjon. Han trivest der. Innleiinga på 2019/20-sesongen har vore berre halvgod samanlikna med den for eit år sidan. Men knallgod samanlikna med alle andre sesonginnleiingar.
Det irriterer han likevel at han ikkje er betre enn han er akkurat no. Samstundes likar han utfordringa han står overfor. Det er jobben som skal gjerast fram mot komande renn, som gjer langrennslivet spennande, synest Røthe.
Sjølvtillit
Om nokre få timar skal han ut att, og han gler seg. Sjur har stor fridom til å legga opp treninga som han sjølv vil. I førjulsdagane på Sjusjøen trenar han ekstremt mykje, før han slepper opp og samlar overskot inn mot Tour de Ski. I håp om at det skal gi suksess i det som er sesongens store mål.
Mange legg ned langt fleire treningstimar enn Sjur. Vossingen har funne den dosen som høver han. 850 til 900 timar i året.
– Mi fanesak er ikkje at eg skal trena mest, men best, seier Røthe.
Lite har endra seg etter hans første individuelle VM-gull. Premiepengar og bonusar vanka det sjølvsagt etter prestasjonen, men overordna sett er økonomien mykje lik slik som han har vore i nokre år.
– Men eg gjekk på meg sjølvtillit, utan å bli hoverande, håpar eg. VM-suksessen gav meg tryggleik i treningsarbeidet. For meg er det det sjølvtillit handlar om: Å vera trygg.
Sekund å henta
Hytta på Sjusjøen er pynta til jul. Mor har teke med juletre og juledukar og julemat. Ute i nabolaget finst halvt nedsnødde skigardar, og typiske austlandske grantre. Dei står innkapsla i snø og is og peikar liksom apatisk mot sky.
Julestemninga er påtrengjande. Hadde det ikkje vore for skodda, ville det vore julekort kor du snudde deg.
For hytteeigar Røthe er fritidsbustaden 800 meter over havet likevel først og fremst ein base. Eit utgangspunkt for mengde og puls og utmattande turar i framifrå løyper. Det er to år sidan han og kompisen Pål Golberg, på anbefaling frå hyttenabo og femmilsverdsmeister Hans Christer Holund, slo til og investerte.
Vi har kjøpt denne hytta fordi vi her kan bu midt i eit skieldorado.
Sjur Røthe
Det er ei investering, der utbytet ikkje kjem i form av kroner og øre og årleg aukande verdi, men i form av sekund.
– Vi har kjøpt denne hytta fordi vi her kan bu midt i eit skieldorado. Vi har skiløyper like utanfor døra. Det ligg ein del sekund i denne hytta. Vi har god tru på at ho kan bli gull verd, seier Røthe.
Sambuar Siv Emilie Løvvold er med sine i julehelga.
– Vi er ikkje blitt så vaksne enno at vi feirar i lag. I staden gjer vi det som vi gjorde det i fjor. Det viste seg å vera god opplading, det. Så får vi sjå, om det ber frukter denne gongen òg.