Hymny narodów świata Niue
Jedna z największych wysp koralowych na ziemi, terytorium stowarzyszone z Nową Zelandią, niemal zagubione w bezkresie Pacyfiku. Leży w trójkącie wyznaczonym przez wyspy Tonga, Samoa i Cooka. Nowa Zelandia prowadzi politykę zagraniczną Niue, mieszkańcy wyspy są równocześnie obywatelami nowozelandzkimi, a brytyjska królowa Elżbieta II jest także głową państwa.
Powierzchnia wyspy to 260 kilometrów kwadratowych, zamieszkiwane przez dwa tysiące Polinezyjczyków. Wyspa zwana jest potocznie Skałą Polinezji, co wzięło się od 60-metrowego klifu, jaki wznosi się ponad oceanem. Zależna od Nowej Zelandii, posiada status państwa stowarzyszonego z Organizacją Narodów Zjednoczonych, co dla celów prawa międzynarodowego jest równoznaczne z niepodległością. Z tego powodu Niue jest członkiem niektórych agend ONZ, takich jak UNESCO czy WHO, i jest zapraszane do udziału w konferencjach ONZ otwartych dla wszystkich państw.
Dzieje wyspy sięgają X wieku, kiedy na jej brzegach osiadły łodzie Samoańczyków migrujących po wodach Pacyfiku. Pół tysiąclecia później przypłynęli na Niue żeglarze z Tonga. Wraz z zaludnieniem rozwinął się język niuański, z którego pochodzi nazwa wyspy: „Niu” – to palma (kokos), zaś „-e” to wołacz, czyli: „Spójrz: palma!”. Jak się wydaje, do XVIII wieku wyspiarze nie stworzyli powszechnego systemu władzy porównywalnego z zachodnim. Nie mieli jednego przywódcy, zaś rząd stanowili wodzowie i głowy rodów. Z czasem wyłonił się system monarchiczny, zaś pierwszym chrześcijańskim monarchą wyspy, o którym wspominają dokumenty, był Tui-toga panujący w II połowie XIX wieku. Pierwsi Europejczycy, którzy w 1744 roku dotarli do wyspy, to Brytyjczycy dowodzeni przez Jamesa Cooka. Statki ekspedycji kapitana Cooka trzykrotnie próbowały cumować u jej brzegów, ale zawsze budziło to groźnie wyglądający opór Niuańczyków. Cook nazwał Niue Wyspą Dzikich, bo takie wrażenie robił wygląd wyspiarzy o zakrwawionych zębach. Tymczasem był to sok z miejscowych czerwonych bananów. Omyłkowa nazwa wyspy pokutowała jednak przez dwieście lat. Opinię o Niuańczykach zaczęli zmieniać XIX-wieczni wielorybnicy i misjonarze. Notabene, to też nie było proste, bo brytyjscy misjonarze, aby rozpocząć swą pracę ewangelizacyjną, najpierw porwali młodego Niuańczyka, wywieźli na Samoa, gdzie wykształcili go na pastora. Dopiero ten sposób przyniósł skutek. Pastor Niuańczyk zyskał zaufanie wodzów i pozwolono mu szerzyć chrześcijaństwo.
Pod koniec lat 80. XIX wieku wodzowie niuańscy, niewątpliwie szukając lepszych perspektyw dla swej społeczności i obawiając się zniewolenia wyspy przez wrogów, zwrócili się do królowej Wiktorii z prośbą, by objęła opieką Niue. Brytyjczycy nie palili się do sojuszu z mikroskopijną społecznością z drugiej strony globu, ale w 1901 roku rozwiązano sprawę, inkorporując terytorium wyspy w granice Nowej Zelandii. Samorządność wyspie przywrócił parlament nowozelandzki w 1974 roku, co było wynikiem referendum, w którym Niuańczycy zdecydowali, jaki status prawny ma mieć ich ojczyzna. Przyjęto samorząd, napisano też konstytucję uznawaną za prawo najwyższe. Pierwszym premierem Niue został Robert Rex, pół Europejczyk, pół tubylec. W 1984 roku został pierwszym Niuańczykiem, który otrzymał z rąk królowej Elżbiety tytuł szlachecki. Niue stało się pierwszym państwem świata chroniącym ciemne niebo, co oznacza, że wprowadziło standardy świetlne i ogranicza zjawisko zanieczyszczenia światłem. Organizuje się tu wycieczki „Astro” i prowadzi obserwacje nieba. Po tragicznym w skutkach uderzeniu cyklonu „Heta”, który zmiażdżył wyspę i zniszczył stołeczne Alofi, Niuańczycy masowo zaczęli opuszczać wyspę i osiedlać się w Nowej Zelandii.
Współcześnie wyspę podzielono na 14 wsi/gmin, które są zarazem jednomandatowymi okręgami wyborczymi. Wybrany przedstawiciel wsi/gminy staje się parlamentarzystą, a wybory odbywają się co trzy lata.
Hymnem Niue jest pieśń „Ko e Iki he Lagi”, czyli „Panie w niebiosach”. Został oficjalnie przyjęty w 1974 r., kiedy ustanowiono samorząd państwa. Wcześniej hymnem Niuańczyków był nowozelandzki „God, defend New Zeland”, używany równolegle z hymnem królewskim „God, save the Queen”.
Panie w niebiosach
Ko e Iki he Lagi Kua fakaalofa mai Ki Niue nei, ki Niue nei Kua pule totonu E Patuiki toatu Kua pule okooko ki Niue nei Ki Niue nei, ki Niue nei Ki Niue nei, ki Niue nei
The Lord in Heaven
The Lord in Heaven Who loves Niue Who rules kindly The Almighty Who rules completely over Niue Over Niue, Over Niue Over Niue, Over Niue
Panie w niebiosach
Panie w niebiosach Który kochasz Niue Który życzliwie rządzisz Wszechmogący, który władasz Niue nad Niue, nad Niue, nad Niue, nad Niue Który w pełni władasz Niue Który władasz Niue „Ko e Iki he Lagi” powstała wiele lat przed rokiem 1970 ubiegłego wieku i cieszyła się sporą popularnością, przy czym nieznani byli autor i kompozytor. Już w 1963 roku, podczas Igrzysk Południowego Pacyfiku, planowano użyć tej pieśni zamiast hymnu nowozelandzkiego, gdyż organizatorzy zarządzili, by śpiewano pieśni będące próbą identyfikacji z narodami, a nie państwami. Ale Niue nie wygrało w żadnej dyscyplinie, więc zabrakło okazji, by Niuańczycy zaśpiewali prawykonanie swego przyszłego hymnu. Jego obowiązującą obecnie aranżację przygotował Sioeli Fusikata.