– Związek ma dość pieniędzy?

– Bankiem nie jesteśmy, ale ubogim krewnym też nie. Potrzebujemy pieniędzy na działalność i nie musimy pożyczać. Nasza sytuacja jest bardzo dobra. Budżet na rok 2016 wynosi około 100 mln złotych. PZPN w przeciwieństwie do klubów nie musi kupować zawodników. Ale utrzymujemy osiem reprezentacji męskich, cztery kobiece, futsalu i piłki plażowej, szkołę trenerską, na naszym garnuszku są sędziowie. Wydatków jest bardzo dużo. Najwięcej pochłania oczywiście pierwsza reprezentacja.

– No właśnie. Awans do finałów mistrzostw Europy kosztował, ale korzyści z udziału w Euro też muszą być poważne.

– To zrozumiałe. Tylko najbliższe pół roku przygotowań będzie nas kosztowało około 15 mln złotych. My sami za to płacimy, chociaż UEFA wypłaca nam za awans 8 mln euro. W czasie turnieju będzie obowiązywał system premii podobny do tego, jaki jest w Lidze Mistrzów: im więcej meczów wygrasz lub zremisujesz, tym więcej zarobisz. Koszty też są spore. Za każdy dzień pobytu kadry w ośrodku La Baule zapłacimy 35 – 40 tysięcy euro. Jakkolwiek by było, PZPN zarobi na mistrzostwach pod każdym względem. Niektóre korzyści wizerunkowe, na pierwszy rzut oka niewymierne, też znajdą konkretny wymiar finansowy. Oczywiście ewentualne zyski będą tym większe, im lepiej zagrają zawodnicy.

– Plan przygotowań jest pięty?

– Na ostatni guzik. Reprezentacja rozegra cztery mecze, wszystkie w Polsce. 23 marca z Serbią w Poznaniu, trzy dni później z Finlandią we Wrocławiu, 1 czerwca z Holandią w Gdańsku, a 6 czerwca z Litwą w Krakowie. Sami silni przeciwnicy. Finlandia gra podobnie jak Irlandia Północna, Holandia to największy przegrany eliminacji, z Litwą łączą nas szczególne relacje. Można powiedzieć, że jest dla nas szczęśliwa, bo od niej wszystko się zaczęło. W czerwcu 2014 roku pokonaliśmy ją w Gdańsku 2:1, ale ważniejsze od zwycięstwa było to, że Adam Nawałka pierwszy raz wystawił dwóch napastników. Robert Lewandowski i Arkadiusz Milik strzelili bramki i od tej pory reprezentacja wyglądała zupełnie inaczej. Spotkanie z Litwą będzie więc pewnego rodzaju klamrą. Dzień później, 7 czerwca, kadra odleci do Francji. 12 czerwca rozpocznie Euro od meczu z Irlandią Północną.

– A kto 10 lipca wręczy puchar mistrzowi Europy?

– No właśnie, to jest problem. Jest mi osobiście bardzo przykro, że Michel Platini znalazł się w trudnej sytuacji. Pozostaje prezydentem UEFA, ale jest też moim przyjacielem. Znam go od ponad 30 lat i wierzę w jego uczciwość. Niczego mu nie udowodniono, ale do czerwca pozostało niewiele czasu. UEFA nie pozwoli sobie na to, żeby mistrzostwa Europy toczyły się pod nieobecność zawieszonego prezydenta. Zwłaszcza we Francji. I nie może dojść do sytuacji, w której trofeum wręczy jakiś zastępca.

– Być może więc śledztwo w sprawie Platiniego nabierze tempa, on nie zdąży się obronić i UEFA wybierze jego następcę Zbigniewa Bońka?

– Niech pan będzie poważny. Nie mam takich planów, w ogóle o tym nie myślałem.

– Ale odrzuca pan taką myśl? Wcześniej nie chciał pan nawet kandydować do Komitetu Wykonawczego UEFA...

– Odrzucam. Dopóki Michel był prezydentem, zresztą bardzo dobrym, który – jeśli odejdzie – pozostawi europejski futbol w dobrej sytuacji, to czy jestem członkiem władz UEFA, czy nie, nie miało znaczenia. Bądźmy szczerzy – ja od Platiniego niczego nie potrzebowałem, ale wiedziałem, że on Polski nie skrzywdzi. Wolałem siedzieć w Warszawie i stąd doglądać swojego podwórka. Jeśli Michel odejdzie, sytuacja się zmieni i wtedy być może prezes PZPN powinien pomyśleć o tym, czy nie starać się o miejsce we władzach, by dbać o interesy polskiej piłki.

– Czyli jednak myśli pan o kandydowaniu...

już do-