Luksus o trójkątnych kształtach

Wśród wielu ostatnich premier kompaktowych aut francuska nowość jest zdecydowanie inna niż wszystkie. DS 4 wyróżnia się przepiękną, elegancką linią nadwozia i luksusowym, stylowym wnętrzem, przez co bez wahania należy zaliczyć ten wóz do segmentu premium. Świadczy o tym także zwalająca z nóg cena. Zwłaszcza w topowej odmianie, jaką miałem okazję testować przez ostatni tydzień...

Kilka miesięcy temu brałem udział w statycznej prezentacji najnowszego DS-a, którą zorganizowano w warszawskim studiu fotograficznym. Zwykle w takich warunkach eksponowane samochody robią dobre wrażenie. Z łatwością można doszukać się wielu stylistycznych smaczków. Sytuacja lubi zmienić się, gdy auto trafia na drogi. Często „gorąca nowość” ginie wśród innych pojazdów projektowanych w podobnym stylu. Z DS-em numer 4 było zupełnie inaczej. Dopiero kiedy przejąłem kluczyki i spotkałem go na przepełnionym parkingu, przekonałem się, jak pięknym i wyjątkowym wozem jest ten francuski cukierek.

Piękny to najprostsze, a zarazem najbardziej trafne określenie opisujące kompakt wywodzący się z rodziny popularnych Citroënów. Nie jest przecież tajemnicą, że DS to marka sukcesywnie aspirująca do miana premium, lecz bazująca właśnie na podzespołach Citroënów, a także Peugeotów czy nawet Opli, bowiem wszystkie wymienione należą obecnie do jednego koncernu Stellantis. Tyle że na pierwszy, drugi i każdy kolejny rzut oka naprawdę trudno znaleźć podobieństwa do bardziej zwyczajnych – i tańszych – braci i sióstr. DS 4 miał być wyjątkowy i taki właśnie jest.

Linia nadwozia potrafi zwalić z nóg. Ostre krawędzie, sporo przetłoczeń i wszechobecne trójkąty i romby dały pożądany efekt, łącząc elegancję z zawadiackim charakterem. O ile nie jestem fanem białego koloru aut, tak w tym wypadku perłowa biel pasowała do stylowego DS-a idealnie. W połączeniu z czarnymi elementami (dach, grill, progi) kolorystyka pojazdu mogła kojarzyć się z szachownicą. Za sprawą wciąż tajemniczego znaczka DS może kojarzyć się z zupełnie nieznanym wozem z innej półki niż pozostałe kompakty z opatrzonymi logo. Kilkakrotnie widziałem, jak bardzo DS 4 zwraca na siebie uwagę. Za jego kierownicą trudno o anonimowość, bowiem odważny styl wręcz bije po oczach. I dobrze, bo podejrzewam, że właśnie takie reakcje miał wywoływać awangardowy francuz.

Styl i nietypowy design królują także we wnętrzu. Od razu zaznaczę, że nie do końca praktycznym jak na kompakty i nadwozie o długości 4,4 metra. DS 4 cierpi na tę samą przypadłość, co jego technologiczny kuzyn, czyli najnowszy Peugeot 308. Oba auta powinny oferować o wiele więcej przestrzeni na tylnej kanapie, gdzie – niestety – jest bardzo ciasno. Co innego z przodu. Tam zastałem jedne z najwygodniejszych foteli. Obszerne siedziska są nie tylko arcywygodne, podgrzewane i wentylowane, ale też świetnie wyglądają. Luksusowy sznyt nadaje im obicie jasną, przyjemną w dotyku skórą. Zresztą czuć, że wszystkie materiały, jakimi wykończono wnętrze DS-a 4, są drogie. Projekt deski rozdzielczej, przepełniony znakami szczególnymi francuskiej marki, czyli trójkątami i rombami, niektórych może przytłaczać. Niemniej dla mnie fakt, że w środku dzieje się tak wiele, był wyłącznie atutem. O nudzie nie było mowy. Za jego kierownicą czułem się jak w ekskluzywnym salonie, który przekształcono na wnętrze samochodu. Super!

Z mniejszym entuzjazmem muszę wypowiedzieć się o systemie multimedialnym. Owszem, 10-calowy dotykowy ekran jest świetnej jakości – podobnie jak kamerka cofania – ale przebrnięcie przez zawiłe menu wymaga czasu i cierpliwości. Co więcej, system ma tendencję do krótkotrwałego zawieszania się, szczególnie gdy zintegrujemy z nim smartfona. Bywa to irytujące. Pomysłowym patentem z lekko niewykorzystanym potencjałem okazał się mały, dotykowy ekranik umieszczony na środkowej konsoli, którym operowało się bardzo wygodnie, układając nadgarstek na miękkiej poduszeczce. Dlaczego mówię o niewykorzystanym potencjale? Nowoczesny bajer służy głównie do ręcznego wpisywania adresu w nawigację i do wydawania raptem kilku podstawowych komend, jak np. pomijania ostrzegawczych komunikatów. Szkoda, że ten mały tablet nie obsługiwał funkcji głównego ekranu w sposób taki, jaki chociażby proponuje Lexus. Z wymagających niemałej dopłaty bajerów spodobała mi się funkcja „DS Night Vision” wpływająca na bezpieczeństwo podczas nocnej jazdy. Specjalna kamera termowizyjna jest w stanie wykrywać ludzi i zwierzęta w promieniu do 200 metrów, sygnalizując ich obecność na cyfrowym wyświetlaczu. Pochwalić trzeba też dedykowany system audio, za który odpowiada uznana firma Focal.

Głośną muzyką nie trzeba jednak zagłuszać hałasów dobiegających z zewnątrz, ponieważ DS 4 jest rewelacyjnie wyciszony. Świetnie spisuje się także zawieszenie, nawiązując do najlepszych tradycji Citroëna. Samochód – choć czuć, że jest odpowiednio zwarty i sprężysty – wszelkie nierówności pokonuje z lekkością i gracją, nie narażając kierowcy i pasażerów na żadne niedogodności.

Do tygodniowego testu otrzymałem topową odmianę nie tylko pod kątem wyposażenia, lecz także napędu, który stanowiła 225-konna hybryda typu plug-in. Ładując auto przez kilka godzin ze zwykłej wtyczki, zyskujemy ponad 40 kilometrów elektrycznego zasięgu. W elektrycznym trybie francuskiemu kompaktowi było zdecydowanie najlepiej. Prowadził się lekko, płynnie i odpowiednio dynamicznie. Gorzej oceniam tryb sportowy, w którym DS miał teoretycznie wykorzystywać pełnię niemałej mocy. Wówczas samochód wykazywał tendencję do szarpania, a automatyczna skrzynia biegów miała kłopoty z szybką reakcją. DS 4 nie jest zatem wyścigówką ani nawet usportowionym kompaktem, lecz rozpieszczającym luksusem, stylowym autem do dystyngowanej, relaksacyjnej jazdy, czym naprawdę potrafi urzec.

Na koniec zostawiłem cios między oczy dla wszystkich zainteresowanych zakupem modnego francuza, a także pożywkę dla tych, którzy ciągle – całkiem słusznie – narzekają na wciąż rosnące ceny nowych samochodów. Niemal ćwierć miliona złotych! Na tyle wyceniono ten konkretny egzemplarz z parku prasowego. Jasne, był naszpikowany bajerami po kokardę, lecz widniejąca w specyfikacji suma jest zatrważająca. A z drugiej strony, czy ktoś spodziewał się, że francuski luksus z prawdziwego zdarzenia będzie tani? Zapraszam też do słuchania podcastu

„Garaż Angory”