Psycho-en er tilbake!
BOK: Filthy rich tenåringar californication style med pappas kredittkort og cola i nasen møter døden i form av psykopatisk seriemordar. What’s not to like?
Bret Easton Ellis:
Skår. Roman. 772 sider. Omsett av Henning Kolstad. Kagge Forlag.
Det verkar som alle utgjevingar av Bret Easton Ellis (f. 1964, debut 1985) blir marknadsført med setninga «Fra forfatteren av American Psycho». Ikkje så rart, sidan skandalesuksessen frå 1991 braut grenser og framleis er ein moderne klassikar. Då eg i si tid las romanen om finansmannen og seriemordaren Patrick Bateman, må eg innrømma eg blei litt uggen. Eg «trøysta» meg med baksideteksten, som sa slapp av, dette er berre satire over ein overflatisk og forbrukarorientert livsstil. Ikkje få panikk. Men etter kvart som skildringane av drap og tortur blei meir og meir detaljerte og kreative, klarte eg ikkje å halda på ei slik avbalansert, analytisk haldning. Eg tok meg snarare i å tenka: «Kva slags sjuk j*vel er det som har kokt i hop dette her?»
Det er ein sterk prestasjon av ein forfattar å klara å bringa fram ein slik avsky hjå lesaren. Over 30 år seinare lever Ellis godt på dette tidlege ettermaelet. Den nye romanen, mursteinen som på norsk har fått den noko likegyldige tittelen «Skår» («The Shards» i originalen) trekker linjene tilbake til gjennombrotet i ’91: Me blir tatt med til eit dekadent overflodssamfunn der ein psycho seriemordar går laus.
Dette samfunnet er halvt om halvt oppdikta - Ellis surfar på autofiksjon-bølga og har skrive seg sjølv inn i ei historie frå 1981, som 17 år ung og lovande romanforfattar og high school-elev i heimtraktene ved Beverly Hills i Los Angeles. Miljøet tilfredsstillar dei fleste fordommar om denne delen av USA: kaksar innan finans og underhaldning med eigedommar så store at latinamerikanske hushjelper og gartnarar må ta seg av dei. Pappagutar og -jenter som sniffar kokain og køyrer Jaguar til privatskulen. Klåfingra regissørar med heimeverande, passiviserte hustruer neddopa på føremiddags-cocktails. Unge Bret går sjølv på ein diett av marihuana, vodka og valium, og tar skulen sånn måteleg alvorleg. Han skal jo uansett bli forfattar.
Då handlinga startar, er foreldra til Bret på eit kvartal langt cruise i Europa, og 17-åringen skal starta på siste året ved Buckley vidaregåande. Han er offisielt saman med Debbie, men har innsett at han er homofil, og har eit forhold til kameraten Matt på si. Fritida går med til festar og kino, og det meste er idyll, men ein ny klassekamerat endrar tilhøva i Brets veneflokk. Samtidig forsvinn fleire unge jenter, og ryktet går om at ein seriemordar, kalla «Tråleren», står bak. Bret får ein mistanke om at saka har forgreiningar til hans eige miljø. Kan det stemma, eller er det berre hjernespinn? Han er jo trass alt forfattar …
Historia er innramma av at den nåverande forfattaren Bret Easton Ellis ser tilbake på det som skal ha skjedd for 40 år sidan. Her ligg kanskje noko av nøkkelen for å forstå romanen. Kanskje handlar «Skår» vel så mykje om «storytelling», kunst og iscenesetting av seg sjølv som satire over dei rike og spenningsskaping gjennom ei krimhistorie. Eller kanskje er det alt i hop. Ellis er ikkje så lett å få tak på tematisk, trass den lettflytande skrivestilen. Det gjer at han held på interessa til lesaren, sjølv om det ikkje er mykje som skjer dei første 2-300 sidene. Noko av styrken til Ellis er at han klarer å skildra miljøet og driva fram handlinga utan nokon tendens hjå forteljaren - det er berre «slik det er». Unge Bret ligg til dømes med Debbies far, som er produsent i Hollywood, fordi det kan auka sjansane hans som manusforfattar, utan å problematisera handlinga med eitt ord. Debbies far utnyttar på si side sin posisjon. Ein kan ana ein underliggande premiss: er ein privilegert, kan ein gjera som ein vil. Begjaer er den rådande motivasjonen, «ufølsomhet» er Brets estetiske ideal.
Ellis har for mange frampeik og hint, og gjer det litt lett for seg sjølv i løysinga av sjølve thrillerdelen. Men det hindrar ikkje at «Skår» er eit komplekst og interessant verk frå ein moderne forfattar: Det starta som opplesingsfølgjetong, og kanskje blir det tvserie.
PS: Ta ein kikk på utforminga av bokomslaget, som gjer elegant bruk av tematikkane i romanen.
John Irving.
Den siste stolheisen. 952 sider. Oversatt av Halvor Kristiansen, Gyldendal.
Jeg ville aldri ha lest ferdig «Den siste stolheisen» om jeg ikke fikk betaling for det.
Hvis du likevel vil ha denne boka på 952 sider, bør du skaffe papirutgaven og legge den i bilen som nødroman. Da kan du bruke den til å slå i hjel både tid i ferjekøen og påkjørt elg som trenger et nådestøt. Lesebrett har ennå sine begrensninger.
Sagaen om Adam og den skrå familien begynner vidunderlig. Noen gjenferd er tidlig med, men det er ennå greit. Moren blir gravid på et hjemsøkt hotell og dunkelt vis. Spennende bifigurer, finurlig handling og humrende absurd humor gjør stemningen god.
Etter noen hundre sider kollapser alt, handlingen sklir ut til alle kanter, kjefting og rot overtar for humor og spenning og hvor vil nå egentlig John Irving med denne boka? Antakelig til et bedre sted for Amerika.
Han kjemper ennå for minoriteter og annerledesfolk, og er skarp mot dem som angriper ytringsfriheten til den amerikanske venstresiden. Adam furter likevel når Bob Hope og Ronald Reagan ler av hans egne.
Irving er berømt med god grunn. («Garp», «Siderhusreglene», «Owen Meany».) Jeg skjønner derfor om det er vrient for vanlige forlagsfolk å fortelle den 81 år gamle guruen at han skal gå hjem og skrive om hele boka.
Men kona hans, som er et lesende menneske, burde ha gjort det. Kanskje noe som dette:
«John, elskling, nå må du jammen skjerpe deg! Halvparten er jo det reneste sprøyt, og ikke morsomt sprøyt heller. Nå går du inn på rommet ditt og kutter ut minst 300 sider. Begynn med de fryktelige delene fra hotellet i Aspen, og fjern deretter alle gjenferd, selv om du vil si noe om evigheten ved hjelp av dem. Så rydder du opp i de kjedelige gjentakelsene og dreper noen av sidesporene. Ja, egentlig bør du nok skrive en helt ny bok, men bruke noen av de samme personene og scenene. Når du er ferdig, skal du få både pils og kos, men før den tid holder du deg inne i skrivestua. Her har du et bekken. Sånn ja, flink gutt.»
Det er tåpelig å avskrive forfattere bare fordi de er gamle. Irving kan ennå overraske. Men selv han vil trenge noen som gir ham aerlige råd neste gang. Om dette blir siste bok, er «Den siste stolheisen» en trist slutt på et formidabelt forfatterskap.
Etter noen hundre sider kollapser alt, handlingen sklir ut til alle kanter, kjefting og rot overtar for humor og spenning og hvor vil nå egentlig John Irving med denne boka?