Pan gaga z Izraela, pani gaga z Polski
Leczenie za pomocą mowy ciała.
– Pamiętaj, zawsze znajduj przyjemność w bólu – mawia Ohad Naharin z Izraela.
Takiej właśnie rady udzielił Natalie Portman, kiedy pracowała nad rolą tancerki klasycznej w filmie „Czarny łabędź”. O Naharinie mówi się, że to „chłopiec z kibucu, który zmienił świat tańca”. Nie tylko tego zawodowego. Jest też twórcą metody, filozofii pracy z ciałem – gaga. „Chodzi o to, żeby doceniać niewielkie ruchy i wiele odczuwać”, ale też żeby „zanim się nakaże swojemu ciału, by coś zrobiło, wsłuchać się weń”.
Natalia Iwaniec z Opola jest jedyną Polką spośród elitarnej grupy nauczycieli metody gaga na świecie. – Pierwszy raz spotkałam się z gaga na warsztatach w Poznaniu w 2009. Poczułam, że trzeba się spakować i jechać do Izraela – opowiada Natalia. Yasmin Godder, izraelska choreografka, przyjęła ją do grupy swoich tancerzy; Natalia uczyła się w tym czasie także gaga. Zafascynowana metodą czuła, że tego szukała, tańcząc od dziecka, rozwijając się w klasyce i innych formach, m.in. w Instytucie im. J. Grotowskiego we Wrocławiu, na UJ w Krakowie; ucząc w Trinity Laban Conservatouire of Music and Dance w Londynie czy Northern School of Contemporary Dance w Leeds. W 2012 uzyskała certyfikat nauczyciela gaga, jest obok japońskich, koreańskich, skandynawskich, amerykańskich, szwajcarskich a przede wszystkim – izraelskich nauczycieli słowiańskim wyjątkiem. Od razu dostrzeżono ją podczas zajęć; jej otwartość, szczerość, gotowość na przyjmowanie i dzielenie się… A może i skomplikowaną duchowość Natalii, Polki, którą w Izraelu ci szorstcy pozornie, niewylewni ludzie potraktowali jak swoją. Może czuwała nad nią piękna ciotka Estera... – Gaga narodziła się w Izraelu, może ma znaczenie to, że wszyscy mają tam trening w armii, więc Izraelczycy są bardzo „fizyczni”, wytrzymali. W szkołach wszyscy mają tańce ludowe, są bardzo muzykalni, szukają wysiłku, ruchu – mówi Natalia znad kawałka ciacha („Nie ograniczam się z jedzeniem”, śmieje się).
Gaga jak fitness, joga
i więcej
– Język ruchowy Ohada Naharina jest oparty na prostej zasadzie nieustannego poruszania całym ciałem, bez zatrzymań, bez luster – jeśli są, to je zakrywamy. Są wyzwania, ale bez oceniania. Nauczyciel porusza się z uczniami przez cały czas trwania zajęć, to pozwala uczniom na ciągłą obserwację nauczyciela w ruchu. Obec-