Janusz Korwin-Mikke, Antoni Szpak

Jestem dojrzałym mężczyzną w sile wieku. Od ponad czterdziestu lat żyję w związku małżeńskim z tą samą kobietą – osobą płci żeńskiej. Dwaj synowie są owocami naszej miłości. W świetle prawa ciągle jeszcze obowiązującego stanowimy RODZINĘ, tak zwaną podstawową komórkę społeczną. Nie chcę, żeby zabrzmiało to zbyt patetycznie, ale dobrze czuję się z tym, że ja i moi bliscy jesteśmy małą, acz istotną cząstką społeczeństwa. Niestety, Jarosław Wszechmogący przedefiniował pojęcie rodziny i wybił mnie z błogiego stanu. Według tego mędrca z Żoliborza tradycyjna polska rodzina musi opierać się wyłącznie na chrześcijańskich wartościach i nauce Kościoła katolickiego. Fundamencie naszej tożsamości narodowej. Ponoć wszystko, z czym mamy do czynienia poza Kościołem, jest nihilizmem. Biorąc pod uwagę wypowiedź Jarosława Polskęzbawa, wychodzi mi, że moja rodzina jest nic niewarta. Żadna z niej podstawowa komórka społeczna. Moje ognisko domowe zostało zdegradowane przez starego kawalera mieszkającego z kotem do jakiegoś bliżej nieokreślonego bytu rodzinopodobnego, przeżartego do cna nihilizmem. Ja wprawdzie wierzę w Boga, ale za grosz nie ufam Jego samozwańczym, ziemskim funkcjonariuszom. Nauka Kościoła zanurzona jest w kłamstwie, hipokryzji i relatywizmie. Wznoszone świątynie nie są Domami Bożymi, miejscami chwały Pana, tylko pomnikami dominacji, pychy i próżności hierarchów. Jak bardzo lubią duchowni blichtr, przepych i komfort, można było zobaczyć na niedawno odbytej w Kielcach corocznej międzynarodowej wystawie Sacroexpo. Mili, kochani rodacy, było na co popatrzeć, co podziwiać. Szaty liturgiczne złotymi i srebrnymi nićmi haftowane, drogocenne mszalne kielichy kamieniami szlachetnymi wysadzane, pierścienie wielkie, błyszczące, krzyże, łańcuchy ogromne, świecące... No od razu widać, kto tu rządzi i komu się tu powodzi. W tym miejscu muszę przypomnieć wypowiedź abp. Józefa Michalika dotyczącą duszpasterzy: „Ubóstwo nasze, ludzi Kościoła, jest Jego skarbem i mocą ewangelizacji, chociaż dobrze wiemy, że bez środków materialnych ta ewangelizacja nie ruszy z miejsca...”. Ależ to pięknie, choć bałamutnie powiedziane. Ubóstwo nasze, ludzi Kościoła, jest Jego skarbem... Jakież to wzruszające, chwytające za serce i wyciskające łzy z oczu. Głęboko przejęty wyznaniem abp. Michalika, spłakany jak bóbr cały dzień szukałem w internecie zdjęcia ekscelencji na tle ubóstwa, bo przecież kto jak kto, ale tej rangi kapłan jest bez wątpienia człowiekiem Kościoła. I skoro docenia ten największy skarb, jakim jest dla ludzi Kościoła ubóstwo, powinien dać się przynajmniej z nim sfotografować. Niechby zobaczyli wierni, jakim ubogim człowiekiem jest ich pasterz, jak nędznie pomieszkuje i jak licho jest przyodziany. Publikacja takich zdjęć zadałaby kłam tym wszystkim, którzy twierdzą, że hierarchowie Kościoła katolickiego żyją obecnie w Polsce jak udzielni książęta. Studiując Pismo Święte, nie znalazłem ani jednej wzmianki o tym, że Jezus kazał apostołom wyruszyć w świat, budować kościoły, mieszkać w pałacach, gromadzić bogactwo i żyć w dobrobycie. Za to powtarzał im wielokrotnie: „Kto się wywyższa, będzie poniżony”!