Super homo sapiens
Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych
Nowy Einstein. Nim się taki komplement wypowie, warto pomyśleć, bo można się wygłupić. Kto może nań zasługiwać? Stephen Hawking? Wielu jest wybitnych naukowców, lecz geniuszami nie są.
Mianem nowego Einsteina obdarza się ostatnio 22-letnią dziewczynę! I nikt się nie śmieje, mimo że do pozycji Einsteina jeszcze jej daleko, ale w porównaniu chodzi o to, na co ją stać. Tego się nie neguje, ale nikt w jej wieku nie osiągnął tak wiele.
9-letnia dziewczynka nie bawi się lalkami. Nie kręcą jej gry komputerowe, nie ogląda kreskówek. 9-letnia dziewczynka pilotuje samolot nad jeziorem Michigan w Chicago. Wcześniej, na lata przed uzyskaniem prawa jazdy, zdobyła licencję pilota. Jeździła po to do Kanady. W Stanach tak młodych kandydatów na pilotów się nie uznaje. Cztery lata później, w roku 2006, 13-latka kończy budowę eksperymentalnego samolotu, skonstruowanego w garażu ojca w ciągu 363 dni. To było zdumiewające doświadczenie, bo nie ma podręczników, z których można czerpać wiedzę. „Nauczyciel w szkole podstawowej Edison Regional Gifted Center dla wybitnych dzieci spytał uczniów: – Czym się możecie poszczycić? Sabrina podnosi rękę: – Nauczyłam się latać samolotem! Nauczyciel nie wpada w podziw: – No fajnie, a co zrobiłaś potem?”. Sabrina pojmuje, że nie można spoczywać na laurach. Buduje samolot. – Wymagam od siebie więcej, niż wymagają ode mnie inni – powie 8 lat później.
Sabrina Pasterski-Gonzales, pierwsza Amerykanka w rodzinie kubańskich imigrantów, urodzona w Chicago, ukończyła z perfekcyjnym rezultatem szkołę średnią dla najwybitniejszych umysłów ścisłych, Mathematics and Science Academy w Aurora. Twierdzi, że budowa samolotu pomogła jej zrozumieć fizykę. Następny cel: zrozumieć wszechświat! Kilka lat później powie: – Lata pokonywania granic tego, czego jestem zdolna dokonać, pchnęły mnie ku fizyce.
Podanie na studia złożyła w najsłynniejszej politechnice świata, Massachusetts Institute of Technology (MIT). Nawet z jej zdolnościami początkowo trafiła na listę oczekujących na miejsce. Rozczarowanie? – Cóż, albo można myśleć: nie jestem warta MIT, albo wierzyć: zasługuję na tę uczelnię. Gdy widzę, że ludzie zaczynają we mnie wątpić, mówię sobie hmm..., może powinnam się bardziej starać. Dwójka profesorów MIT, Allen Haggerty i Earll Murman, obejrzeli jej film o tym, jak budowała samolot i szczęki im opadły. – Ma możliwości przekraczające wszelkie kryteria – stwierdzili. Sabrinę przyjęto. Ukończyła fizykę na MIT ze średnią 5.0, a lepiej się nie da. Od lat żadna kobieta nie osiągnęła takiego rezultatu.
Sabrina po osiągnięciu jednego celu obiera następny. Kolejny etap to 4-letnie studia doktoranckie na Uniwersytecie Harvarda. We wrze- bre pastowanie wymaga spokoju. Nie krępuje jej, że panowie, nim przyzwyczają się do sytuacji, obserwują dokładnie jej czynności, jak wykłada mazaki (szczoteczki z trzonkami), szczoty, kremy i woski. Patrzą jej na ręce w trakcie czyszczenia i polerowania, nie odrywają wzroku podczas przecierania szmatką. Wreszcie nieuchronnie nadchodzi moment, w którym pragną dowiedzieć się, skąd wytrzasnęła pomysł na biznes, uchylić kurtynę życiorysu. Gdy orientują się, jak inteligentnie potrafi konwersować, od- śniu 2015 roku zaczęła pracować nad dysertacją z fizyki teoretycznej w Center for the Fundamental Laws of Nature. Jako jedną z 12 osób uhonorowano ją stypendium Hertz Fellowship – to 250 tys. dol. Znamienne: podobnie jak Einstein i Hawking młoda geniuszka koncentruje się na badaniu czarnych dziur, grawitacji i czasoprzestrzeni w kontekście fizyki kwantowej. Odkrycia w tej dziedzinie rokują szanse na dramatyczne zmiany w pojmowaniu wszechświata. – Satysfakcję sprawia mi tropienie elegancji w chaosie – mówi Sabrina. Będąc dzieckiem, marzyła o zbudowaniu statku kosmicznego do lotu na Marsa.
Sabriny nie ma na portalach społecznościowych, nie ma smartfona. Nie miała i nie ma chłopaka, nie zna chodzą od skrzyni z akcesoriami z nieudawanym żalem. Później wspominają o niej na blogach, a na portalach społecznościowych szukają użytkownika „Eleonora Lustrascarpe”.
Od maklera z Nowego Jorku dowiedziała się, że na korytarzach banków JPMorgan, Goldman Sachs czy Morgan Stanley roi się od fachowców z gadżetami do pastowania. Włoska pucybutka zdecydowała, że będzie jedyna i najlepsza. – Mało jest doświadczonych rzemieślników, którzy potrafią konserwować obuwie rękodzielnicze, dlatego moje wtapianie się w środowisko trwało długo. Byłam zdeterminowana, żeby zająć się pucowaniem na poważnie, więc rzuciłam pracę w miejscowym Caritasie.
Na drodze do biznesu wspierali ją nastoletni syn i życiowy partner. Jej mama o nietypowej firmie rozpowiadała na mieście jeszcze przed zarejestrowaniem działalności. Nie martwiła się, bo przecież Eleonora nie wypatruje usługobiorców w zaułkach ulic. Klientela czeka na nią w renomowanych hotelach, siedzibach spółek oraz w sklepach, które wykupują jej usługi na konkretny event albo określony czas. Szybko okazało się, że powinna rozszerzyć