Dumt gjort

Tim Hunt sa noko dumt, og mista stillinga si. Det siste er alvorleg.

Tim Hunt, eller Sir Tim Hunt, som dei insisterer på å kalla han i Storbritannia, fekk i 2001 Nobelprisen for si forsking på cellebiologi. Han er 72 år, og hadde eit æresprofessorat på University College London.

Det har han ikkje lenger. Sir Hunt reiste på forskarkonferanse til SørKorea. Der fekk han sagt at det er tre ting å seia om å ha kvinner på laboratoriet; dei forelskar seg i deg, du forelskar deg i dei, og når du kritiserer dei, begynner dei å gråta.

Pinlege greier

Det var utruleg dumt sagt. Særleg sidan det er ei kjensgjerning at det stadig er vanskeleg å få kvinner heilt til topps på karrierestigen når det gjeld forsking innanfor realfag. På sosiale medie la kvinnelege forskarar og studentar ut bilde av seg sjølv på laben, iført vernebriller og vernedrakter. Under hashtag‘en «Disturbinglysexy» blei Tim Hunt lattarleggjort. Det er det ikkje så mye å seia på.

Alvorlege greier Solveig Grødem Sandelson

Av arbeidsgivaren sin blei han bedt om å seia opp professoratet sitt, eller få sparken. Han sa opp.

Det er det mye å seia om. Ein ting er at kven som helst av oss kan få sagt steindumme ting, sjølv i settingar der det ikkje burde ramla oss inn å gjera det. Det er heller ikkje sikkert at Sir Hunt er like trygg på å halda talar som han er saman med cellene sine. Eg kan ikkje mye om celleforsking, men har du vunne Nobelprisen for det, er det mye som tyder på at du bør halda på med det så lenge som råd, i eit så sterkt fagleg miljø som råd. For samfunnets skuld.

Men det er meir enn det. Ein organisasjon eller ei bedrift som er trygg nok på eigen kultur og eigne verdiar, toler godt å ha løgnasar og sære folk blant seg. Den hysteriske reaksjonen frå University College London tyder på to ting: Kulturen der er verkeleg ikkje heilt god, problemet må ha grodd seg langt inn i ryggmargen - i strukturen og systemet. Og å sparka ein 72 år gammal nobelprisvinnar kjem ikkje til å endra det aller minste på det.