Świadek cudzych nieszczęść

Francuski pisarz, znany w Polsce głównie z oryginalnej biografii Eduarda Limonowa i ostatnio wydanej powieści „Wąsy”, był świadkiem dwóch tragedii, które zdarzyły się zaledwie w ciągu kilku miesięcy. Najpierw zobaczył, czym jest śmierć dziecka dla rodziców, a zaraz później czym jest śmierć młodej kobiety dla jej dzieci i męża. Pierwszą ofiarą losu była mała Juliette, którą pochłonęła fala tsunami na Sri Lance. Drugą, 32-letnia Juliette, siostra żony autora, którą zabił rak. Autor „Nie mojego życia” był obok tych nieszczęść, ale – jako pisarz – poczuł się w obowiązku zapisać to, co dotknęło innych. Wsłuchuje się więc w narrację tych, których los tak dotkliwie pokarał i daje literackie świadectwo zmagania się z bólem, cierpieniem, strachem i niesprawiedliwością. Ale też pokazuje potęgę bezinteresownej ze swojej natury miłości.

Carre`re zwierza się na końcu tej wstrząsającej, ale też paradoksalnie optymistycznej, książki, że życie oszczędziło mu podobnych tragedii, i modli się, żeby to się nie zmieniło... Ale też pisze: „Wolę to, co zbliża mnie do ludzi, niż to, co mnie od nich oddala...”

Najbardziej jednak zdumiewające jest to, że tak rzeczowo czy wręcz brutalnie beznamiętnie zapisana opowieść o smutku może tak rozbudzić emocje czytelnika, żeby go zdruzgotać do cna. Cóż, to w końcu rzecz o naszych ukrytych lękach.

JACEK BINKOWSKI EMMANUEL CARRE`RE. NIE MOJE ŻYCIE (D’AUTRES VIES QUE LA MIENNE). Przeł. Magdalena Kamińska-Maurugeon. WYDAWNICTWO LITERACKIE, Warszawa 2013. Cena 39,90 zł.