Twoja twarz brzmi znajomo

Od wielu lat czytam ANGORĘ, a felietony pana Szpaka przede wszystkim. W rubryce „Telewizor pod gruszą” zwykle krytykuje On programy telewizyjne i bardzo słusznie, bo takiego badziewia w TVP jak teraz, to nie powinno się oglądać dla własnego zdrowia. Zdarzyło się jednak panu Szpakowi pochwalić np. Obieżykraja – red. Wojciecha Nowakowskiego i jego wspaniałe programy o podróżach po Polsce. Ja chcę dorzucić do pochwał program na Polsacie – „Twoja twarz brzmi znajomo”. Nie spodziewałam się, że mamy wśród aktorów czy piosenkarzy tylu wszechstronnie utalentowanych ludzi. Nie będę wymieniać nazwisk, bo mogłabym kogoś niechcący pominąć, ale warunki głosowe i talent aktorski wszystkich biorących udział w tym programie to wreszcie okazja do pokazania ich z najlepszej strony. Dotychczas myślałam o nich: Tak, to niezły aktor lub aktorka, nieźle śpiewa... I to wszystko. Zastanawiam się tylko, czy z tego programu coś dobrego dla nich wyniknie (poza sprawdzeniem własnych możliwości). W Polsce nie ma właściwie sceny rewiowej z prawdziwego zdarzenia, a można by ich wykorzystać i robić rewie jak na Broadwayu. Wiem, że to może już inne czasy i jak zwykle brak pieniędzy, ale coraz częściej wracamy do tego, co minęło, z nutką nostalgii i sądzę, że widzowie chętnie obejrzą rewię z muzyką George’a Gershwina, Irvina Berlina czy Cole’a Portera. Ta muzyka jest nieśmiertelna. Program Polsatu byłby najlepszą reklamą. Poza tym widać, że występujący w tym programie lubią się i sądzę, że współpraca układałaby im się dobrze. Warto również powiedzieć o nauczycielach – śpiewu, ruchu i o charakteryzatorkach. Prawdziwi mistrzowie!

Wszystkie występy są przygotowane doskonale, to nie parodie czy pastisze, uczestnicy programu naprawdę wcielają się w naśladowane postaci nie tylko głosowo, ale mimiką, ruchem. Program robiony jest z wielkim rozmachem: z udziałem tancerzy, statystów, ze wspaniałą scenografią, rekwizytami, efektami pirotechnicznymi. Dla mnie – super! Szanowny panie Szpak! Proszę pisać felietony w tej żartobliwej konwencji, jak dotychczas, chociaż niekiedy czuję w nich pana wściekłość na głupotę czy nepotyzm wiadomo czyj. Pan pisze to, co ja myślę, ale przecież na ulicy nie wykrzyczę swoich poglądów, bo od jakiejś babiny mogę dostać laską w łeb... Dobrze, że są jeszcze gazety, w których można napisać to, co się myśli naprawdę. Oby nikt nie ośmielił się zamknąć ANGORZE ust!

Serdecznie pozdrawiam całą Redakcję