Laust og fast frå Ferrantes virvar
BOK: Elena Ferrantes tankar om forfattarrolla er tidvis interessante, men boka ropar etter ein strengare redaktør. Elena Ferrante: Frantumaglia. Omsett frå italiensk av Kristin Sørsdal. Samlaget. 435 sider.
Forfattaren bak pseudonymet Elena Ferrante har gjort suksess over heile verda med romanane sine, framfor alt «Napoli-kvartetten» («Mi briljante venninne», «Historia om det nye namnet», «Dei som flyktar og dei som blir» og «Historia om det tapte barnet»). Det gjeld ikkje minst i Norge, der Kristin Sørsdal har gitt dei ei utsøkt nynorsk språkdrakt. Samla opplag for dei fire bøkene her i landet er på naer ein halv million.
I utgangspunktet bør det derfor vera stor interesse for ei bok om Ferrantes forfattarskap, uttrykt med hennar eigne ord i brev, intervju og tekstar gjennom 25 år. Den italienske tittelen «Frantumaglia», som ein kan skjøna ikkje er omsett til norsk, er eit ord Ferrante laerte av mor si i Napoli. Ferrante forklarar det som eit virvar av bitar og småbitar det er vanskeleg å fastslå opphavet til, og som skaper uro i hovudet.
Slikt virvar kan vera eit fruktbart utgangspunkt for god litteratur, men sjeldan for redigering av tekstsamlingar. Boka står fram meir som ei tilfeldig samling kjeldeskrift enn som eit gjennomtenkt bilde av Ferrante som forfattar. Lesaren blir for ofte ført inn i tomrom og bakevjer som skaper keisemd meir enn uro.
Boka opnar såleis med ei lang brevveksling mellom Ferrante og regissøren som laga film av romanen «Kvelande kjaerleik» midt på 1990-talet. Her diskuterer dei detaljar ned til ordlyd og framføring av enkeltreplikkar. Med min beste vilje kan eg ikkje forstå korleis slikt gir norske lesarar vesentleg innsikt i Ferrantes forfattarskap.
Smiskande og innforstått
Dei mange intervjua med italienske og utanlandske journalistar utgjer ein stor del av boka. Fleire av dei er gode, for eksempel intervjua til Jesper Storgaard Jensen i Weekendavisen, Rachel Donadio i New York Times og Gudmund Skjeldal i Bergens Tidende og Aftenposten. Andre, og dei italienske journalistane er blant dei verste, er skjemde av ein smiskande, innforstått og overintellektualiserande tone, som om ein skreiv berre for lesarar med mastergrad i litteraturvitskap.
Ein kan forstå at journalistane interesserer seg for Ferrantes val om å vera anonym, og spekulasjonane omkring identiteten hennar. Men når dette blir eit sentralt tema i intervju etter intervju, og Ferrante med små variasjonar gir dei same svara, blir i alle fall denne lesaren trøytt og irritert og lengtar etter ein redaktør som kan stryka.
Feminisme og dialekt «Frantumaglia» inneheld sjølvsagt gullkorn, friske ordbilde som «når eg skriv, er det som eg slaktar ål». Ferrante reflekterer aerleg og personleg omkring litteratur og feminisme, og om kvinnerolla i det heile. Desse delane av boka er dei beste, og gir mykje av forklaringa på kvifor romanane hennar blir så verdsette, saerleg av kvinnelege lesarar. For ein nordmann er det interessant å følgja tankane hennar om forholdet mellom riksspråk og dialekt, som ho nyttar medvite som språkleg verkemiddel. Ho har også skarpe kommentarar til italiensk politikk og samfunn, og held heimbyen Napoli for det beste utgangspunktet for den som vil forstå Italia:
«Napoli er byen min, byen der eg raskt laerte, før eg var tjue, å kjenne det beste og verste ved Italia og verda. Eg råder alle til å dra dit og bu her om berre for ei veke. Det er ei på alle måtar forbløffande laeretid.»
Dessverre druknar desse kvalitetane delvis i for mange oppattakingar og for mykje prat og likegyldig innhald. Dei største Ferrante-nerdane vil nok setja pris på denne boka òg, for andre vil det vera eit betre alternativ å lesa romanane. Gjerne for andre gong.
Kristin Sørsdals omsetjing held vanleg høg standard.