Trommesettet

DRØSET: Då var det bare til å telja opp. Ein-to-tre-fir!

Han hadde ønska seg trommesett heilt sidan han var liten. Av og til, aldri ofte nok, hadde han fått prøva trommene til bandkompisen som hadde jobben med å halda takten heilt frå dei første, skranglete øvingane i kjellaren og fram til dei gjennomførte sin siste spelejobb og la ned bandet mange år seinare.

Det var ikkje til å undrast over at han ikkje fekk spela meir på trommene til kompisen. Han høyrde det jo når andre som ikkje kunne spela trommer fekk prøva seg. Det blei bare bråk.

Som godt vaksen hadde han leika med tanken om å kjøpa elektroniske trommer. Han hadde vore på ein fest hos ein kompis med elektriske trommer ein kveld, og hadde blitt sitjande der for seg sjølv og slå. Trommene laga knapt lyd for utanforståande, men høyrdest smashing ut i høyretelefonane.

– Kor skulle me hatt dei trommene, sa ho som bestemte kor skapa skulle stå då han forsiktig la fram tanken. Både den første, den andre og den tredje gongen.

– Me har ikkje plass til noko trommesett, konkluderte ho.

I november hadde dei vore på Kvadrat. Han hata kjøpesenter generelt og Kvadrat spesielt. Han og guttungen hadde prøvd å finna ein utveg mens kona og dottera shoppa. Dei hamna i ein musikkbutikk. Guttungen fekk prøva eitt av dei elektroniske trommesetta. Sidan hadde guttungen ønska seg trommer. Endåtil begynt å spara.

- Me skulle ikkje bare kjøpt elektriske trommer til han til jul, sa kona ein kveld i desember.

– Eg trudde ikkje me hadde plass?

– Me finn plass.

Så nå sat han nede i kjellaren med høyretelefonane på. Han klaska laus på gummipoddane, på liksomcymbalane, prøvde å henga med på «Back in Black» og øvingssongane som låg lagra i elektronikken. Han spelte rock og jazz, soul og ballader, var medlem i kva band som helst, hamra og slo som ein forrektig trommis.

Ikkje sonen, men faren.

Me har ikkje plass til noko trommesett, konkluderte ho.