Polska właśnie bankrutuje
Kto powie wyborcom, że czeka nas bezrobocie, bieda i gwałtowne obniżenie poziomu życia?
Polska wpadła w „spiralę śmierci”, kryzys jest nieuchronny. Wirus populizmu niszczy tkankę społeczną, dewastuje gospodarkę, degeneruje politykę. Program polityczny sprowadzony został do obietnic socjalnych. Kto da więcej?
Wzrost płac bez wzrostu produktywności to nic innego niż zachwianie równowagi popytu i podaży. Od 2015 r. „prospołeczna” polityka PiS doprowadziła do wzrostu wynagrodzeń o 65 proc. W tym samym czasie wzrost wydajności pracy wyniósł 25 proc. Płace rosły dwukrotnie szybciej. Powstała gigantyczna nierównowaga, nadwyżka inflacyjna, której rezultat może być tylko jeden – wzrost cen. Odpowiedź rządu sprowadza się do próby kompensowania inflacji wyborcom. Efekt? Wzrost cen przyspiesza. Inflacja to klasyczny samonapędzający się mechanizm. Próby kompensacji jej skutków są skazane na niepowodzenie. To gaszenie pożaru benzyną. Jesteśmy skazani na szok kryzysu, gdy pieniędzy w końcu po prostu zabraknie.
500+ ma tylko jeden cel. Polityczny
PiS wygrał wybory programem 500+. Genialnym w swojej prostocie i wyjątkowo szkodliwym społecznie. Korupcja polityczna została wprowadzona pod pretekstem „polityki prorodzinnej”. Skutki są antyrodzinne. Liczba urodzeń w Polsce spadła do historycznego minimum. Przy załamaniu się służby zdrowia i rekordowej liczbie zgonów (COVID-19, zatrucie powietrza) Polska ulega gwałtownej depopulacji (-185 tys. w 2021 r.). W obliczu klęski oficjalna propaganda unika wskazywania pierwotnego celu/ pretekstu dla 500+, nazywając go „programem socjalnym”. Ogromnym kosztem realizuje się politykę redystrybucji, a że pieniądze dostają wszyscy, skutki są opłakane — inflacja przychodzi wraz z ponownym wzrostem nierówności społecznych w Polsce. Współczynnik Giniego zaczął znowu rosnąć. 500+ realizuje tylko jeden cel – polityczny. Za publiczne pieniądze kupuje się przychylność gorzej wykształconego elektoratu, któremu propaganda potrafi skutecznie wmówić, że „dostaje” pieniądze od polityków. Politycy w zamian oczekują aktu wdzięczności za swe „dary” przy urnie wyborczej. Korupcję wyborczą ukryto w dwójnasób. Po pierwsze – pieniądze na realizację obietnic wyborczych miały pochodzić z ograniczenia przestępstw VAT. Po drugie – transfery odbywają się pod hasłem „przywrócenia godności”. Zasiłki społeczne, czyli pieniądze za nic, do tej pory kojarzyły się z jałmużną i były powodem do wstydu. 500+ ustawił w jednej kolejce bezrobotnych, biednych i bogatych. „Przywrócenie godności” to nic innego niż równe miejsce w tej kolejce. Z punktu widzenia skuteczności polityki społecznej absurdalne, z punktu widzenia polityki kupowania głosów – genialne. W zamian za tak pojętą „godność” władza chce od obywateli przyzwolenia na korupcję, przywileje, bizantyjskie wydatki i kłamstwa. I tę zgodę dostaje. Ten postulat nazywa się w propagandzie „suwerenność”. I tak handluje się „godnością” obywateli za „suwerenność” władzy.
Kolejne „tarcze antycovidowe”, czyli setki miliardów złotych wpompowane w gospodarkę, to próba ratowania tak pojętej legitymizacji władzy w obliczu kryzysu. I wszystko gra, do momentu gdy pojawiają się skutki uboczne. A te są nieuniknione. Gdy wzrost dochodów nie odzwierciedla wzrostu produktywności, pojawia się inflacja. Wyborcy bardzo źle reagują na wzrost cen i kosztów życia. Populiści nie mają wyboru – muszą skompensować wyborcom te koszty. Dlatego PiS obiecuje „tarcze antyinflacyjne”, 13. i 14. emerytury „na zawsze”, wzrost płacy minimalnej, dopłaty do węgla i tak dalej.
O rachunki będziemy się martwić po wyborach
Główna partia opozycyjna też musi mieć „program”. Przecież nie może ludziom powiedzieć prawdy, że jedyne lekarstwo na kryzys to zdjęcie pieniądza z rynku, czyli drastyczne ograniczenie wydatków. Ale to „polityka antyspołeczna”, postulat nie do zrealizowania. Dlatego PO licytuje się z PiS na podwyżki. Niestety, 20 proc. podwyżki dla budżetówki wypada blado przy feerii pomysłów rządu. To, że premier i minister finansów narażają się przy tym na Trybunał Stanu, przekraczając zapisany w konstytucji limit wydatków, nie ma żadnego znaczenia. Suwerenność władzy jest celem nadrzędnym. Dlatego Morawiecki wyprowadza potężne sumy poza budżet, używając różnorodnych sztuczek księgowych, funduszy celowych itp. W efekcie 70 proc. tegorocznego budżetu państwa jest poza ustawą budżetową, poza kontrolą parlamentu, poza konstytucyjnymi hamulcami zadłużenia. Morawiecki na zamówienie polityczne żongluje liczbami, ukrywając błyskawicznie rosnące długi, jednocześnie udając, że budżet osiąga nadwyżki.
Gorsza niż Grecja w czasie kryzysu
Tymczasem pętla się zaciska. W samym 2021 r. 270 mld zł zostało wyprowadzone z budżetu, w tym roku ma to być suma 350 mld zł. Od 2016 r. suma pieniędzy wydanych poza jakąkolwiek kontrolą i oficjalną statystyką długu wyniosła astronomiczną kwotę 1,5 bln zł! To trzy roczne budżety całego państwa. Skalę problemu niech zobrazuje fakt, że realny deficyt Polski jest większy niż Grecji w momencie kryzysu. Grecy też długo „drukowali” Unii Europejskiej i sobie samym „inną gazetkę”, karmiąc optymizm fałszywymi statystykami. Ten proceder w Polsce się powtarza. Efekt będzie ten sam. Gorzka prawda jest taka, że ze spirali nie ma wyjścia. Politycy nie powiedzą ludziom prawdy, bo prawda jest skrajnie pesymistyczna i, co za tym idzie, niepopularna. Do statystyk długu publicznego nie wlicza się astronomicznej kwoty, którą trzeba będzie dopłacić do systemu emerytalnego. Już w 2018 r. długookresowe zobowiązania państwa z tego tytułu wynosiły 5 bln zł. A kwota ta drastycznie wzrosła, bo wysokość składek spada, a hojność rządu wobec emerytów rośnie. 13. i 14. emerytury obiecane „na zawsze” to czyste szaleństwo. Po prostu nie ma jak tych emerytur w przyszłości zapłacić. Ale to będzie jutro. Dzisiaj jeszcze trwa festiwal obietnic. O rachunki będziemy się martwić po wyborach.
Długi trzeba zacząć spłacać
Sztuczki księgowe działają w propagandzie, lecz nie w realnej gospodarce. A ta wystawia surowy rachunek: 15,5 proc. wzrostu cen. Źródła finansowania polityki rozdawnictwa gwałtownie się kończą. Polskie państwo jest praktycznie bankrutem. Coraz mniej chętnych do pożyczania pieniędzy. Coraz wyższe prawdopodobieństwo krachu. Coraz wyższe koszty. Rentowność obligacji skarbowych przekroczyła w lipcu 8 proc. (z 1,1 proc. na początku 2021 r.). Oznacza to, że koszt polityki rozdawnictwa wzrósł prawie siedmiokrotnie zaledwie w ciągu półtora roku. Odsetki od tego gigantycznego długu to 70 mld zł w 2023 r. Spłacane będą z... kolejnych pożyczek. Tak dług nakręca nowe długi. Koszt ryzyka pożyczania polskiemu rządowi rośnie tak szybko, że zaczyna przypominać panikę. Gorzka prawda jest taka, że ze spirali nie ma wyjścia. Politycy, niezależnie od opcji, nie powiedzą ludziom prawdy, bo prawda jest skrajnie pesymistyczna i co za tym idzie, niepopularna. Kto powie wyborcom, że czeka nas bezrobocie, bieda i gwałtowne obniżenie poziomu życia? Kto odważy się powiedzieć suwerenowi, że jedyne wyjście to dobrowolne i natychmiastowe powszechne zbiednienie po to, by nie doprowadzić do naprawdę bolesnej katastrofy w niedalekiej przyszłości? Że fiesta się skończyła, a całość była na kredyt? Kto powie, że nie stać nas na jakiekolwiek programy socjalne? Że czas rozdawnictwa się skończył, bo przejedliśmy już wszystko – nie tylko to, co mieliśmy, lecz także wszystko, co udało się pożyczyć? Kto powie, że długi trzeba zacząć spłacać? Ten, kto to zrobi, podzieli los Gyurcsánya – byłego premiera Węgier, który przyznał to, co oczywiste, że politycy notorycznie oszukują swoich wyborców. Karą była nienawiść elektoratu i anihilacja polityczna jego samego i całej partii wraz z nim. Nie dziwi, że nie ma chętnych, by pójść w jego ślady. Dlatego gdy raz wpadnie się w mechanizm populizmu, nie ma drogi wyjścia poza bolesną lekcją kryzysu. Politycy nakręcają mechanizm samozniszczenia. Trudno im się dziwić. Spełniają życzenia wyborców.