Hakog og bahandi
Mananagat si Pidot ug hapit na ang ilang kasal sa iyang hinigugma nga si Tonya. Sugarol siya ug mahiligon sa mga manok nga igtatari. Tungod sa nagsunod nga kapildihan sa buwangan ang iyang tinipigan nga kuwarta alang sa iyang kasal nakibhangan na.
Usa ka adlaw niana samtang nagpadulong si Pidot sa buwangan nakita niya ang mga manok nga bantugan. Wala maglangan mipusta siya sa inilog, apan walay suwerte kay gibuno ang iyang gipustahan. Minghoy siya nga mipauli. Nagpadayon siya paglakaw ug nasiplatan ang usa ka tartanilyang itom duol sa dako ug karaang punoan sa kahoyng dakit. Nagsakay niini ang usa ka tigulang lalake nga nagdalag manok nga lambuhon ang bulok. Miduol siya ug nakig-estorya sa tigulang.
“Dong, ihatag ko nimo kining manok nga lambuhon. Ampingi kini,” matod sa tigulang. “Mahimo kang kuwartahan niana,” matod sa tigulang nga mihapuhap sa balahibo sa manok dayong tunol ini kang Pidot. Gidawat ni Pidot ang manok.
“Iyo, salamat sa imong paghatag niining manok nga lambuhon,” ni Pidot.
Sa pagpanglabay sa katuigan nahimong milyonaryo si Pidot tungod sa manok nga lambuhon nga kanunay modaog sa mga sultada sa buwangan, bisag unsang klaseha sa manok nga ikaaway niini. Nadayon ang kasal nilang Tonya. Apan nalimot siya sa iyang kagahapon kanus-a usa lamang siya ka kabos nga mananagat. Nausab ang iyang batasan kay nasulawan sa bahandi nga iyang natigom. Wala na gani siya makatagad sa manok nga lambuhon nga kalit lang nawala sa tangkal niini.
Usa ka buntag niana dihay nagpatabang kaniya nga silingan kansang anak nasakit og dengue. Mohulam unta ang silingan og salapi aron madala sa ospital ang bata. Wala niya tabangi. Namatay ang bata. Pagka alas diyes sa buntag giadto niya ang karaang kahoy nga sambag duol sa ilang balay aron magpahayahay. Unya nagpaingon sa iyang nahimutangan ang usa ka buktot nga lalake nga nagpandong og bandanang itom sa ulo. “Migo, tagai kog pagkaon kay gigutom intawon ko!” pakiluoy sa lalake.
Gisinghagan kini ni Pidot nga nanighawak, “Buktot, pahawa diha, wala ko ikaw kinahanglana!”
“Kasakit ba sa imong sinultihan! Sagdi lang, kay pagabasulan ra nimo ang bati mong batasan!” matod sa buktot. “Sultihan ko ikaw, ang bahandi dili nimo madala sa kamatayon kay mahimo kang abog!”
“Pahawa diha kay samok ka sa akong mga mata!” ni Pidot nga mipatid sa buktot. Milakaw ang buktot nga nag-agulo sa kasakit.
Nianang pagka gabii nahinanok si Pidot sa iyang katulugon, Apan pagka buntag sa iyang pagmata nabatyagan niya nga misakit ang iyang bukobuko ug ang iyang mga mata. Nahimo siyang buktot ug dili na makakita ang iyang mga mata. Nabuta siya. Gipatawag niya ang bantugang mga mananambal sa ilang dapit aron matambalan ang sakit nga mitakboy kaniya. Apan wala siya maayo hangtod nahurot ang iyang bahandi.
UNTOP alas tres sa hapon may nabati si Pidot nga tuktugaok sa manok uban sa mga tunob nga wala niya makita. Ang tag-iya sa mga tunob mipikpik sa iyang abaga.
“Dong, kumusta man ang imong pagka mapahitas-on, maayo ba?” matod sa tigulang nga mihatag kaniya sa manok lambuhon kaniadto. “Nasulawan ka sa bahandi nga imong nakuptan. Kanang imong pagka buktot ug pagka buta dili na kana maayo, kay ikaw hakog og bahandi!”
“P-Pasayloa k-ko, Iyo, sa sayop kong binuhatan!” nagpakiluoy si Pidot sa dakong pagbasol.
“Dong, wala ka makapasar sa akong pagsulay nimo,” sa tigulang. “Angay kang masayod nga kadtong buktot nga imong gipatiran mao ang akong kaluha. Sa pagka tinuod, didto sa among kalibutan, ako ang engkanto nga sugarol! Gitabangan tika, apan nahimo kang mapahitas-on sa imong silingan!
Adto na ko!” Ug wala makita ni Pidot ang kalit nga pagkahanaw sa tigulang. (KATAPUSAN)