Blåmandagen

DRØSET: Så var fotballsesongen i gang igjen. Vårens verste eventyr.

Ein kunne seia mykje stygt om vinteren. Men blant det fine med den grå og kalde årstida, var at han slapp Fotballen. I nokre få, mørke månader, kunne han sleppa unna litt av gnålet om opp- og (stort sett) nedturar for Viking, Sandnes Ulf eller Bryne. Han kunne delta i sosiale samanhengar der mennene rundt bordet diskuterte andre ting enn pasningar, taklingar, misbrukte målsjansar og talentlause spelarar/trenarar/leiarar/motstandarar på den grøne matta.

Frå og med denne helga var alt dette over. Igjen skulle han bli ein botnlaust einsam mann, ein menneske i permanent, sosial motvind, eit utskot, ein løgnas.

Det neste halvåret skulle aviser og førstesider tapetserast av komplett uinteressante oppslag om uavgjortar, tap, spelarbørsar og bruduljer i denne bitte lille andedammen som igjen skulle blåsast opp til å bli langt større enn det var dekning for av hans kolleger i pressa. Nyheitssendingar på fjernsyn og i radio skulle innleiast og avsluttast av flaue ordspel og inneforstått humor mellom sportsjournalistar, -kommentatorar og ekspertar.

Som om alt dette ikkje var ille nok: På jobb skulle han måtta lida seg gjennom lunsjar der kolleger sat og okka seg over at ballen var rund og vekselvis idiot- og genierklaerte både den eine og den andre i kortbukse og fargerik topp. Til alt overmål var han plassert slik i jobbens (altfor) opne kontorlandskap at han fekk med seg kvart ord som blei sagt i sportsavdelinga. Og det skulle ikkje bli få ord i løpet av sesongen.

Hans spede forsøk på å visa til ein interessant, prinsipell debatt på kulturkanalen NRK P2 skulle det neste halvåret drukna i eit hav av heime- og bortekampar. Skulle han prøva å kremta fram noko besnaerande han hadde lese i ei (tjukk) bok, ville det falla til jorda, daudt som visne haustblad.

Då var det ei mager trøyst å vita at han faktisk tilhøyrde fleirtalet. Å prøva å heva røysta for å påpeika dette statistiske faktumet, at fleirtalet av landets befolkning faktisk ikkje er saerleg interessert i fotball, var sjanselaust.

Det verste? At han sannsynlegvis ville måtta gå på kamp. Han hadde fått ein fotballinteressert son.

Då var det ei mager trøyst å vita at han faktisk tilhøyrde fleirtalet.