Ogar polski

Ogary polskie to kolejna z pięciu rodzimych ras uznawana (od 1966 r.) przez Międzynarodową Federację Kynologiczną FCI. Należą do grupy gończych i pochodzą od psów św. Huberta (bloodhound) hodowanych przez francuskich mnichów w klasztorze w Ardenach. Mają domieszkę charciej krwi. Pierwsze wzmianki o nich pochodzą z kronik Galla Anonima (XI wiek). Ogary cieszyły się uznaniem wśród wysoko urodzonych. Niejeden z nich należał do królewskiej sfory. Trzymano je ze względu na zamiłowanie do polowań. Ich charakterystyczny głęboki głos, tzw. granie, skutecznie wypłaszał zwierzynę z zarośli. Dźwięki wydawane przez ogary zmieniają się w zależności od gatunku ściganego zwierza oraz etapu łowów.

Rasa dominowała przede wszystkim na Kresach Wschodnich. Po drugiej wojnie światowej na terytorium Polski osobników tych było niewiele. Zmienił to pułkownik Piotr Kartawik, który sprowadził dwa samce i dwie suczki o imionach Bartek i Burzan, Czita i Zorka. W utworzonej z nich hodowli „Z Kresów” przyszło na świat 21 miotów.

Choć to psy stworzone do pracy, potrzebują też dużo kontaktu z opiekunem. Zachowują się wobec niego przyjacielsko. Uwielbiają pieszczoty i potrafią je odwzajemniać z wielkim zaangażowaniem. Wymagają sporej dawki codziennej aktywności, ale... nie przepadają za forsowaniem się. Długie spacery z licznymi przystankami na węszenie to jest to, co im odpowiada najbardziej. Łapiąc trop, „zawieszają się” i trudno wtedy przekierować ich uwagę na coś innego. Mogą brać udział w dogtrekkingu i marszobiegach.