Jak wybierano europarlamentarzystów

Parlament Europejski jest dziś jedyną instytucją Unii Europejskiej, której skład jest wyłaniany w wyborach bezpośrednich, poprzez powszechne głosowanie obywateli państw członkowskich. Jednak nie zawsze tak było. Na początku lat 50. XX wieku Francja, Republika Federalna Niemiec, Włochy, Belgia, Holandia i Luksemburg powołały do życia Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. Reprezentowało ją tzw. Zgromadzenie stworzone jako organ doradczy. Tworzyło je 78 przedstawicieli delegowanych przez parlamenty krajów zrzeszonych w EWWiS. W 1958 r. na mocy porozumienia między trzema organizacjami: EWWiS, Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej

(EWG) oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Euratom) powstało Europejskie Zgromadzenie Parlamentarne. Jednak sposób powoływania władz się nie zmienił. Nazwa „Parlament Europejski” powstała w 1962 r., a pierwsze bezpośrednie wybory odbyły się dopiero w 1979 roku. Obecnie co pięć lat biorą w nich udział obywatele wszystkich państw zrzeszonych w UE. W ostatnich wybrali 751* posłów, w tym 51 z Polski. Liczba przydzielanych miejsc w PE dla danego kraju członkowskiego zależy od liczby jego obywateli. Najbardziej zaludnionym krajem Wspólnoty są Niemcy. Przypada im 96 mandatów. Parlament pełni trzy podstawowe funkcje: debatuje nad aktami prawa europejskiego i uchwala je wraz z Radą sprawuje nadzór nad innymi instytucjami UE, aby upewnić się, że działają w sposób demokratyczny debatuje nad budżetem UE i przyjmuje go wraz z Radą. * Na mocy traktatu lizbońskiego liczba posłów do PE ma wynosić 750+1, łącznie z przewodniczącym bez prawa głosu. Przydział posłów na państwo nie może być większy niż 96 ani mniejszy niż 6.