Islandsk kvalitetskrim

Yrsa Sigurdardottir med ny Huldar & Freyjakrim – som dessverre er litt for omfangsrik.

KRIM «Galgen»

Yrsa Sigurdardottir. Omsett av Barbro E. Lundberg Kagge

●●Då eg i 2015 omtala «Løgnen», fekk omtalen tittelen «Nifs og nervepirrande krim.» Eg kunne ha nytta same overskrifta i 2019. Mange meiner at Yrsa Sigurdardottir er den dyktigaste krimhandv erkaren i Norden akkurat no. Eg nøyer meg med å meine at ho er ein av dei tre-fire beste.

Ein ung, rik investor blir funnen hengd i eit naturområde. Politiet konstaterer at drapsmannen bokstavleg tale har spikra fast eit stykke papir på brystkassa hans.

På nytt er det politietter forskaren Huldar og barnepsykologen Freyja som saman etter kvart greier å kome til botnar i saka. Ein liten gut som ikkje kan forklare kvifor han blir funnen i luksusbustaden til den drepne, blir på sett og vis nøkkelen til å løyse gåta. Det skuldast først og fremst at foreldra hans har forsvunne. Stort meir skal eg ikkje røpe av handlinga. Eit kvinnelik som tidlegare har blitt funne i fjaeresteinane skal eg berre nemne i forbifarten. Dessutan dette: er det fleire som står for tur til å bli myrda?

Plottet er godt, men ikkje spesielt originalt. Det som gjer boka til eit funn for kravstore krimlesarar, er korleis forfattaren arbeider seg stadig lenger inn mot midten av lauken (les – den utrulege løysinga). I kvalitetskrim er det såkalla «laukgrepet» – der lag på lag blir fjerna – eit vanleg, litteraert grep. Yrsa Sigurdardottir taklar det suverent. Når eg les ein psykologisk utviklingsroman, ein krim, ein historisk roman – skapt av ein sjangermedviten forfattar – blir eg alltid hekta. Yrsa Sigurdardottir er ein slik forfattar, i krimsjangeren.

Som i mange andre omtalar; eg har ei innvending. Saerleg dei første 250 sidene av boka til Yrsa Sigurdardottir, burde, etter mi meining, forlaget ha kutta ein del. Der er det for mange oppattakingar, slikt som eit oppegåande konsulentkorps burde ha fanga opp.