Skąd się wzięła Pszczółka Maja
Pszczółka Maja kończy sto lat! Wymyślił ją niemiecki pisarz Waldemar Bonsels (1881 – 1952). W 1912 roku spod jego pióra wyszła książka dla dzieci „Pszczółka Maja” (Die Biene Maja und ihre Abenteuer). Opowieść cieszyła się tak dużym uznaniem wśród czytelników, że przetłumaczono ją na 40 języków i sprzedano w milionach egzemplarzy na całym świecie. Aż do 1940 roku utrzymywała się na czwartej pozycji w rankingu najpopularniejszych lektur w Niemczech. W Polsce pierwsze wydanie trafiło do księgarń w 1922 roku.
W latach 1924 – 1925 biolog i reżyser Wolfram Junghans, wspierany przez autora dzieła podjął się jego ekranizacji. Za- grały... prawdziwe owady, a obraz uznano za cud techniki filmowej. Szczęśliwym zrządzeniem losu jedną z kopii odnaleziono pięć lat temu na terenie Finlandii. Udało się ją odrestaurować iz okazji setnej rocznicy urodzin Mai zostanie wydana na płytach DVD wraz ze specjalnie skomponowaną do tego muzyką.
Po drugiej wojnie światowej bohaterka powieści Bonselsa odeszła trochę w zapomnienie. Ale nie na zawsze. W 1975 roku powstał austriacko-japońsko-niemiecko- portugalsko- hiszpańsko- kanadyjski serial animowany dla dzieci o takim samym tytule. Sympatyczna i ciekawska pszczółka wraz z przyjaciółmi na dobre podbiła serca małych telewidzów i robi to do dziś. Każdy z 52 odcinków cieszył i jednocześnie uczył maluchy z całego świata ważnych zagadnień przyrodniczych. A tytułowa piosenka (śpiewana w wersji oryginalnej przez czeskiego idola Karela Gotta, a w polskiej przez Zbigniewa Wodeckiego) wykonywana jest do dziś przez rzesze fanów.
Niesłabnąca popularność serialu sprawiła, że powstała druga seria (52 filmiki), w której wzbogacono listę bohaterów o kolejne postacie.
Wargacz zamieszkuje tereny leśne Indii i Sri Lanki. Porusza się bardzo szybko mimo stosunkowo krótkich nóg i ociężałego wyglądu. Żywi się głównie termitami. Długi pysk o wydłużonej dolnej wardze, który może zwinąć się w rurkę, zamykane nozdrza, wklęsłe podniebienie i brak niektórych przednich zębów przystosowują go do zjadania właśnie tych owadów. Po otwarciu kopca wsuwa pysk do środka, dmucha, by usunąć kurz, a następnie z impetem wysysa termity. Jego krótkie nogi o dużych stopach zakończone są potężnymi zakrzywionymi pazurami pozwalającymi na zwieszanie się z konarów drzew.