Da best of, kunohay
Kining panuwatay, kinahanglang hambogero kag gamay. Kinahanglang sobra kag bilib sa kaugalingon nga aduna kay ikatampo sa katilingban ug angay kang paminawon. Hoy, ako si Insoy Niñal, mao ni ang mga istorya sa akong kinabuhi, paminawa ko ninyo.
Ug moingon dayon mo, “Kinsa uroy kang Insoya ka nga amo kang basahon? Unsay labot namo kon paborito nimo ang inun-onan?” Ug motubag dayon ko, “Gawas sa inun-onan, ganahan pud kog tinunoang monggos paresan og mais. Istoryaan ta mo.” Tanawa unsa ka bagag nawong.
Ug kini nga hambog akong kaduhaon. Dinhi ning mantalaan ninyo unang nabasa ang akong mga istorya. Sublion nako kini pinaagi sa pagpagawas og usa ka libro nga ang sulod mao ra sab nga mga istorya nga napatik na dinhi. Kunohay Da Best of Eskina. Mogawas ni siya karong Disyembre 15 sa Handuraw Mango Square. Tua ta didto gikag alas kwatro sa hapon ngadto sa alas otso sa gabii.
Aron motuo mo, diay tipik sa introduksyon sa libro nga sinuwat sa akong higalang si Marc Abuan. Iningles ni aron ingnong laysho. Kon di mo kasabot, ayg kabalaka kay duha na ta.
Insoy paints a vivid landscape of daily Cebuano life. The metaphysics of binignit, atonement and repentance. An analysis on the differences of scale between “bahug-bahug” and “kusi-kusi”. Periods of superstorms in weather and in our lives. Restful days by the beach with beer in hand. Memories of childhood and justifiable fears of being carried away by lice. Sneaking into bars with folded arms watching our rockstar heroes perform to our first sips of beer in our teens. Breakfast still-life scenes on the table with the wife. Ang hinagpatan sa piniritong isda and years with our mothers. The tenderness of fatherhood.
These images he paints with a weightless ponderance from sitting up on the banig after a deep siesta. A warm afternoon yellow. Masterful individual brushstrokes dancing with bold and playful bugal-bugal that blend layers deep into a chorus of heartfelt, religious meditation. So clear that these vignettes form an image of life in Cebu — one that exists outside space and time — much further beyond that, a sagely peering into the Cebuano soul: a characteristic lightness, where loving is a language of playfulness and delicate melancholy, self-comedy, punctuated with brief periods of intense passion.
Kining panuwatay, kinahanglang hambogero kag gamay.”