Czy krawiec to zawód na wymarciu?

53 powinniśmy zastosować więcej niż dwa, trzy kolory. Dla faceta to wystarczy. Biała, czarna, błękitna, niebieska i na przykład w kratkę. Ja bardzo lubię kratkę. To mieszanina kolorów i można się nią pobawić. Generalnie powinniśmy dążyć do tego, by przy jak najmniejszej liczbie garderoby stworzyć jak największą liczbę zestawów.

– Koszula z guzikami spinkami?

– Do stroju codziennego wystarczy mankiet zapinany na guzik. Do bardziej eleganckich garniturów, do strojów wieczorowych, to jednak koszula z mankietem i spinkami. – Zostały nam jeszcze krawaty. – Trzy gładkie i trzy na przykład w paski, kratki. Ewentualnie we wzory.

– Tworzy pan marynarki. A sweterki pan poleca?

– Jak najbardziej. Swetry mogą być, ale pod marynarką.

– Zdarza się, że przychodzi do pana klient i zamawia ciaśniejszy garnitur, by popracować nad sylwetką?

– Polecam dopasować garderobę do sylwetki, bo zawsze można dokonać poprawek, nawet jeśli ktoś schudnie kilka kilogramów.

– Który z Polaków z naszego życia publicznego ubiera się najlepiej?

– Z polityków to myślę, że Radek Sikorski. Inni… to ciężki temat. W Polsce nie ma wzorców. Powinniśmy je czerpać z telewizji. Bywa, że widzimy, jak na rozdanie nagród panowie potrafią iść w garniturze, w którym chodzą na co dzień. To jest niedopuszczalne. – A politycy zagraniczni? – Bardzo wielu polityków zagranicznych jest świetnie ubranych. Także Putin czy Miedwiediew. U nas nie ma wzorców do naśladowania.

– To może pan powie, kto jest bezguściem na naszej scenie politycznej.

– Niezręcznie mi jest krytykować. Każdy z polityków, jak i każdy mężczyzna powinien przeczytać książkę „Gentleman”. To biblia dobrego ubierania się autorstwa Niemca Bertranda Russella.

czy

ze

Występowała na największych scenach operowych świata u boku najlepszych artystów. Śpiewała sopranem koloraturowym. Z wykształcenia jest także inżynierem optykiem. Ponad 20 lat solistka Teatru Wielkiego w Warszawie. Niedościgniona Królowa Nocy w „Czarodziejskim flecie”. Gdy zakończyła karierę, odkryła nową pasję – pedagogiczną. Uczyła w Akademii Muzycznej w Krakowie, obecnie jest profesorem na Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie.

Pogodna, uśmiechnięta i bardzo skromna. Kilkakrotnie pyta, po co ta rozmowa, kogo to interesuje. – Nigdy nie zerkam w przeszłość, zawsze musiałam patrzeć do przodu. Załatwić sama paszport, wizę, przejazd, hotel. Nie miałam nawet czasu na refleksje.

Ostatnie jej występy to rok 1995, festiwal w Bregenz. – Śpiewałam na gościnnych występach Teatru Wielkiego rolę I Dziewczyny Kwiatu w „Parsifalu” Wagnera, a rok później zostałam zaproszona na pożegnanie Kurta Pscherera, dyrektora Staatstheater am Gärtnerplatz w Monachium. To było coś cudownego. Zobaczyłam, jak pięknie żegna się kogoś ważnego dla świata opery, z jakim zaangażowaniem partycypował cały zespół opery, a także gościnnie najwybitniejsi śpiewacy. Wybrałam wtedy koncertową arię „Nehmt meinen Dank” Mozarta z orkiestrą. Wyraża ona wdzięczność dla protektorów i przesłanie, że przeznaczeniem artystów jest wieczna wędrówka.

A potem jej kariera operowa wygasła. – Nigdy tego jakoś szczególnie nie przeżywałam. Nie był to żaden dramat, tylko naturalne przekazanie pałeczki kolejnemu pokoleniu. Zaczęła uczyć śpiewu w średniej szkole muzycznej w Warszawie. I okazało się to jej wielką pasją.

Potem pojawiła się propozycja z Akademii Muzycznej w Krakowie. Zaczęła prowadzić zajęcia śpiewu ze studentami. Niebawem otrzymała tytuł profesora. – Do tego tytułu potrzebne jest właściwe przygotowanie. W moim przypadku trwało to około dwóch lat. Należało zebrać i uporządkować materiały z życia zawodowego, nagrania, zdjęcia. A było tego bardzo dużo.

Przez kilka lat jeździła do Krakowa na kilka dni w tygodniu. – Niestety, musiałam się wycofać. Zmarł bowiem nagle mój mąż, musiałam zająć się moim wspaniałym synem, domem, działką,

Zdawała na historię sztuki, lecz nie dostała się. – Świat artystyczny, sztuka zawsze mnie pociągały. Kiedy nie udało się zdobyć indeksu na uniwersytecie, zdecydowałam się na studia na Wydziale Mechanizacji Rolnictwa Politechniki Poznańskiej, gdzie były wolne miejsca.

Wstąpiła do zespołu góralskiego, który założył kolega ze studiów. – Śpiewaliśmy, tańczyliśmy… Wystarczyło, aby wyżyć się artystycznie. Same studia też wspominam, jako bardzo ciekawe. Poznałam m.in. technologię obróbki drewna. Ponieważ interesowała mnie fotografika, przeniosłam się po dwóch latach do Warszawy na mechanikę precyzyjną na Politechnice Warszawskiej.

Dostała się na drugi rok śpiewu do Szkoły Muzycznej. Występowała również w chórze przy Uniwersytecie Warszawskim. Śpiewała solo. – Wtedy pierwszy raz wykonałam arię Musetty z opery „Cyganeria” Pucciniego. lewają roztopioną przeżycie!

W szkole muzycznej miała w tym czasie przerwę. – Prześpiewałam się. Śpiewałam za mocno. Byłam niecierpliwa, chciałam zbyt szybko przeskoczyć pewne śpiewacze etapy. A tego nie da się uczynić od razu. Głos buduje się stopniowo.

Jej nauczycielką była prof. Zofia Brégy, która ukształtowała jej głos i nakierowała repertuarowo, pozostając również potem najważniejszą korektorką jej głosu. To właśnie ona trafnie przewidziała, iż w przyszłości partia Królowej Nocy z opery Mozarta będzie jej „drugim zawodem”.

Miała również okazję pobrania kilku lekcji u słynnej Ady Sari, która udzieliła jej dalszych sugestii w zakresie interpretacji arii Królowej Nocy. – Pani Ada była już w sędziwym wieku. Najpierw chciała wyłącznie tylko posłuchać, ale zaraz po tym powiedziała: „Dziecko, to kiedy możesz przyjść na lekcję?”.

stal.

Ogromne

Fot. autor