Nastroje na przekór czasom...

Co jakiś czas oglądam z płyty koncert „Zielono mi”, który obejmuje piosenki Agnieszki Osieckiej. Koncert ten, nagrany i wyreżyserowany w Opolu w 1997 roku, już po śmierci autorki, a więc parę ładnych lat temu, z udziałem piosenkarzy i aktorów. Daje on materiał do wielu przemyśleń. Pomysłodawczyni i realizatorka tego koncertu (z założenia pogodnego, nie łzawego) uznana jest przez wielu specjalistów za jedną z najlepszych autorek tego rodzaju przedstawień. Cytuje ona wielokrotnie Osiecką, że wszystko jest dla ludzi, nawet umieranie, i dotyczy każdego z nas, a to tylko kwestia czasu, kiedy to odejście nas dopadnie. Na pewno Osiecka była mistrzynią słowa; po czym obok Jeremiego Przybory pojawiła się grupka młodych poetów, takich jak Jonasz Kofta, Wojciech Młynarski i jeszcze kilka innych osób. Świetne teksty Agnieszki Osieckiej, jej łatwość nawiązywania kontaktów z ludźmi, szerokie grono znajomych na pewno ułatwiły rozpowszechnienie Jej fantastycznych tekstów w społeczeństwie. Niepowtarzalna atmosfera tego koncertu wprowadza nostalgiczne wspomnienie nie tylko głównej bohaterki tego wieczoru. Oczywiście miała ona szerokie kontakty z ludźmi kultury, także teatrów, wyczuwając różne niuanse realizacyjne między niektórymi ośrodkami, np. warszawskimi, jak i tymi, jak to określiła w wywiadzie z Agnieszką Osiecką, z odrobiną metafizyki, czyli krakowskimi.

Z osób z krakowską charyzmą odeszła kilka lat temu pieśniarka Piwnicy pod Baranami Anna Szałapak; o Jej wyjątkowości nie trzeba nikogo przekonywać. Ale jak powiedziała Agnieszka Osiecka w wywiadzie z Magdą Umer, tę magię krakowską trzeba poczuć czy po prostu do niej dorosnąć. Oczywiście, że bardziej nośną formą przekazu o odchodzącej postaci jest wywiad z najbliższymi (rodziną, kolegami, znajomymi) niż ze świadkami jej występów. Lepiej (łatwiej) jest poprosić o wywiad zaprzyjaźnionego kolegę aktora i tak czynią przedstawiciele wielu mediów. Ale niech będzie wolno nam, zwykłym obserwatorom (szaraczkom) kultury, wyrazić samemu swoją opinię na podstawie bezpośrednich obserwacji – i to pozwala wyczuć tę metafizyczną atmosferę.

MARIA GRZYBKOWSKA, ekolog z Uniwersytetu Łódzkiego (adres internetowy do wiadomości redakcji)

Poglądy i opinie wyrażane w listach Czytelników nie zawsze są zgodne z poglądami redakcji. Ze względu na ograniczoną ilość miejsca prosimy Czytelników o zwięzłe wypowiedzi (1 – 1,5 kartki – 2 – 3 tys. znaków). Redakcja zastrzega sobie prawo do skrótów.