Ekstremvêret

DRØSET: Skalk lukene, for her kjem ekstremvêret Otto!

Han var klar. Strengt tatt var det andre i husstanden som var klarare enn han, men dermed var også han klar.

Hu sjølv hadde lese seg opp på eit forferdeleg ekstremvêr som skulle vera på veg over Nordsjøen. Han hadde ikkje fått det med seg – det var liksom ingenting ved vindstilla og den manglande nedbøren som tyda på at det skulle bli klimatisk baluba med det første.

Som pliktoppfyllande far og fyr gjekk også han inn på artiklane som fortalde om alt det vanvittige som skulle skje. Og det var ikkje småtteri. Foreldre blei bedne om å henta ungane tidleg denne dagen. (Skulle det bli så sterk vind? At barn kunne bli blesne langt av garde og aldri bli funne igjen!?)

Skular skulle stenga – sjølv om det viste seg at ingen av skulane hans arvingar gjekk på, hadde tenkt å senda elevane heim før tida.

Heldigvis hadde dei ikkje trampoline lenger. I eit anna ekstremvêr hadde denne enorme knirkemaskinen letta og lagt seg opp i epletreet. Det hadde blitt eit styr.

Men sjølv utan trampoline var

Heldigvis hadde dei ikkje trampoline lenger.

dei ikkje trygge. For, som alle visste: Ekstremvêr var ekstremt. Alt kunne skje. Ikkje minst det uventa.

På sjølve ekstremdagen passa han på å få unnagjort nødvendige aerend tidleg på dagen. Ute var det seks plussgrader og nesten vindstille. Litt nedbør. Altså omtrent som ein vanleg dag.

Men det skulle bli verre utover dagen. Langt verre. Ifølgje avisene var det berre stille før stormen.

Den manglande ekstremiteten var berre eit slags sjølvbedrag.

Ungane kom heim. Først den eine, våt etter å ha gått gjennom regn – omtrent som ein vanleg dag. Så den andre, bekymra for korleis ekstremvêret ville påverka hår og kjole til skuleballet som skulle gjennomførast same kveld.

Han såg ut. Det hadde blitt ettermiddag, men likna framleis på ein ganske så vanleg dag.

Neste gong han såg ut, hadde det blitt kveld. Verda såg prikk lik ut som før. Ingen flygande trampolinar. Ingen knekte tre. Ingen tak som hadde tatt av.

Var han letta? Nei. Mest skuffa. Nå gjekk det ikkje ein gong an å stola på eit skikkeleg ekstremver heller lenger.