Artysta i kamień Francja
dla samego siebie. Pochodzący z Marsylii twórca, wielbiciel science fiction, sprawia wrażenie, jakby wylądował z innego wymiaru, przeciętnym ludziom niedostępnego, bo też jego sposób patrzenia i interpretacji świata wymyka się perspektywie, do jakiej przy największych „wygibasach” artystycznych ludzie XXI wieku się przyzwyczaili. Jego ideą jest, by wzorem pustelników podróżować w głąb własnego „ja”, kontemplować i przeżywać kontakt z niezwykłymi doznaniami wynikającymi z zamykania się w ograniczonej przestrzeni. Uważa, że to przypomina dziecinną zabawę ukrywania się w szafie. Dziecko wkracza tam w inny świat. Zupełnie odmienny od tego, który istnieje na zewnątrz po otwarciu drzwi szafy. – Dla dziecka taką chwilą jest kilka minut – dla mnie tydzień – stwierdza z uśmiechem.
Wcześniej zamknął się na trzynaście dni w „brzuchu niedźwiedzia” w Muzeum Łowiectwa w Paryżu. Ogromne, wypchane zwierzę. W jego wnętrzu znajdowało się drewniane siedlisko. Na ścianie, czyli na wewnętrznej stronie brzucha niedźwiedzia, wisiało kilka przedmiotów, w tym elektryczny czajnik do podgrzewania wody, bo w „misiu” był prąd. Nad głową artysty umieszczono żarówkę. – Chodziło o wrażenia bliskiego kontaktu z wnętrzem zwierzęcia – wyjaśnia Poincheval. Wpadł na taki pomysł, gdy przekra- czał granicę francusko-włoską i już po jej drugiej stronie natrafił na grupę myśliwych, którzy oprawiali jelenia. Patrzył, jak rozcinają mu brzuch i wyjmują wnętrzności. Na to, by zaszyć się w środku niedźwiedzia, zdecydował się z kilku powodów. Niedźwiedź, jak sztuka, ma wartość uniwersalną, bo występuje na całym świecie i jest wszędzie zwierzęciem rozpoznawalnym. A poza tym towarzyszy człowiekowi od zarania. Artysta żył w dziurze wykopanej w ziemi, pod ogromnym głazem. Innym jego pomysłem był tygodniowy pobyt na miniaturowej platformie, umieszczonej na wysokim maszcie ponad wielopiętrowymi kamienicami wokół Dworca Lyońskiego w Paryżu. Dla bezpieczeństwa był spięty pasami, by w nocy w czasie snu nie przewrócić się na drugi bok w... niewłaściwą stronę. Tym razem jego przedsięwzięciu przyświecał inny cel – „chciał na ludzi spojrzeć z innej perspektywy – nie przechodnia, lecz obserwatora z góry”.
Przed zamknięciem się w skalnej skorupie w Palais de Tokyo przyznał, że dręczyły go koszmary: „Śniło mi się, że porwała mnie woda”. Zaraz się podniosły głosy, że to podświadomość, bo kamienna rzeźba przypomina macicę, a artysta musi przebywać tam w pozycji płodowej, a zatem czy już mu się przyśniło, że odeszły wody? Pod koniec marca wreszcie się zmierzy z żywą materią – w Palais de Tokyo będzie przykryty jajkami, dopóki nie wyklują się z nich kurczęta. W poszukiwaniu narodzin życia. (MB)