Poeten og verda
BOK: Dikt som vender heim og attende til verda.
Helge Torvund: Opnar døra i språket og går ut. Dikt. 90 sider. Aschehoug forlag.
Tittelen på Helge Torvunds nye diktbok, «Opnar døra i språket og går ut», gir signal om at poeten har mista tiltrua til språket. Alt første diktet verkar å streka under poesiens maktesløyse: «Dikt som om dei hadde vore i stand til det / ville lyst nåde over / dei dunlause gapande fugleungane». I titteldiktet nokre sider seinare, les ein følgjande liner: «Eg sit inne i eit språk / som ikkje har plass til alt dette. / Namn som ‘dis’ og ‘robåt’ / mister si røynd. / Medan røynda sjølv kjem heilt inn til breidda / og ser inn i bilen med store augo.» Poeten tvilar på evna til språket. Men diktet har likevel plass til «alt dette», om enn finurleg, via omvegar og på fornektande vis.
Det som her vert formidla, er at diktet har ei utside, ei ytre, språklaus verd diktet viser til. Dikta i boka reflekterer direkte og biletleg over tilhøvet mellom språk og røynd. Poesien erstattar ikkje røynda, etablerer ikkje ein isolert parallellverkelegheit, ei flukt. Poesien gjer at ein er i verda med kropp og tanke, inngår i den kompliserte samanfiltringa av språk, ting og menneske, der meining og ikkje-meining, harde og mjuke fakta kvervlar: «Eg elskar både verda og språket / og heldigvis må eg ikkje velja / mellom desse to gåvene».
Denne raude tråden i boka er tydeleg, men alltid open, spørjande og undrande i enden. Innsikt let seg ikkje alltid bringe på gjennomskinleg formel, og ikkje er det sikkert formelen garanterer for, eller hjelper, noko som helst: «Kunnskap er eit kart / som ligg over bordet / Så veltar nokon bordet / Det eg verkeleg trur på / er ikkje til å tru». Poeten er ikkje nokon vitskapsfornektar, langt derifrå. Eit dikt som «Haims» er kopla saman av kunnskapar om det etymologiske opphavet til ordet ‘heim’. I eit anna dikt fyllest himmelen av latinske nam på skyer, slik at «Vitskapen om verda og verda / lyser på kvarandre med sine språk / og sine skyer.»
Naervaeret og augeblikket har alltid funnest i dikta til Torvund, frå han debuterte som poet i 1977. Poesien hans er ein måte å leve sansande på. I årets bok er det som om poeten på ny er komen attende til verda. Verda er tydelegare skild ut som pol enn tidlegare, men ikkje mindre tydingsfull. Og samstundes vert verda somme stader tett voven saman med, og uskiljeleg, frå eg-et. Me kan jublande høyre at «morgonen» er «så morgonmorgon», ein annan stad vert røynda for påtrengjande, til ein «overdose av Tellus». Så finst dikt som munnar ut i ein uutseieleg samklang med naturen og tilvaeret: «Trea på synsranda / teiknar med store mjuke penslar / eit veldig taoistisk bilde / av det uendelege».
Torvund skrur ned og dempar det poetiske språket. Metaforar og bilete finst, men faerre enn me er vande til. Diktet «Livsløp» grunnar for eksempel ut forholdet, eller gapet, mellom biletlege utsegner, saermerkte for poetisk språk, og utsegner som ikkje samanliknar. Ein avgrunn opnar seg mellom «som om / det gjaldt livet» og «Det gjeld livet». Første utsegna fører oss innover i språket, mens den andre fører oss ut frå språket, mot teiinga og språkets grenser, til eit eksistensielt faktum brutum.
Fleire av dikta startar med ei sansing, så er det som om dei rykkar attende, reflekterer over eit sitat, eit minne, før dei med fornya innsikt vender attende til her og no-situasjonen. Variasjonen i boka er stor. Forunderlege, draumeliknande bilete vekslar med barneaktige regler, varsame antikrigsdikt og dikt som reflekterer over skrivekunst, bilet- og skulpturkunst. I tillegg flettar heilt korte dikt seg inn, som let undertekst strøyme, til dømes diktet «Steintid»: «Nokre steinar / i vindaugskarmen / i hytta ved havet / samla inn av eit barn / som no er på gamleheim». Vent, enkelt og uutgrundeleg.
Lea Ypi. Fri: En oppvekst ved historiens ende. Roman. 314 sider. Oversatt av Inger Sverreson Holmes. Gyldendal.
Mange surmulende forfattere har noe å laere av albanske Lea Ypi. Hun snakker om alvorlige emner med både humor og innsikt samtidig. Det ene utelukker ikke det andre eller tredje, vet du.
I dag drar folk på badeferie til Albania, men en kort stund var landet omtrent det eneste stedet i Europa som fremdeles hadde kommunismen som ideal, ved siden av deler av Transnistria og årsmøtet i Norsk Journalistlag.
Enver Hoxha var Albanias sterke mann i over 40 år, og rakk å dø martyrdøden av hjertesvikt lenge før partiet på stort sett fredelig fløyelsvis glapp maktgrepet i 1990.
Selv var Lea Ypi 11 år da folk sluttet å snakke fint om onkel Enver fordi de heller ville få cola og røde bh-er som dem turister og folk på utenlandsk tv hadde. «Fri» er mer eller mindre selvbiografisk. I en tid der sterke ledere igjen er på moten, blir det ekstra sunt å lese denne.
Nå er ikke Ypi noen saerlig beundrer av utemmet kapitalisme heller, og det er ikke sånn at alt var fryktelig før og at alle fråtset i børek og tasqebap etter den stille revolusjonen.
For henne ga det sosialistiske fyrtårnet en oppvekst med faste rammer og like fast tro på at noen hadde rett, mens de andre tok feil. Men hun var for ung til å skjønne at familien hennes stammet fra makthavernes motstandere, og derfor bar usynlige brennemerker som begrenset mulighetene deres.
«Fri» er full av vittige kommentarer og anekdoter, samtidig som du laerer noe om livet i et land de faerreste av oss vet stort om, og antakelig mindre enn vi trodde. Ypi velger å se det meste med humor. Men ikke hendelsene i 1997. De blir for triste, selv for henne.
Ypi får med noen syrlige linjer om skandinaver også. Albania ble nemlig favorittstedet til venstrevridde folk herfra. De beundret en nasjon som brøt med sovjeterne fordi de var for brutale, og med kineserne fordi de var noen kapitalistiske pingler. Jeg vet ikke om de beundret brødkøene like mye.
Vi bokspisere har mye å glede oss over for tida. Lea Ypis «Fri» er blant det aller gledeligste.