Skype, Skype’a, ale: na Skypie

Skype to komunikator internetowy, który podbił świat, wykorzystujący technologię peer to peer (czyli partner do partnera, w skrócie P2P), umożliwiający użytkownikom prowadzenie darmowych rozmów i jednoczesne obserwowanie się za pomocą kamer. Ze Skype’a można też – jak wiadomo – dzwonić na telefony stacjonarne i komórkowe oraz wysyłać SMS-y.

Wymyślili go dziesięć lat temu dwaj programiści: Szwed Niklas Zennström i Duńczyk Janus Friis, a samą aplikację napisali Estończycy z Tallinna (lub Tallina).

Początkowo nazwa nowatorskiego sposobu porozumiewania się i oglądania przez internet brzmiała Sky-Peer-to-Peer, następnie skrócono ją do Skyper, aż wreszcie postanowiono, że będzie to Skype.

Posługując się w piśmie słowem Skype, należy pamiętać o tym, że kończy się ono na tzw. e nieme (niewymawiane), jak iPhone (zająłem się tą nazwą przed tygodniem).

Piszemy Skype, ale wymawiamy [skajp], dlatego kiedy ową nazwę odmieniamy przez przypadki, w formach od dopełniacza do narzędnika musi się pojawić apostrof:

M. Skype, D. Skype’a, C. Skype’owi, B. Skype a. Skype’a N. Skype’em.

Jedynie w VI przypadku (miejscowniku) apostrof znika, gdyż przed końcówką -e dochodzi do zmiękczenia spółgłoski tematycznej p (pojawia się p’ zapisywane jako pi-). To sprawia, że zapisujemy tak, jak się wymawia, czyli Skypie [skajpie] (a nie: Skype’ie).

Być może właśnie graficzna postać miejscownikowa nazwy Skype – bez apostrofu – sprawia, że widuje się czasem formy innych przypadków pozbawione tego znaku, czyli Skypa, Skypowi, Skypem. Są one błędne, sugerują, że zostały utworzone od… słowa Skyp (a nie: Skype).