Muzea i galerie świata

Muzea i galerie świata

Drezno.

Do XIX wieku obrazy gromadzono według gustów i upodobań aktualnego władcy, co spowodowało, że całość stanowiła mało usystematyzowany i niejednorodny pod względem artystycznym zbiór obrazów, wśród których znajdowały się także arcydzieła wielkich mistrzów. Dopiero w XIX wieku, kiedy pieczę nad Galerią objęła drezdeńska Akademia Sztuk Pięknych, a po drugiej wojnie bezpośrednio państwo niemieckie, sporządzono obszerną dokumentację z zamiarem pokazania rozwoju twórczości wybitnych malarzy europejskich.

Zbiory podzielono więc według kraju pochodzenia artystów – powstały w ten sposób kolekcje malarstwa włoskiego, niemieckiego, niderlandzkiego itp. W ramach tych poszczególnych grup zastosowano kryterium chronologiczne. Kolekcja malarstwa każdego kraju rozpoczyna się od obrazu najstarszego i kończy na najpóźniejszym (...).

W Dreźnie znajduje się pewien elegancki lokal, znany koneserom z niezwykle wyszukanych specjałów kuchni włoskiej: „Italienisches Dorfchen”, usytuowany pod numerem trzecim na Theaterplatz (plac Teatralny), obok gmachu Opery, jednego z wielu dzieł zaprojektowanych przez Gottfrieda Sempera. Kompleks architektoniczny wznosi się nad malowniczymi meandrami rzeki Łaby, która wije się przez miasto na podobieństwo srebrzystej drogi (Drezno często nazywano Florencją Północy lub Florencją nad Łabą). Architekt hamburski wezwany przez króla Augusta I Saskiego (1750 – 1827) otrzymał zadanie zaprojektowa- nia pomnika władcy. Szybko okazało się, że zlecenie było pretekstem, król chciał bowiem zamówić u wybitnego architekta projekt wielkiego zespołu urbanistycznego z nowym placem na północy, którego jedna strona miała być otwarta na Menażerię i ciągnąć się do rozległych brzegów Łaby. Sempera interesował sposób odtworzenia we współczesnym mu stylu wielkich zespołów architektonicznych starożytnego Rzymu, przede wszystkim hal targowych Trajana. Zaprojektował w tym stylu rezydencję królewską i budowle dworskie oraz gmach teatru, wokół którego stworzył cały układ urbanistyczny. We wspomnianej na początku włoskiej restauracji zachowały się liczne elementy nawiązujące do architektury Półwyspu Apenińskiego: piękna pijalnia kawy i czekolady, nawiązująca do włoskiego stylu rozrywki epoki Goldoniego, oraz właściwa restauracja nosząca imię Bernarda Bellotta, weneckiego malarza, którego w Niemczech, dzięki sławnemu wujowi Antoniowi Canalowi zwanemu Canalettem, nazywano również Canaletto. W 1747 roku saski książę elektor August III (1696 – 1763) wezwał artystę z Wenecji, zlecając mu wykonanie serii widoków Drezna. Dzieła Canaletta są jednym z najcenniejszych zbiorów Galerii Drezdeńskiej.

(...) Straszliwe bombardowanie w dniu 14 lutego 1945 roku, porównywalne jedynie z wybuchem bomby jądrowej w Hiroszimie, było śmiertelnym ciosem dla wspaniałego symbolu wielkiej niemieckiej kultury. Na szczęście pożary i zniszczenia nie wyrządziły zbyt wielkiej szkody dziełom zgromadzonym w Galerii Drezdeńskiej, ponieważ naziści przezornie ukryli je w opuszczonych kopalniach. Spośród ponad tysiąca czterystu obrazów wchodzących w skład zbiorów uratowano tysiąc dwieście czterdzieści dzieł. Niestety, blisko dwieście spłonęło, pozostawiając ogromną lukę w historii rozwoju europejskiej sztuki malarskiej. Były to głównie dzieła Cranacha, Palmy il Vecchia, Parmigianina i Rubensa. Spłonął także obraz Arnolda Böcklina Wiosenny taniec, dzieła Hodlera, Maréesa, Puvis’a de Chavannes’a i wiele prac mniej znanych malarzy, między innymi piękne obrazy artystów flamandzkich, stanowiących bardzo istotną część bogatego zbioru Galerii Drezdeńskiej. Po zakończeniu wojny, dzięki pracy specjalnego oddziału wojskowego Armii Czerwonej, arcydzieła odzyskano i przewieziono pod tymczasowy nadzór konserwatorski do muzeów w Moskwie, Kijowie i Sankt Petersburgu. Okres przy- musowego pobytu obrazów poza „rodzimym” miejscem trwał kilkanaście lat, zakończył się w latach 1955 – 1958. Z wielkim wysiłkiem udało się odbudować Drezno, z ruin powstały między innymi budowle, w których przechowywano zbiory Galerii Drezdeńskiej. Dnia 3 czerwca 1956 roku znów otworzyły się bramy Galerii, dzieła wielkiego architekta Sempera.

W taki sam sposób po upadku muru berlińskiego w latach 1988 – 1992 odrestaurowano Zwingera. Oryginalne dekoracje wnętrz zostały zrekonstruowane na podstawie fotografii z epoki. Ostatnim niepomyślnym wydarzeniem, jakie spotkało Galerię Drezdeńską, było jej zalanie podczas powodzi w 2002 roku, kiedy Łaba wystąpiła z brzegów. Na szczęście powódź nie wyrządziła wielkich szkód, ponieważ obrazy zawczasu przeniesiono na górne piętra budynków.

www.der-dresdner-zwinger.de Theaterplatz 1, 01067 Dresden, tel.: +49 (0)351 49 14 20 00 Wstęp: 10 euro, bilet ulgowy – 7,5 euro; Dzieci i młodzież do 17 lat – wstęp za darmo; Grupa od 10 osób – 9 euro Dziedziniec wewnętrzny oraz zewnętrzne tarasy Zwingera są dostępne cały rok.