Zakrwawione kąpielówki Sharon Fragment książki Alisy Statman „Sharon Tate”.
Ta zbrodnia wstrząsnęła nie tylko Hollywood, ale całym światem. W nocy z 8 na 9 sierpnia 1969 roku do willi przy 10050 Cielo Drive w Beverly Hills wtargnęła czwórka członków Rodziny, czyli bandy kierowanej przez Charlesa Mansona. Bestialsko zamordowano pięć osób, w tym Sharon Tate, ciężarną żonę Romana Polańskiego, i jego przyjaciela Wojciecha Frykowskiego. Autorka tej książki Alisa Statman próbuje – wraz z siostrzenicą Sharon – Brie – prześledzić każdy aspekt tej makabrycznej historii. Czy po 50 latach można jeszcze dotrzeć do prawdy?
TA STARA KROWA
(fragment rozdziału 11) Otaksowałem go wzrokiem. Miał zmarszczki wokół oczu, ale poza tym niewiele się zmienił. Dałem sobie chwilę na przestudiowanie twarzy trzech mężczyzn, którzy mieli zdecydować o jego losie. Czy byli w stanie pojąć ten ogrom żalu, jaki spowodowały jego czyny? Czy rozumieli piekło, jakimi były dla nas te posiedzenia, rok po roku? Musiałem jakoś na nich wpłynąć. Kiedy wreszcie zabrałem głos, zdziwiło mnie, jak łatwo słowa wypływały z mojego serca.
– Myślę, że nie ma tutaj nikogo, kto widział miejsce zbrodni tak jak ja. Oglądałem na własne oczy, co Watson zrobił mojej córce. Widziałem ją, gdy wynoszono ciała, widziałem ją pokrytą zakrzepniętą krwią. Panowie, pozwólcie, że coś wam wyznam: nie ma słów na opisanie tego, żadne fotografie nie oddadzą temu sprawiedliwości, ale to jest tutaj – postukałem się w skroń – wyryte w mojej pamięci, ponieważ musiałem posprzątać to, co pan Watson po sobie zostawił. Jestem więc doskonale świadom, jak to wyglądało, i nie mam wątpliwości, że człowiekowi temu nie wolno nigdy, przenigdy pozwolić wrócić do społeczeństwa i powtórzyć tego, co zrobił. Obserwuję go od osiemnastu lat; nie zmienił się ani na jotę. Na poprzednich posiedzeniach Watson opowiadał, jak to jest mieć rodzinę, widywać się z nią w więzieniu. Ja mam w domu zakrwawione kąpielówki Sharon i mogę patrzeć na krew swojej córki na tych kąpielówkach – tak wyglądają moje spotkania z rodziną. Żona mówiła mi, że ostatnio poprosił o zwolnienie, bo chciałby przed śmiercią zobaczyć się z mamą i tatą. Wy daliście jego mamie i tacie największy prezent, o jakim może marzyć rodzic; mogą nadal odwiedzać swoje dziecko. Ja muszę żyć ze świadomością, że nigdy nie zobaczę już mojego dziecka z powodu tego, co zrobił Tex Watson. Jeszcze jedna, ostatnia myśl. Pan Kay poinformował mnie o magicznej liczbie stu listów, w których napisano, że powinniśmy spuścić Watsona ze smyczy. Jeśli ma to o czymś przesądzić, to dostarczę panom milion listów. Moja żona może wyjść na scenę i przemawiać, a listy zaczną płynąć… dostajemy jeszcze listy od poprzedniego razu. Wszystkie zgadzają się w jednym: że ten człowiek jest zagrożeniem i nie powinien móc wrócić do społeczeństwa. Nie mam nic więcej do dodania. Dziękuję.
RODZINA JAK ŻADNA INNA
(fragment rozdziału 7) – Dlaczego to zrobiłaś? – Chcieliśmy popełnić zbrodnię, która wstrząśnie światem. – Ale dlaczego wybraliście dom Sharon Tate? – Bo leży na uboczu. – Zrobiłaś to sama? – No co ty. Katie, Charles i Linda pomagali. – Jak się wam to udało? – Podeszliśmy do bramy, a Charles przeciął druty telefoniczne, tak żeby…
– Nie bał się, że przez pomyłkę odetnie elektryczność i porazi go prąd? – przerwała jej Ronnie.
– Nie. Wiedział, co ma robić, bo odwiedziliśmy gościa, który mieszkał tam przedtem. W każdym razie, jak już przeleźliśmy przez bramę, reflektory zaświeciły nam w oczy i zanim się zorientowałam, usłyszałam „tra-ta-ta-ta” i… – Chłopak, którego znaleźli w samochodzie? – Tak, on zginął pierwszy. W środku znaleźliśmy Frykowskiego, spał na kanapie, i Abigail, w sypialni, czytała książkę.
– Zaraz, mówiłaś, że wybraliście ten dom na chybił trafił? Skąd znałaś ich nazwiska?
– Nie znałam, usłyszałam o tym w wiadomościach dzień później i ich poznałam! – zaśmiała się Atkins. – Sharon i Jay byli w drugiej sypialni, a kiedy po nich wróciłam, podnieśli głowy i byli zaskoczeni! – Stawiali opór? – Żartujesz? Wiedzieli, że to nie przelewki – Atkins wyprostowała się, w jej głosie słychać było entuzjazm.
– Frykowski się wyrwał i rzucił do drzwi. Dźgnęłam go trzy czy cztery razy; krwawił jak cholera. Pobiegł do drzwi wejściowych i wybiegł na trawnik… i dasz wiarę? Wrzeszczał: „Pomocy, pomocy, niech ktoś mi pomoże, błagam!” I nikt nie przyszedł! – Atkins zachichotała. – Dokończyliśmy na podwórku. Sharon umarła ostatnia. Związałam jej ręce za plecami. Prosiła, chlipała: „Proszę, nie zabijaj mnie. Nie chcę umierać. Chcę żyć i urodzić dziecko”. Popatrzyłam jej w oczy i powiedziałam: „Słuchaj, suko, jesteś dla mnie nikim. Nie obchodzi mnie, czy urodzisz, czy nie. Lepiej się przygotuj, bo zaraz umrzesz, a ja nic w związku z tym nie czuję”. Za parę minut była już zaciukana. To było fantastyczne uczucie, a kiedy wrzasnęła, przeszedł mnie dreszcz i dźgnęłam jeszcze raz. To jest odprężające jak seks, zwłaszcza kiedy widzisz tryskającą krew. Lepsze niż orgazm. Atkins sięgnęła po rękę Ronnie.
– Wiesz, jak smakuje krew? Zbyt przestraszona, żeby wydobyć głos, Ronnie potrząsnęła głową.
– Jak już nie żyła, myślałam, żeby wykroić z niej dziecko. Miałam całe ręce w krwi, była taka ciepła i lepka, i przyjemna, więc polizałam. Kurde, ale jazda, posmakować śmierci, ale dawać życie! – głowa Atkins opadła na poduszkę. – Znasz tę parę, co ją zabili następnej nocy? – Tych z Los Feliz? To też wy? – A jak myślisz? I jeszcze coś: jest co najmniej jedenaście ciał, których nigdy nie znajdą.
SAME ŚLEPE ZAUŁKI
(fragment rozdziału 6) „Dobrze, włączam. Proszę się nie stresować – powiedział Deemer i rozległ się trzask. – Mam tu parę noży, które panu pokażę jeden po drugim. Niech pan nie wstrzymuje oddechu, proszę oddychać normalnie”.
„Oddychać normalnie – zakpił Roman. – To nie takie proste, kiedy ktoś ci to nakazuje”.
„Proszę przynajmniej spróbować. A więc – czy kiedykolwiek widział pan kogoś w domu na Cielo z nożem takim jak ten?”
„Nie” – odpowiedział Roman po zobaczeniu każdego z dziesięciu noży, po czym dodał: „Mogę coś powiedzieć? Ciągle myślę o swoim oddechu”. „Zauważyłem”. „Tylko dwa z nich wyglądały bardziej znajomo od innych. Na przykład ten. Wygląda trochę znajomo i możliwe, że widziałem kogoś posługującego się podobnym”.
„Nie oddycha pan normalnie. Widzi pan różnicę? Panie Romanie, zadam panu teraz parę zwykłych pytań, proszę odpowiadać tylko tak lub nie. Ma pan ważne prawo jazdy?”. „Tak”. „Jadł pan dzisiaj lunch?” „Nie”. „Wie pan, kto odebrał życie Wojtkowi i pozostałym?”. „Nie”. „Pali pan papierosy?”. „Tak” – wybuchnął śmiechem. „Jeśli będzie pan się wygłupiał, będziemy zmuszeni powtórzyć to od początku. Proszę spojrzeć, jak skacze panu ciśnienie, kiedy zaczyna pan kłamać na temat papierosów. Coś panu powiem: jeśli kiedykolwiek coś pan przeskrobie, niech pan się w to nie bawi. Jest pan mocno reaktywny”.
„Chciałem tylko sprawdzić, czy to działa. Przepraszam i obiecuję, że już nie będę kłamać”. „Dobrze. Pija pan mleko?”. „Nie”. „Miał pan i innych?”. „Nie”. „Czuje się pan w jakikolwiek sposób odpowiedzialny za śmierć Wojtka i pozostałych?”. coś wspólnego ze śmiercią Wojtka „Tak… w sensie, że mnie tam nie było”. „Czy od śmierci Sharon spotykał się pan z jakimiś stewardesami?”.
„Tak. W zasadzie to nie spotykałem się, widziałem się z paroma”. „Zapraszał je pan na lunch albo coś w tym guście?”. „Rżnąłem je” – oznajmił z dumą Roman. „Dobrze… Czy oprócz trawki Sharon lubiła jakieś inne narkotyki?”.
„Nie. Wzięła LSD może szesnaście razy. Z początku jej się podobało, bo pomagało jej pozbyć się zahamowań. Ale w pewnym momencie dotarło do niej, że jeszcze jeden trip i odbije jej szajba. Więc dała sobie spokój. Na jednym z naszych pierwszych spotkań… Miałem trochę. Podzieliliśmy to, a potem całą noc rozmawialiśmy… Rano zaczęła fiksować i wrzeszczeć. Dusza poszła mi w pięty. Nie mogłem nic dla niej zrobić. Później powiedziała: «Widzisz, mówiłam, że nie mogę tego brać. Kończę z tym». No i skończyła, ja tak samo. W każdym razie zapewniam pana, że przez cztery lata nie brała żadnych dragów oprócz maryśki, a i tej nie za dużo, a w czasie ciąży w ogóle. Nie było o tym mowy ani nawet o lampce wina”.
„Doyle to ponoć znaczący diler. Czy według pana wiedzy nauczył Jaya brać kokainę?”.
„Według mojej wiedzy nie. Billy Doyle to bubek, Sharon nie zamieniłaby z nim jednego słowa”.
„Czy kiedykolwiek wszedł pan do sypialni i zastał Billy’ego Doyla z Sharon? – oczywiście nie w łóżku”.
„Widziałem Doyle’a tylko parę razy w życiu… raz na przyjęciu i jeszcze przy Mamie Cass. Co do Sharon, nie sądzę, żeby go w ogóle znała”.
„Jakie wrażenie zrobiła na panu Mama Cass?” – zapytał Deemer.
„Zawsze było z nią utrapienie, od początku do końca. (…) Prawie jej nie znam. (…) Z nią zawsze jest utrapienie, lepiej trzymać się od niej z daleka. (…) Nie spodobała mi się od samego początku”.
Roman lubił eksperymentować na ludziach. Tym razem zasadził się na Deemera: wyciągnął papierosa z paczki leżącej na stole, zapalił i zaciągnął się z lubością. „Zdawało mi się, że mówił pan, że nie pali?”. Roman nie odpowiedział, bo to była podpucha; naprawdę nie palił. W tym momencie na nagraniu słychać tylko szum. Guy i Frankie spojrzeli po sobie, czekając, aż wpadnę w szał po usłyszeniu wiadomości o narkotykach w życiu Sharon. Guy odezwał się pierwszy. – P.J., wiedziałeś, że Sharon brała? – Nie. Ale to chyba nie takie szokujące. Wygląda na to, że w dzisiejszych czasach to nic wielkiego, normalka. Frankie poklepał mnie po plecach.
– Przynajmniej sprawa wyszła na z czym mamy do czynienia.
– Wiecie co, on robi wrażenie kogoś akurat na tyle aroganckiego, żeby sprzątnąć kogoś, kto mu zawadza. „Nie rejestruję twarzy, które mi się nie podobają” – powiedział Guy, przedrzeźniając akcent Romana.
– No nie wiem – mruknąłem. – Ma drżączkę, to na pewno, ale nie sądzę, żeby był zabójcą.
– Ja tam nie byłbym pewien – odparł Guy. – Pogrywał sobie z Deemerem. Kłamie zaraz po kluczowym pytaniu o morderstwa, plus weźmy pod uwagę środki uspokajające. Mógł przechytrzyć system. Miejmy go na oku przynajmniej do czasu, aż wkroczy Interpol. jaw i wiemy,
ALISA STATMAN. BRIE TATE. SHARON TATE. Historia morderstwa żony Polańskiego. Wydawnictwo ZNAK, Kraków 2019. Cena 44,90 zł.
GYULA KRÚDY. MIASTO UŚPIONYCH KOBIET. Opowiadania i felietony. Przeł. Elżbieta Cygielska i Teresa Worowska. PIW, Warszawa 2019. Cena 40 zł.
Surrealizm zza oceanu
Wszystko dzieje się na amerykańskiej prowincji. Tam właśnie w pewnym miasteczku zlinczowano burmistrza, rozszarpując go dosłownie na kawałki. A później zamknięto szkoły, a mieszkańcy budują wymyślne zasieki wokół swoich domów. Spotykają się też w miejscowym klubie rotarian, prowadząc niekiedy absurdalne dysputy. Opowiada o tym wszystkim niejaki Per Robinson, nauczyciel historii, który fascynuje się perwersyjnymi metodami stosowanymi przez średniowieczną inkwizycję. Teraz postanawia założyć domową szkołę podstawową, a w przyszłości wystartować w wyborach na włodarza miasteczka, bo wie, co trzeba zrobić, żeby świat był lepszy. Ma też jeszcze jedno poważne zadanie. Zamordowany burmistrz poprosił go przed śmiercią o rozrzucenie jego szczątków i ogłoszenie świętymi miejsc, w których spoczną. Robinson ma też inny pomysł: organy byłego burmistrza Jima sprawdzić się mogą w roli lekcyjnych rekwizytów (poza genitaliami, które bardziej nadawałyby się na lekcje w liceum).
Nie jest łatwo czytelnikowi przez to wszystko przebrnąć, bo autor bez przerwy atakuje nas tego typu groteską, uruchamiając do maksimum swoją wyobraźnię przy epatowaniu czarnym humorem, ale też wciąganiu w świat surrealistycznego koszmaru. Cel jednak jest jeden: Donald Antrim chce sugestywnie pokazać naturę zła i z tym nas oswoić, wykorzystując co i rusz motywy z twórczości Franza Kafki, Rolanda Topora, Williama Goldinga czy Kurta Vonneguta. Powieść trochę śmieszna, trochę ironiczna, ale nade wszystko niepokojąca i apokaliptyczna.
JACEK BINKOWSKI DONALD ANTRIM. GŁOSUJ NA PANA ROBINSONA I LEPSZY ŚWIAT! (ELECT MR. ROBINSON FOR A BETTER WORLD). Przeł. Mikołaj Denderski. Wydawnictwo KARAKTER, Kraków 2019. Cena 39 zł.