Meir enn tretten humler
KRONIKK: Det har ein eigenverdi å kjenne naturen. Og dei som kjenner naturen, vil vere i stand til å spele på lag med han.
Det andre er at du og eg først og fremst er bekymra for naturen, utan at vi nødvendigvis kjenner han.
Kolonihagar heime
Grunnen til at eg tenkte på Fredrik Sjøberg, er at han i dei to essaya tangerer båe utfordringane. I «Lyckad skövling i ny natur» samlar han insekt på eit nedlagt svensk skytefelt og reflekterer over mangfaldet som finst der. Med andre ord: Insektmangfald i område som ikkje lenger er urørt natur, men langt på veg øydelagt, sundskoten natur. Og når han sit der i skytefeltet, reflekterer han over artsrikdomen av insekt i parkar, kyrkjegardar, søppelhaugar og saerleg kolonihagar. Det er få stader som kan måle seg med artsrikdomen i kolonihagar, seier insektforskaren.
Ein viktig grunn til mangfaldet er variasjon. Variasjonen kjem av at hageeigarane ikkje er så opptekne av kva naboen har i sin hage, kva A-magasinet seier at ein bør ha når ein har funkishus, at ein ikkje plent må ha veggtil-vegg-plen, eller snorbein barlind-hekk. I kolonihagar har hobbygartnarar kvar sine prosjekt ut frå interesse og kunnskap.
Om ein skulle spekulere vidare på Sjöberg sin refleksjon, kunne ein i staden for å gjere hagane lik skogen, arbeide for at hagane i byen fekk større variasjon, som i kolonihagane. Eit slikt ideal er kanskje ambisiøst, men oppnåeleg, fordi kolonihagar ofte også er estetisk vakre. Ein viktig mekanisme i dette er at du og eg vil ha det vakkert kring oss. Ein annan er at den som kan skilje ein plante frå ein annan, får større interesse og bygg kunnskap. Det er mogleg å ha både hageestetikk og stort mangfald – midt i byen.
Misnøya i miljørørsla
I fleire essay, mellom anna i «Biologisk nationalism på vid gavel», kritiserer Sjöberg miljørørsla si oppfatning av naturen, nemleg som noko som primaert må vernast. I Sverige, som i Noreg, heiter det Naturvernforbundet. Sjøberg kallar dette for konstituert misnøye. Han utfordrar med å seie at der idrettsklubbar og musikkorganisasjonar har rekruttert medlemmer på grunnlag av kunnskap og glede, har naturorganisasjonar vore tufta på romantikk og misnøye. Misnøya kjem ved at det romantiske idealet i for liten grad blir oppnådd. Vår tids utfordringar krev kanskje at ein ser annleis på naturen.
For å få sikre biologisk mangfald vil det vere naudsynt med eit supplement til den utbreidde kombinasjonen av romantikk og misnøye. Sjöbergs svar vil vere å vise interesse for naturen der den er å finne – også i byen. Bekymringa vil nemleg alltid vere på etterskot. Som ein raritet viser han til ei avhandling frå midten av 1800-talet, «Flora of the Colosseum of Rome – or illustrations and descriptions of four hundred and twenty plants growing spontaneously upon the ruins of the Colosseum of Rome».
Barne- og ungdomsrørsler som 4H og speidar har interesse for naturen som sitt grunnlag. Speidarloven seier til dømes at «ein speidar kjenner naturen – og vernar om den». Med andre ord: Det å kjenne naturen er ein føresetnad for å kunne ta vare på den.
Kvar enkelt av oss
Alle som eig ein hageflekk har då moglegheit til å bidra til å sikre biologisk mangfald: Ved å lage ein bognande hage etter eige hovud, og ved å bygge kjennskap til naturen gjennom dette.
Her kunne ein tenkje seg at ein kunnskapsinstitusjon som UiS gjekk føre på dette området. Paradokset er at det er få stader robotklipparane går så hyppig over så store grasflater som der.
Det har ein eigenverdi å kjenne naturen, og dei som kjenner naturen, vil vere i stand til å spele på lag med han. Også i byen, der barnet kan ta naturen inn over seg: Eit norgesglass med meir enn tretten humler i.