A kto wepchnął nas w łapy Stalina?

Anglik nie zrozumiał... Czas wystawić rachunek

Jedni byli za, inni przeciw mojemu stwierdzeniu, że Kukliński był zdrajcą. Nie myślałem, że ten temat będę musiał jeszcze poruszać. Że zdania są podzielone, to mnie nie dziwi. Staram się szanować poglądy inne od moich. Ale wszystko ma swoje granice. Muszę odpowiedzieć autorowi listu pt. „Sfałszowana historia”, podpisanego Sabin (ANGORA nr 15). Pan Sabin polemizuje z panem Władysławem, którego poglądy są zbieżne z moimi, więc czuję się też zaliczony do tych o mentalności homo sovieticus, i radzi nam się ocknąć, bo żyjemy ciągle w czasach sowieckich (...).

7 marca 1946 r. Kukliński został aresztowany – oskarżono go o napad rabunkowy z bronią w ręku. Broń miał, bo już w wieku 16 lat pracował we Wrocławiu w Straży Ochrony Obiektów; była to formacja pod nadzorem UB i Wywiadu Wojskowego. Kukliński urodził się w 1930 roku. Już 13 kwietnia 1946 roku zostaje zwolniony z aresztu. Śladu po tym wydarzeniu w jego teczce personalnej nie ma, bo z niej zginęło w niewyjaśnionych okolicznościach sporo dokumentów z tamtego okresu.

W aktach sądowych też nie ma śladu, bo usunięto akta dotyczące śledztwa w roku 1992! W wieku 18 lat, czyli w roku 1948, a dwa lata po tym „chwalebnym” czynie, rozpoczyna naukę i służbę w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 1 we Wrocławiu. Przecież nie musiał, nie miał nawet matury, którą zrobił dopiero w 1960 roku. Mógł się uczyć jak wielu młodych chłopców. A może już wówczas wiedział, że przyjdzie mu kiedyś ratować Polskę? Ale to jeszcze nie koniec zagadek jego życia. W 1950 roku zostaje wydalony ze szkoły oficerskiej, również wyrzucono go z partii PZPR. I co się dzieje? Już po dwóch tygodniach decyzją szefa Sztabu Generalnego WP gen. Korczyca zostaje z powrotem przyjęty do szkoły, a na mocy decyzji Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej przy KC przywrócono mu członkostwo. Kto tak wysoko interweniował w sprawie 20-letniego podchorążego? Jak chce się z kogoś zrobić bohatera narodowego, to jego życiorys musi być przejrzysty jak szkło.

Jakim cudem młody oficer w randze kapitana, służąc w Kołobrzegu, był już właścicielem jachtu pełnomorskiego? Mogę panu służyć fotografią, jak podczas odwiedzin w Polsce pozował przy tym jachcie. Autor pisze, jak to komuniści bezczelnie fałszowali historię. A jaki rząd, jacy rządzący nie fałszowali (...)? Na szczególną uwagę zasługuje zdanie Pana Sasina: „Powstała po 1989 roku nowa arystokracja ze słomą w butach, uwłaszczona na zagrabionym mieniu państwowym i prywatnym”. Kogo ma Autor na myśli? Po 1989 roku rządzą nami panie i panowie wywodzący się z pnia „Solidarności”, którzy zdobywali wiedzę i tytuły naukowe w sowieckim gułagu. Czy to oni są tą arystokracją ze słomą w butach? Autor listu powtarza za Prezydentem Komorowskim, że odzyskaliśmy wolność po opuszczeniu Polski przez ostatnie garnizony sowieckiej armii.

A kto wepchnął nas w łapy Stalina? To Panu Sasinowi przypomnę – w dniach 28 listopada do 1 grudnia 1943 r. miało miejsce w Teheranie spotkanie Wielkiej Trójki: Roosevelta, Churchilla i Stalina, i tam dzięki sprytnemu wybiegowi, a łatwowierności schorowanego Roosevelta Stalin dopiął swego (...). Zostaliśmy podarowani Stalinowi. Opinia Pana Sasina, że zasługą Kuklińskiego jest udział w obaleniu dyktatury proletariatu w całym sowieckim gułagu i przywrócenie wolności Polsce i wszystkim demoludom, nie zasługuje na jakikolwiek komentarz, bo to tak jakbym rozmawiał z posłem Macierewiczem na temat wybuchu.

Pięć lat temu wróciłam do Polski po trzyletnim pobycie w Anglii. Zmusiły mnie do tego okoliczności, bez zagłębiania się w meritum. Z tych samych powodów już tam nie pojadę. Mój partner, który jest Anglikiem, zakochał się w Polsce, bo to piękny kraj. I tak sobie mieszkamy, ciesząc się, że na stare lata (ja po pięćdziesiątce, on po sześćdziesiątce), choć nie cieszymy się dobrym zdrowiem (oboje inwalidzi w stopniu umiarkowanym), nie przymieramy głodem, co nie znaczy, że pławimy się w luksusie. Żyjemy skromnie i mając swoje lata i doświadczenie życiowe jesteśmy dla siebie łagodni. Ale, niestety, doszło do dramatu.

Mój partner nie zna polskiego, a mnie nie zawsze wychodzi tłumaczenie. Ponieważ katastrofa w Smoleńsku miała miejsce rok po naszym przyjeździe do Polski i wszystko, co działo się potem, oglądaliśmy w telewizorni, sądziłam (niesłusznie), że to, co wyprawia Macierewicz i jego ze- spół, jest dla niego w miarę zrozumiałe. W ostatnią rocznicę katastrofy zostały wyemitowane dwa filmy. Jeden po drugim. Pierwszy przedstawiał wersję spisku – muszę przyznać bardzo sugestywną, drugi był filmem National Geography. No i na swoje nieszczęście chciałam wytłumaczyć chłopu, o co chodzi. Doszło do gorszących scen. Za nic na świecie nie mógł zrozumieć, jak normalni ludzie mogą wierzyć w sztuczną mgłę, zamach itd. Najbardziej ubodło mnie, że sądził, że i ja w to wierzę. A ja tylko powiedziałam, że film przedstawia inny punkt widzenia. Dolałam oliwy do ognia, kiedy wyznałam, że około 40 proc. Polaków wierzy w zamach. Zaproponował mi udanie się na długą terapię do zakładu psychiatrycznego, bo po prostu nie dał wiary temu, co mówię. Jak 40 proc. (o ile nie więcej) może wierzyć w coś tak absurdalnego? Poskarżyłam się siostrze, i ta w prostych słowach wyjaśniła mi, że jak ktoś wychował się w normalnym kraju, to nigdy nie zrozumie polskiej paranoi.

Zmieniając temat. Dlaczego osoby przewlekle chore muszą chodzić do lekarza tylko po wypisanie recepty? Też tak muszę. Nie prościej byłoby wzorem innych krajów dać raz w roku zlecenie do najbliższej apteki na odbiór leków, powiedzmy raz w miesiącu. I dlaczego osoby, o których wiadomo, że ich choroba jest nieuleczalna, muszą minimum raz na dwa lata stawać przed komisją lekarską? Ano chyba po to, żeby NFZ miał co robić, a lekarzom nie zmniejszyły się kolejki. W zamierzchłej „komunie”, kiedy dopuszczalne było chorowanie i pod koniec roku, gdy uległam wypadkowi poparzenia wrzątkiem, poszłam prosto do chirurga i zostałam opatrzona bez żadnych ceregieli. Teraz, gdy przypadkowo wbił mi się w piętę kawałek szkła, musiałam maszerować najpierw do lekarza pierwszego kontaktu po skierowanie do chirurga, ze skierowaniem do innej przychodni, żeby się zapisać na wizytę. I tak ze szkłem w pięcie chodziłam dwa tygodnie. Wiadomo, porządek w kwitach musi być.

A na koniec. Panie Ryszardzie K. ze Szczecina – KOCHAM PANA!

Zbliżają się wybory do Parlamentu Europejskiego. Jest szansa na uświadomienie tak wybieranym, jak i wyborcom znaczenia kartki wyborczej. Pytanie, czy wyborcy to nadal ciemny lud, który wszystko kupi? Czy wyborca nadal poleci za błyskotkami (spoty wyborcze)? Władza liczy się tylko z silnymi. A kto jest silny? Wielkie korporacje czy plejada niezorganizowanych wyborców, poddanych dodatkowo praniu mózgów w ramach niby wojny na górze? Jedyny moment i jedyny sposób to wybory.

Przyjmując, że wszystkie partie startujące w wyborach w podobny sposób manipulują wyborcami, zapominają natychmiast po wyborach o swoich obietnicach – i robią to samo w interesie wielkiego kapitału.

Skoro nie ma partii, na którą warto głosować z racji propaństwowego działania (...). Skoro nie ma partii umiejącej stworzyć podstawy prawne do ściągania należnych podatków od podmiotów gospodarczych stosujących „optymalizowanie” (np. ucieczkę do tzw. rajów podatkowych, przerzucanie kosztów) – czyli okradających budżet państwa, okradających nas, obywateli, tego państwa. Należy stwierdzić: czas na wystawienie rachunku politykom.

Jedynym sposobem uświadomienia liderom wszystkich partii, że należy się liczyć z wolą i interesem zwykłego wyborcy, jest realizacja hasła: nie zaznaczać jedynek na wszystkich listach wyborczych. Spodziewać się należy, iż będzie to wstrząs otrzeźwiający rozpalone głowy biznesu politycznego. Zamiast narzekać, siedząc w domu, zamiast ulegać iluzjom i wyssanym z palca obietnicom – idź do wyborów i głosuj rozumnie: nie zaznaczaj jedynek. Nie chodzi o to, która partia wygra wybory (są warte tyle samo). Chodzi o to, żeby sobie uświadomić, iż o wynikach decyduje wyborca, a nie lider partyjny. Takie samo hasło powinno obowiązywać także w następnych wyborach (samorządowych) i – przede wszystkim – następnych (parlamentarnych) (...). Oczekiwać należy podawania (corocznie) do publicznej wiadomości – dla firm ponadnarodowych – dwóch kwot: wysokości obrotów w Polsce i wysokości płaconych podatków w Polsce.

Oczekiwać należy kar za oszustwo dosięgających tych, którzy sprzedają towary o takiej samej nazwie, a różnej jakości (w Polsce i np. w Niemczech). W zamian czas na ulgi podatkowe dla biedniejszych, czyli zwiększenie kwoty wolnej od podatku dla płatników z I grupy podatkowej o 100 proc. (płatnicy II i III grupy podatkowej – bez zmian). To ci ludzie będą wydawać pieniądze w Polsce, tu nakręcać koniunkturę. Bez zmian w systemie podatkowym nie ma szans na poprawę sytuacji milionów Polaków.

Firmy zatrudniające pracowników na tzw. umowy śmieciowe lub zatrudniające podwykonawców stosujących takie praktyki, powinny być wykluczane z przetargów (lub powinno