Lumba sa balak
Kugihan nga pagka tawo si Nestor, 31 ang panuigon. Walay trabahong ayran niya, basta matarong lang ug patuloan og singot, larga manok gyud niya.
Makamao siyang mamanday, mo-ayo og relo, moluto’g budbod, manahi’g karsones ug mo-drayeb og habal-habal nga motorsiklo.
Apan adunay sekreto si Nestor, o Tito, ngadto sa iyang mga mahal sa kinabuhi. Sa panahon nga moabot ang kagabhion, mausab ang iyang pamayhon. Gikan sa daw mayukmok lang nga tawo, mahimo siyang daw usa sa mga X-Men. Mahimo siyang gamhanan.
Ang tinuod nga kalag ni Tito mopatigbabaw sa panahon sa kagabhion. Mahimo siyang tigpanday sa mga pulong. Ang mga pulong mas gamhanan pa kay sa kinahaitang espada sa kalibutan.
Magsusulat og mga sugilanon ug balak si Tito. Kinamot ang una niyang gambalay, ug sundan kini sa hinashasang kopya ginamit ang kompyuter sa Minda’s Computer and Sari-sari Store. Mopanday siyag mga balay ug mopanday usab siya sa mga pulong nga makadasig sa mga suki niyang magbabasa.
Usa ka gabii samtang nagsulat si Tito sa kusina, miduol ang iyang asawang si Marga. “Bay, dia ra imong kapi. Hmmm, mamuwaw na sad ka ron og hinimog balak,” matod sa asawa.
“Mao gyud, Bay. Kinabuhi nako ang panulat ug panginabuhi ang pamanday ug uban pa. Gikina- hanglan ko ang pagsulat kay sa higayong bugkosan akong mga kamot, sama ako sa kahoy nga patay,” ni Tito.
“Adlaw ug bituon lang gihapon lagi nang imong gigambalay. Panahon na man ron sa mga balak bahi’g cell phone, chat, Viber, Facebook!” ni Marga.
Nanghupaw si Tito. “Unya, unsa man ang nag-una, ang adlaw ug mga bituon o ang Facebook, chat ug Internet?” ni Tito.
Nagpitukpitok ang mga mata ni Marga. “Naa kay pun- to, Bay. Di angay isalikway ang nahauna. Di angay tumban ang kinaiyahan tungod lang sa mga bag-ong urog sa katilingban ug siyensya,” ni Marga.
Gibasa ni Tito ang iyang unang gambalay sa bag-o niyang balak: “Halapad man ang kawanangan/ Nahabulan man sa mabagang panganod ang mga bituon ug bulan/ Maapas ko gihapon ikaw/ Hain ka man magtago/ Kay ang dalan padulong kanimo/ Nahipatik na man sa kong panumduman.”
Miagik-ik si Marga. “Wow, naa kay GPS o Global Positioning System, Bay! Sige, naa koy tubag,” ni Marga nga sukad siya matawo wala pa gyud siya makasulat og balak.
“Ambi, akong paminawon,” ni Tito.
“Ang Anino sa tawo adunay natural nga GPS/ Aron kon bisan walay Internet sa kinabuhi/ Makaplagan gihapon niya/ Ang makapahupay sa iyang panumduman/ Sa iyang kauhaw sa gugma.” ni Marga nga nagpahiyom.
“Uy, naa kay potensyal sa panulat, Bay!” ni Tito. “Magkuyog ang teknolohiya ug ang literatura, Bay. Di sila kaaway.”
“Tinuod na, kay unsaon man nato’g sulat kon walay Veco ug kompyuter. Apan unsaon man sad ang Veco ug komyuter kon walay magsusulat? Unsaon ang panguwarta kon mawala ang kalag sa usa ka nasod nga naughan sa mga balak?” ni Marga.
Mipahiyom si Tito. “Maalamon man diay ning akong Bay. Na, hala, maglumba tag sulat og mga balak ug ugma na nato i-asoy ang tubag sa tigmo sa agukoy,” ni Tito nga nagpahiyom.