Autorka zbrodni prawie doskonałej

Po półrocznym procesie sąd stwierdził, że oskarżona jest winna wszystkich zarzucanych jej czynów. Sędziowie nie mieli żadnych wątpliwości, co więcej, jak stwierdzili w uzasadnieniu, mają sto procent pewności, że Katarzyna W. jest winna. Stąd wyrok – 25 lat pozbawienia wolności.

Proces 23-letniej mieszkanki Sosnowca był szczegółowo śledzony przez media. Nie było rozprawy, której nie przysłuchiwaliby się dziennikarze. Na czas wygłaszania mów końcowych stron i ogłoszenia wyroku sąd pozwolił, aby na sali były także kamery, co więcej, wydał też zgodę na transmisję. I ostatnie godziny procesu na żywo można było obejrzeć aż w trzech stacjach telewizyjnych.

Katarzyna W. podobnie jak na wcześniejszych rozprawach ubrana jest w białą bluzkę, spodnie i czarną marynarkę. Na szyi nosi medalik, ponoć z podobizną świętego Benedykta. W dniu wygłaszania mów końcowych kobieta jest delikatnie umalowana, niemal niezauważalnie. Jednak już dzień później na ogłoszeniu wyroku jej makijaż jest wyjątkowo ostry. Podczas procesu oskarżona nieraz manifestowała swój dobry humor i samopoczucie. Często się uśmiechała. W ciągu ostatnich dwóch dni procesu na jej twarzy ani raz nie zagościł uśmiech.

Kotku, kup trochę pieczarek

Mowa końcowa oskarżenia nie trwała długo. Tekst zapisany na 37 stronach prokurator Zbigniew Grześkowiak wygłaszał około godziny. Wcześniej nie krył, że długo mówić nie zamierza. Nie zdradził jednak, jakiej kary będzie żądał dla Katarzyny W.

– Autorka zbrodni niemal doskonałej – mówi o oskarżonej prokurator Grześkowiak, wskazując ją palcem.

A potem minuta po minucie przypomina ostatnie chwile życie małej Madzi W. Do jej śmierci doszło 24 stycznia 2012 roku między godziną 16 a 16.30. Dziewczynka zginęła, gdy była tylko ze swoją matką. Do śmierci nie doszło na skutek upadku dziecka, jak twierdzi oskarżona. Wyniki sekcji zwłok wskazują jednoznacznie, że Magda W. doznała obrażeń na skutek upadku, jednak nie był on przyczyną śmierci. Było nią gwałtowne uduszenie. Oskarżona: Katarzyna W. (23 l.) O: zabójstwo, fałszywe zawiadomienie o przestępstwie oraz tworzenie fałszywych dowodów, by skierować postępowanie przeciwko innej osobie Ofiara: Magdalena W. (6 miesięcy), córka oskarżonej Obrona: mecenas Arkadiusz Ludwiczek, z urzędu Oskarżenie: prokurator Zbigniew Grześkowiak, Prokuratura Okręgowa w Katowicach

Sąd: przewodniczący składu orzekającego – sędzia Adam Chmielnicki, Monika Postawa-Gwóźdź – drugi sędzia zawodowy. Sąd Okręgowy w Katowicach

– Śmierć dziecka była skutkiem celowego działania i chęci odebrania życia – mówi prokurator. – Oskarżona wskazała dokładnie miejsce, gdzie dziecko upadło. Nie ma fizycznej możliwości, by przy swobodnym upadku dziecko straciło w ten sposób życie. Nie ma możliwości, by tak małe dziecko odepchnęło się – tak jak mówiła oskarżona – od niej i upadło. Co zaś do mechanizmu śmierci, biegli wskazali jednoznacznie – to nie mógł być laryngospasm, czyli skurcz krtani.

– Gdy wracam pamięcią do materiału dowodowego, przed oczami mam głównie dwa odtworzone na jego podstawie zdarzenia – kontynuuje oskarżenie. – Pierwsze z nich to poranek 20 stycznia 2012 roku, niemal tydzień przed zbrodnią, godzina 9.30. Po powrocie z nocnej zmiany Bartłomiej W. śpi w sypialni, zaś Magdalena W. bawi się beztrosko w wózku tuż obok swojej matki, której bliskość daje jej poczucie bezpieczeństwa. Matki, która w tym czasie ze spokojem sprawdza w internecie ceny trumien dla dzieci i koszty kremacji niemowląt, by po chwili sprawdzić przepis na kluski leniwe i wrócić do oglądania romantycznych komedii.

Po sali sądowej przebiega szmer. Niewątpliwie Zbigniew Grześkowiak osiągnął cel, który pewnie planował. Część dziennikarzy, którzy nie śledzili tej sprawy dokładnie i od początku, teraz pospiesznie notuje jego słowa, z niedowierzaniem kręcąc głowami. Notatki robi także sama oskarżona. Czasami, tak jak w trakcie procesu ma w zwyczaju, podaje zapisane kartki swojemu obrońcy.

– Drugie zdarzenie to tragiczny dzień 24 stycznia 2012 roku, godzina 16.14 – w dalszym ciągu mówi prokurator. – Po uduszeniu córki i ubraniu jej zwłok oskarżona pisze wiadomość do męża: „Kotku, kup trochę pieczarek, jak jesteś w sklepie, i napal w piecach, jak wrócisz, bo chyba będziesz szybciej niż ja, kocham cię”. Potem dzwoni do swojego brata, informując go, że „dziecko właśnie się obudziło i już wychodzą z domu”. Następnie podnosi zwłoki dziecka i spokojnie wychodzi z mieszkania. Te dwie sceny, wysoki sądzie, doskonale oddają obraz Katarzyny W. jako dojrzałej, inteligentnej, wysoce zorganizowanej i całkowicie poczytalnej kobiety. Kobiety, która po powzięciu bezpośredniego zamiaru zamordowania córki, mając pełną świadomość bezprawności swojego czynu oraz wystarczającą ilość czasu na przemyślenie swojego postępowania i odstąpienie od zbrodniczych zamiarów, z chłodną kalkulacją, w ciągu kilku dni szczegółowo zaplanowała i przygotowała zbrodnię. Wybierając jej czas, miejsce i okoliczności, a następnie z przerażającą konsekwencją dokonała zabójstwa dziecka. Nie zapominając przy tym opracować równie szczegółowego planu ukrycia zwłok i uniknięcia odpowiedzialności karnej oraz zrzucenia winy na niewinną osobę trzecią. W przypadku Katarzyny W. nie ulega wątpliwości, iż stopień jej winy ma charakter najwyższego z możliwych.

– Pozostaje teraz kwestia współmiernej i sprawiedliwej kary, jaka winna zostać wymierzona oskarżonej – dodaje prokurator Grześkowiak. – Aby zaś kara mogła zostać uznana za współmierną i sprawiedliwą, konieczne jest rozważenie i uwzględnienie wszystkich okoliczności dotyczących popełnionej zbrodni przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej. Na obniżenie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu Katarzyny W. nie mają wpływu żadne z ujawnionych w toku postępowania okoliczności, albowiem oskarżona nie działała pod wpływem afektu, namowy innych osób, przymusu czy innych nagłych okoliczności. Przeciwnie, wyposażona dzięki wieloletniemu działaniu w środowisku katolickim w szczegółowy aparat pojęciowy pozwalający na rozróżnie- nie dobra i zła, znając normy moralne i społeczne, a nadto mając wystarczającą ilość czasu na przemyślenie swojego postępowania i odstąpienie od popełnienia zbrodni, mimo to dokonała jej w czasie i miejscu przez siebie uprzednio wybranym i zaaranżowanym.

Na korzyść oskarżonej zdaniem prokuratora nic nie przemawia.

– Nie ma żadnych okoliczności łagodzących – stwierdza krótko i dodaje: – Mając powyższe na uwadze, wnoszę zatem o uznanie Katarzyny W. za winną popełnienia zarzucanej jej zbrodni i orzeczenie wobec niej kary dożywotniego pozbawienia wolności.

Ponadto oskarżenie chce, aby Katarzyna W. o warunkowe zwolnienie z zakładu karnego mogła się starać po 30 latach odbytej kary.

Katarzyna W. przestaje nagle notować. Długopis jakby zamiera w jej ręce. Kobieta przez dłuższą chwilę patrzy w podłogę.

– Wnoszę również o orzeczenie od oskarżonej zwrotu wszelkich wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa w toku postępowania – wylicza dalej swoje żądania prokurator. – Oskarżona jest młoda, zdrowa, zdolna do podjęcia praktycznie każdej pracy w warunkach pozbawienia wolności. Poza tym, jak to wynika z ustaleń postępowania, osiągała korzyści z publikacji wywiadów i wspomnień, co w połączeniu z zainteresowaniem medialnym niniejszą sprawą pozwala przypuszczać, iż bez trudu będzie osiągać dochody z tego tytułu w przyszłości. Już teraz mówi się w mediach o planowaniu wydania kolejnych wywiadów i pamiętników oskarżonej, a nawet produkcji filmu opartego na jej wspomnieniach.

Krzyk ulicy i nagonka medialna

Mecenas Arkadiusz Ludwiczek od początku nie ukrywał, że zamierza przemawiać długo, przynajmniej cztery godziny. I jeszcze podczas ostatniej rozprawy zapowiedział, że będzie wnosił o uniewinnienie swojej klientki. O uniewinnienie rzeczywiście wnosi, i to niemal na początku swojego przemówienia. A jego mowa zajmuje rzeczywiście dużo czasu, bo aż sześć godzin.

– Bardzo długo się zastanawiałem, od czego mam zacząć. Trudno jest przemawiać w sprawie, która dotyczy śmierci dziecka, małego