Simbahan ng mga makasalanan

MGA Kapanalig, tinanggap ni Pope Francis noong isang linggo ang pagbibitiw ni Archbishop Philip Wilson ng Adelaide sa Australia matapos mapatunayan sa korte noong Mayo ngayong taon na hindi niya ipinagbigayalam sa mga pulis ang tungkol sa mga alegasyon ng seksuwal na pang-aabusong ginawa ng isang pari noong dekada ’70.

Ilalagay si Archbishop Wilson sa house arrest sa loob ng isang taon. Samantala, ang nang-abusong pari ay namatay na noong 2016 habang nasa

kulungan.

Noong una, hindi pinansin ni Archbishop Wilson ang mga panawagang magbitiw siya sa kanyang posisyon matapos magpasya ang korte. Ngunit kalaunan, dahil daw sa sakit at dalamhating idinudulot ng kanyang pananatili sa posisyon sa diyosesis at lalo na sa mga naging biktima ng pangaabuso, buong pagpapakumbaba siyang nagbitiw nitong Hulyo.

Dito sa Pilipinas, hindi na bago ang mga balita tungkol sa mga paring inaakusahang nangmolestya o nasasangkot sa seksuwal na pangaabuso. Noong nakaraang taon, gumawa ng ingay ang pagkakaaresto sa isang paring nahuli sa aktong magsasama ng isang bata sa motel. Nakapagpiyansa ang paring iyon (sa tulong ng kanyang pamilya at hindi ng Simbahan), ngunit tinanggalan na siya ng lahat ng kanyang tungkulin sa parokyang pinamumunuan niya at sa paaralang pinangangasiwaan niya.

Ang ganitong kahinaan ng mga

pari at relihiyoso ay bahagi ng buhay ng ating Simbahan. At bagamat nababahiran nito ang integridad ng Simbahan bilang isang institusyon, hindi natin ito dapat isantabi at itago; mga sugat itong dapat harapin at pagpunyagiang hilumin ng buong Simbahan—hindi lamang ng Santo Papa, mga obispo, at mga pari, kundi ng lahat ng bumubuo sa Simbahan.

Mainam na ulitin natin dito ang sinabi sa pinakahuling liham pastorál ng Catholic Bishops’ Conference of the Philippines (CBCP), sa pamamagitan ni Archbishop Romulo Valles. Sabi ng ating mga obispo: Inaamin namin ng buong kapakumbabaan na tayo ay Simbahan ng mga makasalanan na tinatawagan upang magbalik-loob at mabuhay sa kabanalan. Lubos kaming naninikluhod sa kapakumbabaan sa tuwing makaririnig kami ng pangaabusong nagawa ng aming kapwa lingkod simbahan – lalo’t higit ang mga hinirang upang ‘kumilos sa katauhan ni Kristo.’ Inaako namin ang pananagutan para sa kanilang nagawa at tinatanggap

ang responsibilidad na ituwid ang kanilang pagkakamali – ayon na rin sa kautusan ng awtoridad ng Simbahang Katolika. Buong kapakumbabaan naming inaamin ang marami naming mga kahinaan at pagkukulang bilang tao. Subalit wala kaming dahilan upang pagtakpan ang aming mga kahinaan sa kadahilanang kami ay tao lamang, sapagkat ipinapahayag namin ang pananampalataya sa Diyos na yumakap din sa pagiging tao, upang ipakita ang halimbawa ng pagiging ganap sa pamamagitan ng pagkakatawang-tao ng kanyang Anak na si Hesukristo.

Maalala sana natin ang mga salitang ito sa tuwing nakaririnig tayo ng mga batikos mula sa mga lider ng pamahalaan o maging ng ibang grupo tungkol sa ating Simbahan. Muli, hindi sa sinasabi nating malinis ang Simbahan at na maaari nitong lusutan ang batas, ngunit naiintindihan natin ang galit, pagkamuhi, at kahihiyang idinudulot ng mga kaso ng pang-aabusong gawâ ng mga pari

at relihiyoso. Sabi ni Pope Francis, hindi katanggap-tanggap ang pagtakpan ang mga kasalanan ng taong-Simbahan dahil ang Simbahan ay nangangaral ng katarungan.

Kaya naman, dapat na makita ng Simbahan bilang isang positibong hakbang ng mga relihiyoso at layko ang pagpapalakas ng panawagan upang wakasan na ang kulturang isinasantabi ang mga seksuwal na pang-aabuso sa loob ng Simbahan. Hindi maaaring talikuran ng pamunuan ng Simbahang Katolika ang mga panawagang tiyaking mapananagot sa batas ang mga gumagawa ng baluktot na gawain ng mga lider ng Simbahan na pinagtatakpan natin sila.

Mga Kapanalig, maliban sa pagsama sa mga pari at relihiyoso sa inyong mga panalangin, tulungan nating harapin ng Simbahan ang mga sugat nito sa pamamagitan ng pagsasalita kapag may nalalaman tayong kamalian sa ating Simbahan.

Sumainyo ang katotohanan.