Rozmyślania w Barcelonie

śpiewać trudny wokalnie prolog… milczał jak zaklęty, choć orkiestra sobie grała. Chodziło im – o ile pamiętam – o to, że czuli się przemęczeni pracą. Ale manifestowali tylko podczas próby generalnej, a nie na spektaklu!

Sprzeczność interesów pomiędzy poszczególnymi zespołami artystycznymi, obsługą sceny, pracowniami technicznymi, administracją i obsługą widowni jest tak duża, że trudno sobie wyobrazić konsensus w sprawach strajkowych całej załogi opery. No, chyba że chodzi o wyrzucenie dyrektora. Wtedy „małpi rozum” ma szanse zdominować każde rozsądne myślenie.

Refleksje na ten temat przyszły mi do głowy, kiedy w czerwcu bezradny stałem przed wejściem do Gran Teatre del Liceu w Barcelonie. Dawano właśnie Don Pasquale Donizettiego w świetnie pomyślanej inscenizacji Laurenta Pelly’ego, z rewelacyjnym Mariuszem Kwietniem (Malatesta) i młodym argentyńskim tenorem Juanem Franciskiem Gatellem (Ernesto), którego kunszt wokalny i aktorstwo nieraz jeszcze usłyszymy i zobaczymy na największych scenach świata.

Wraz z przybyłym do Barcelony fanklubem Mariusza Kwietnia nie mogliśmy wejść do gmachu, bo drogę zagradzał tłum wystrojonych melomanów, a porządku pilnował kordon policji. Wreszcie dzięki niemu znaleźliśmy się w środku. Na szczęście byliśmy posiadaczami wykupionych wcześniej przez Grand Tour biletów wstępu za – bagatela – 200 euro każdy, jako że kasy biletowe były nieczynne. Wkrótce działacze związkowi gwiżdżący i wykrzykujący przez tuby wojownicze hasła po katalońsku poinformowali nas, że jesteśmy świadkami strajku bileterek i kasjerek. O co im chodziło, trudno dociec, bo przecież nie rozumieliśmy nic po katalońsku. Towarzyszyły im przybyłe pod Teatr zastępy uczestników odbywającej się akurat na Rambli parady równości. Wśród różnych przebierańców przeważali bezpruderyjni transwestyci dużo bardziej zabawni niż najkomiczniejsze diwy operowe epok minionych. Na głowie jednego z nich w formie kapelusza sterczał okazały, wypielęgnowany penis z genitaliami, o jakim mógłby tylko marzyć najlepszy Radames, Samson, Zygfryd czy Otello.

Demonstrujący podsuwali do podpisu jakąś listę protestacyjną, której stanow- czo nie podpisałem. Przed kilkoma laty to samo robiła w Poznaniu trójka moich przeciwników. Mówili do artystów, że chodzi o podwyżki, a tam było napisane, aby mnie wyrzucić, czego nikt nie zdążył doczytać.

Brak strajkującej obsługi widzów w Teatre del Liceu spowodował spore trudności w dotarciu do właściwych miejsc na sali. Nie sprzedawano żadnych programów i spisu obsad, a oblegane zwykle stoisko z albumami, nagraniami i pamiątkami było po prostu nieczynne.

Po rozpoczęciu przedstawienia drzwi na widownię pozostały otwarte, bo nie miał ich kto zamknąć. Oburzony, ale i rozbawiony tym chaosem rozmyślałem, co byłoby, gdyby strajkowały nie bileterki i kasjerki, ale pracy odmówiłby np. Mariusz Kwiecień, Juan Francisco Gattel lub Stefania Toczyska. Czy ktoś kupiłby bilet za 200 euro, aby oglądać starannie pracujące kasjerki, czynne stoisko z gadżetami, uprzejme bileterki wskazujące widzom miejsca i w porę zamykające drzwi na widownię, mimo że przedstawienie nie mogłoby się rozpocząć?

Wtedy kolejna parada równości przed teatrem mogłaby ewentualnie uratować sytuację.