Mag-Asawa'y 'Di Biro
Ika-86 na labas
MATAGAL
nga bago nagsalita si Ruding. Kung pagbabatayan ang markadong lungkot sa mukha nito, iisiping nakokonsensiya nga ito sa pagmamakaawa ni Deth:
“Matanda na ‘ko, Deth… Dapat, wala na sa akin ang nararamdaman kong ito. I must admit, hindi lang naman talaga pagnanasa ang nararamdaman ko sa’yo…”
Matagal, hindi dinugtungan ni Ruding ang sinasabi.
Nainip, tanong ni Deth: “Ano naman ang ibig mong sabihin?”
‘G-gano’n na nga. Hindi katawan mo lang ang talagang gusto ko sa’yo. Mahal kita, Deth! ‘Yong totoong pagmamahal!”
“May asawa ako, Ruding! Alam mo ‘yan.”
“I can’t help it, Deth. Sa maniwala’t hindi ka, Deth… ako man… hindi ko rin mapaniwalaang makakaramdam pa ako sa ganitong edad ko ng nararamdamn ko ngayon.”
Huwag mong sabihing naniniwala ka?
“Kung gano’n, kung talagang mahal mo ‘ko hindi mo naman talaga sisirain ang buhay naming mag-asawa dahil lang sa mga utang ko sa’yo?”
Hindi kumibo si Ruding pero nanatili sa mukha nito ang lungkot.
“Ibig bang sabihin niyon, hindi mo
na ako sisingilin sa mga nakuha kong pera sa’yo? Ang hindi niya sinabi: Kahit gaano ang gawin kong pagtutuos, hindi ako makapaniwalng magiging ganoon kalaki ang mga halagang nakuha ko sa iyo.
“May maliit lang sana akong kahilingan, mahal!”
Mahal? Payag ka ba talaga? Bolero ‘yan. H’wag kang tanga! “Ano ‘yon, Ruding?” “Kung p’wede, manatili ‘yong pagkikita natin kasi, buhat no’n… hindi ka na lumitaw sa bingohan. Hindi ko pala kaya ‘yun, Deth!”
Binobola ka pa rin? Pumayag ka na rin pansamantala. Bahala na ang manyayari sa dakong huli. Di ba ang ibig lang naman niyang sabihin na manatili kayong laging nagkikita ay ‘yong sa bingohan?
“Kasalanan mo rin naman, Ruding.” Pinilit niyang mahinahon ang kanyang boses. O baka nga napalambing pa niya. “Tinakot mo kasi ako sa pagbabayad ng utang.”
“Wala ‘yong utang na ‘yon.” Umiling-iling pa si Ruding. Ibig mong sabihin, hindi mo na ako sisingilin sa utang ko? Hindi niya
naisatinig ang tanong.
“E, saan mo naman ako… I mean, saan naman tayo pupunta pagkatapos nating kumain?” Ang
hindi niya sinabi: Siguro, yayain mo akong mamasyal. Sige, sasama ako. Pero hindi siguro dito sa Malolos. Alam mo na, malaki ang peligro rito baka may kakilala akong makakita sa atin. O baka mismong asawa ko ang makatiyempo.
“Kung kumain ka kaya muna, mahal?”
Kumain daw. E, di kumain. Honest, kanina pa naman talaga siya gutom. Ngayon, nalasahan na niya ang sarap ng mga putaheng nakahain sa harap nila. Tapos na silang kumain.
Napansin niya, parang bigla’y tumamlay si Ruding. Aywan naman kung bakit naka-apekto rin yata sa kanya ang nakita niya sa mukha ni Ruding. May problema nga kaya? “Bakit, Ruding?” “Wala ito, Deth,” pero hindi nawala sa mukha ni Ruding indikasyon may nararamdaman ito. “Dati ko nang nararamdaman ito. Matanda na naman kasi ako.”
“Tena sa doctor. May alam naman akong klinika rito.”
May dinukot sa bulsa si Ruding na nakabalot sa plastic. “Lagi naman akong may dalang gamot. Isang tablet lang nito, wala na itong nararamdamn ko. Kelangan ko lang ang konting pahinga, Deth. Samahan mo na lang ako sa pamamahinga.” Itutuloy...